Waterverfskilderkuns

Waterverfskilderkuns (of akwarelkuns, afgelei van die Franse woord vir waterverf) maak gebruik van 'n verf wat verkry word deur 'n kleurpigment te meng met 'n bindingsmiddel wat oplosbaar is in water. Bindmiddels wat gebruik kan word vir waterverf sluit in eiwitte (kaseïen) of koolhidrate (setmeel) of silikaat soos waterglas. Moderne waterverwe word ontwikkel vir beter kleurvastheid en maak gebruik van lateksagtige bindmiddels soos polistireen-butadieen. Waterverf word in buisies of in blokkies verpak vir verspreiding en gebruik.

Waterverf as 'n medium se gedrag is dikwels onvoorspelbaar. In teenstelling met ander media soos byvoorbeeld olieverf is waterverf deurskynend van aard en as 'n laag verf eers aangewend is kan dit nie weer verwyder word nie. 'n Waterverfskildery benodig dus heelwat beplanning sodat ligte lae aangewend kan word voor die donkerder lae. Die voordeel van waterverf bo ander skilderkunstegnieke is dat dit nie duur toerusting benodig nie, toerusting maklik vervoer kan word en opruiming na die tyd maklik is.

Geskiedenis van wateverfskilderkuns

Antieke Egiptenare het reeds 'n tipe waterverf gebruik vir die versiering van hul grafte.
Die Chinese het reeds waterverfskilderkuns beoefen in ongeveer die jaar 4.
Die Duitse kunstenaar Albrecht Dürer het baie ernstig gebruik gemaak van waterverf veral vir sy studies van die natuur.
Waterverf is in die 18de eeu in Brittanje erkenning gekry as 'n nasionale kunsvorm met 'n groot fokus op veral landskappe.
Gedurende die 19de eeu het verskeie nuwe waterverftegnieke ontwikkel om 'n groter verskeidenheid van onderwerpe uit te beeld.
Waterverf bly 'n gewilde medium in die 20ste eeu.
Die Waterverfgenootskap van Suid-Afrika is in 1973 gestig.

Bekende waterverfskilders