Punto (diacrítico)

. ·
Punto
Diacríticos do alfabeto latino
	acentos; acento agudo ( ´ ); acento agudo dobre ( ˝ ); acento circunflexo ( ^ ); acento grave ( ` ); acento grave dobre ( ̏ ); anel ( ° ); breve ( ˘ ); breve inversa ( ̑ ); caron ( ˇ ); cedilla ( ¸ ); corno ( ̛ ) ; diérese ( ¨ ); gancho ( ˛ ̢ ); gancho superior ( ̉ ); macron ( ¯ ); ogonek ( ˛ ); punto; punto inferior ( . ); punto medio ( · ); punto de lista ( • ); punto superior ( ˙ ); til ( ~ ); trazo ( ◌̸ );
Signos ortográficos empregados como diacríticos
	apóstrofo ( ’ ); barra ( / ); barra inversa ou invertida ( \ ); barra vertical ( \| ); coma ( , ); dous puntos ( : ); guión ( - );
Diacríticos de alfabetos non latinos
	Diacríticos do alfabeto árabe; Diacríticos do alfabeto cirílico; Diacríticos do alfabeto devanágari; Diacríticos do alfabeto grego; Diacríticos do alfabeto hebreo; Diacríticos do alfabeto tibetano; Diacríticos dos silabarios xaponeses;
Esta caixa: ver; conversa; editar;

Ȧ	ȧ
Ḃ	ḃ
Ċ	ċ
Ḋ	ḋ
Ė	ė
Ḟ	ḟ
Ġ	ġ
Ḣ	ḣ
İ	ı
Ṁ	ṁ
Ṅ	ṅ
Ȯ	ȯ
Ṗ	ṗ
Ṙ	ṙ
Ṡ	ṡ
Ṫ	ṫ
Ẇ	ẇ
Ẋ	ẋ
Ẏ	ẏ
Ż	ż

O punto é un diacrítico que pode ser combinado con algunhas letras do alfabeto latino.

Historia

Na antigüidade o alfabeto latino escribíase sen signos diacríticos, pois o i tampouco levaba punto, nin en maiúscula nin en minúscula. Cando se comezou utilizar o j tamén se fixo sen punto.

No século XII comezan a aparecer letras i cun acento agudo para evitar a confusión co u. Así, a palabra prıuılegıı escribiríase prıuılegíí. Co tempo este uso estendeuse a todos os i, converténdose o acento nun punto para facelo máis lexible.

Punto superior

O punto superior é usado en:

Romanización do árabe: o ġ representa a letra ghayin.
Na tipografía tradicional irlandesa, onde o punto representa lenición e é chamado ponc séimhithe ("punto de lenición"): 'ḃ ċ ḋ ḟ ġ ṁ ṗ ṡ ṫ'. A lenición tamén pode ser representada por un h que siga á letra, por exemplo: bh ch dh fh gh mh ph st th. Na ortografía do irlandés antigo, o punto só foi usado para f. s., mentres que o h seguindo á letra foi usado para ch ph th; a lenición doutras letras non estaba indicada. A práctica estándar foi usa-lo punto superior para a escritura gaélica e o h seguindo á letra para escribir en Antiqua. Por exemplo, ċ e ch representan o mesmo elemento fonético en irlandés moderno.
Lituano: ė
Maltés: ċ ġ ż
Polaco: ż
En lakota e dakota indica unha pausa explosiva.
En turco o punto superior do i (en maiúscula, İ) é unha parte da letra, non un diacrítico.
Na escritura devanagari o punto superior chámase anusvara.
No checheno emprégase sobre c, ç, g, x, q.^[1]

Usos non lingüísticos

En Matemáticas e Física utilizouse un punto superior para representar a derivada respecto ao tempo: $v={\dot {x}}$ . Porén, esta notación, chamada notación de Newton non se considera estándar.

Punto inferior

Na transliteración do sánscrito e doutras linguas indo-arias indica unha consoante retroflexa.
Na Romanización de linguas semíticas, representa énfase.
En linguas afroasiáticas: Ṛ
No asturiano empréganse ḷḷ e ḥ para representar as variantes dialectais occidentais (ḷḷ ← ll) e orientais (ḥ ← f).
En lingua o'odham: Ḍ
En vietnamita indica o ton.
En yoruba, emprégase baixo as letras o, e e s.
En nez perce emprégase baixo o x.^[2]
En ibo indica a redución da abertura da vogal.

Notas

↑ Omniglot (ed.). "Chechen". Consultado o 29 de xaneiro de 2014.
↑ Aoki, Haruo (1994). University of California, ed. Nez Perce Dictionary.

Véxase tamén

Outros artigos

[1] Omniglot (ed.). "Chechen". Consultado o 29 de xaneiro de 2014.

[2] Aoki, Haruo (1994). University of California, ed. Nez Perce Dictionary.

[1]

[2]