Przejdź do zawartości

Aviatik C.III

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aviatik C.III
Ilustracja
Aviatik C.III w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Automobil und Aviatik

Typ

samolot rozpoznawczy

Konstrukcja

dwupłat konstrukcji drewnianej

Załoga

2 osoby

Historia
Data oblotu

1916

Lata produkcji

1916–1917

Liczba egz.

80

Dane techniczne
Napęd

Mercedes D.III

Moc

118 kW (160 KM)

Wymiary
Rozpiętość

11,8 m

Długość

8,08 m

Wysokość

2,95 m

Powierzchnia nośna

35 m²

Masa
Własna

980 kg

Startowa

1340 kg

Osiągi
Prędkość maks.

160 km/h

Prędkość wznoszenia

7 min na 1000 m, 55 min na 4500 m

Pułap

4500 m

Zasięg

420-480 km

Długotrwałość lotu

3 h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 (2) ruchomy karabin maszynowy Parabellum 7,92 mm + niewielka liczba bomb
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Polska

Aviatik C.IIIniemiecki samolot rozpoznawczy z okresu I wojny światowej.

Historia i opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]
Silnik Mercedes D.IIIa eksponowany w krakowskim muzeum

Samolot Aviatik C.III był rozwinięciem poprzednich modeli firmy Automobil und Aviatik - C.I i C.II. Jego prototypem był samolot Aviatik C.Ia, oblatany w maju-czerwcu 1916[1]. W płatowcu poprawiono aerodynamikę, wydłużając część nosową i montując spiczasty kołpak śmigła, udoskonalono układ wydechowy i zmniejszono powierzchnię skrzydeł, co spowodowało wzrost prędkości maksymalnej o 18 km/h w stosunku do C.I[2][3][4]. Do napędu zastosowano silnik Mercedes D.III o mocy 118 kW (160 KM) z chłodnicą w górnym płacie, zaś uzbrojenie stanowił ruchomy karabin maszynowy Parabellum 7,92 mm (w części egzemplarzy dwa sprzężone k.m. tego typu), na obrotnicy. Samolot mógł także zabierać niewielki ładunek bomb.

Użycie samolotu

[edytuj | edytuj kod]

Samolot był używany w niemieckim lotnictwie w latach 1916/1917 do zadań rozpoznawczych i bombardujących.

Służba w lotnictwie polskim

[edytuj | edytuj kod]

W 1919 roku w Wielkopolsce zdobyto 7 sztuk samolotów Aviatik C.III. Trzy egzemplarze były po wojnie używane w polskim lotnictwie – w Wyższej Szkole Pilotów w Ławicy, pozostałych prawdopodobnie nie użytkowano[5].

W Polsce znajduje się jedyny na świecie zachowany egzemplarz tego samolotu, nr 12250/17, zdobyty w 1945 r. w Czarnkowie (niestety niekompletny – brak m.in. skrzydeł i usterzenia poziomego). Po renowacji od 1993 r. jest eksponowany w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie[5][6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Peter M. Grosz: Aviatik C.I. Berkhamsted: Albatros Productions, 1997, s. 5, seria: Windsock Datafile. no.63. ISBN 0-948414-95-2. (ang.)
  2. M. Sharpe: Dwupłatowce, trójpłatowce i wodnosamoloty. Warszawa: 2001, s. 54.
  3. K. Chołoniewski, W. Bączkowski: Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918-1939 - Tomik 1. Warszawa: 1987, s. 11.
  4. O. Thetford, P. Gray: German Aircraft of The First World War. New York: 1970, s. 61.
  5. a b A. Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: 1997, s. 117, 295.
  6. M. Krzyżan: Samoloty w muzeach polskich. Warszawa: 1983, s. 14, 50.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Krzysztof Chołoniewski, Wiesław Bączkowski: Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918-1939 - Tomik 1. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1987. ISBN 83-206-0566-0.
  • Peter Gray, Owen Thetford: German Aircraft of The First World War. New York: Doubleday & Company, Inc., 1970. ISBN 0-370-00103-6.
  • Marian Krzyżan: Samoloty w muzeach polskich. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1983. ISBN 83-206-0432.
  • Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X.
  • Michael Sharpe: Dwupłatowce, trójpłatowce i wodnosamoloty. Warszawa: Bellona, 2001. ISBN 83-11-09273-7.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]