Przejdź do zawartości

Sabine Lisicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sabine Lisicki
Ilustracja
Sabine Lisicki (2016)
Państwo

 Niemcy

Data i miejsce urodzenia

22 września 1989
Troisdorf

Wzrost

178 cm

Gra

praworęczna, oburęczny backhand

Status profesjonalny

2006

Zakończenie kariery

aktywna

Trener

Richard Lisicki

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

4 WTA, 3 ITF

Najwyżej w rankingu

12 (21 maja 2012)

Australian Open

4R (2012)

Roland Garros

3R (2013, 2015)

Wimbledon

F (2013)

US Open

4R (2011, 2015)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

4 WTA, 0 ITF

Najwyżej w rankingu

35 (9 kwietnia 2012)

Australian Open

2R (2016)

Roland Garros

3R (2013)

Wimbledon

F (2011)

US Open

QF (2012)

Strona internetowa

Sabine Katharina Lisicki (niem. lɪˈzɪki, ur. 22 września 1989 w Troisdorfie) – niemiecka tenisistka pochodzenia polskiego[1], finalistka wielkoszlemowego turnieju Wimbledon 2013 w grze pojedynczej, czwarta na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012 w grze mieszanej, reprezentantka kraju w Pucharze Federacji. Podczas turnieju w Stanford w 2014 roku ustanowiła rekord szybkości serwisu wśród kobiet – prawie 211 km/h[2].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Sabine Lisicki otrzymała licencję profesjonalistki w 2006. Podczas pierwszego turnieju w karierze w portugalskiej Coimbrze dotarła do drugiej rundy, a już we wrześniu tego samego roku – do półfinału imprezy w Mollerussa. W następnym roku dzięki dzikiej karcie zadebiutowała w kwalifikacjach do imprezy WTA Tour, odbywającej się w Berlinie. Dochodząc do drugiej rundy eliminacji pokonała znaną deblistkę reprezentującą wówczas ZimbabweCarę Black. W pozostałych występach w WTA i ITF odpadała we wczesnych rundach. Rok później, także w Berlinie, pierwszy raz zagrała w turnieju głównym, przegrywając z Włoszką Marą Santangelo w pierwszym meczu. W 2007 wygrała dwa turnieje ITF (w Jersey i w Toronto), a w dwóch innych odpadła w finale. Podczas Australian Open 2008 przechodząc przez eliminacje dotarła do turnieju głównego, w którym w I rundzie pokonała turniejową „szesnastkę” – Rosjankę Dinarę Safinę 7:6, 4:6, 6:2. W drugim pojedynku pokonała Ukrainkę Mariję Korytcewą 6:1, 7:5, w III rundzie (1/16 finału) odpadła po meczu z Dunką Caroline Wozniacki w trzech setach.

19 kwietnia 2009 wygrała swój pierwszy turniej WTA, Family Circle Cup 2009 w Charleston, gdzie kolejno pokonała: Marie-Ève Pelletier 7:5, 6:4, Lenkę Wienerovą 6:4, 6:3, Venus Williams 6:4, 7:6(5), Jelenę Wiesninę 6:4, 6:0, Marion Bartoli 6:3, 6:1, a w finale zwyciężyła nad wyżej notowaną Caroline Wozniacki 6:2, 6:4. Po tym zwycięstwie awansowała na 43. miejsce w rankingu WTA. Pod koniec sezonu 2009, w październiku dotarła do finału halowego turnieju w Luksemburgu FORTIS Championships Luxembourg, gdzie przegrała z Timeą Bacsinszky 2:6, 5:7.

Drugi singlowy tytuł rangi WTA zdobyła 13 czerwca 2011 wygrywając turniej na trawiastych kortach w Birmingham, pokonując w finale turniejową „czwórkę” Danielę Hantuchovą 6:3, 6:2. Na Wimbledonie, grając dzięki dzikiej karcie, dotarła do półfinału, który przegrała z Mariją Szarapową wynikiem 4:6, 3:6. Na kortach All England Lawn Tennis and Croquet Club Lisicka dotarła do finału gry podwójnej w parze z Samantą Stosur, w którym przegrały z parą Květa Peschke/Katarina Srebotnik 3:6, 1:6. Pod koniec sierpnia, podczas turnieju Texas Tennis Open 2011 w Dallas odniosła trzecie turniejowe zwycięstwo w karierze. W finale pokonała Aravane Rezaï 6:2, 6:1, a w całym turnieju straciła 13 gemów.

Na przełomie lipca i sierpnia 2012 uczestniczyła w turnieju olimpijskim w Londynie. W grze pojedynczej odpadła w trzeciej rundzie, po przegranym 7:6(8), 4:6, 3:6 pojedynku z Mariją Szarapową. W grze podwójnej razem z Angelique Kerber odpadły w drugiej rundzie, w której zmierzyły się z siostrami Williams i przegrały z nimi 6:2, 7:5. W mikście razem z Christopherem Kasem osiągnęła czwarte miejsce. W meczu o finał ulegli Laurze Robson i Andy’emu Murrayowi, a w spotkaniu o trzecie miejsce przegrali z Lisą Raymond i Mikiem Bryanem 3:6, 6:4, 4-10.

W sezonie 2013 osiągnęła finał zawodów w Pattayi. Uległa w nim Marii Kirilenko wynikiem 7:5, 1:6, 6:7(1). W lutym awansowała także do finału turnieju w Memphis, ale w meczu z Mariną Erakovic skreczowała przy stanie 1:6. Pod koniec kwietnia zwyciężyła po raz drugi w karierze w zawodach deblowych rozgrywanych w Stuttgarcie. Razem z Moną Barthel w finale pokonały Bethanie Mattek-Sands i Sanię Mirzę 6:4, 7:5. Podczas Wimbledonu osiągnęła finał zawodów singlowych, w którym uległa Marion Bartoli 1:6, 4:6. Była pierwszą Niemką w finale Wimbledonu od 1999, kiedy ten etap rozgrywek osiągnęła Steffi Graf[3].

W sezonie 2014 razem z Martiną Hingis awansowały do finału zawodów rangi WTA Premier Mandatory w Miami, w którym pokonały wynikiem 4:6, 6:4, 10–5 parę Jekatierina MakarowaJelena Wiesnina. W grze pojedynczej Lisicki doszła do ćwierćfinału Wimbledonu, wygrała w Hongkongu oraz pokonała m.in. Anę Ivanović i Eugenie Bouchard. Zakończyła rok na 27. miejscu w singlu i 72. w deblu.

Rok 2015 zaczęła od Brisbane, gdzie w parze z Hingis pokonała w finale parę Caroline Garcia-Katarina Srebotnik. W Indian Wells doszła do ćwierćfinału w grze podwójnej (partnerka Andrea Petković) i półfinału w pojedynczej, natomiast w Miami osiągnęła singlowy ćwierćfinał (po drodze wygrała ponownie z Ivanović). Później zagrała m.in. w półfinale Birmingham i IV rundzie US Open. Ostatecznie zajęła 32. miejsce w singlu i 84. w deblu.

Kolejny sezon był mniej udany (odpowiednio 92. i 104. pozycja). Największymi sukcesami stały się: półfinał gry podwójnej w Stuttgarcie (partnerka Lucie Šafářová) oraz III runda singlowego Wimbledonu (pokonana m.in. Samantha Stosur) i deblowego US Open (partnerka Ałła Kudriawcewa).

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Rodzice tenisistki, Richard i Elisabeth pochodzą z Polski i po ukończeniu studiów, w 1979 r. jako przesiedleńcy wyjechali do Niemiec Zachodnich (rodzina ze strony ojca miała niemieckie korzenie)[4][5]. Osiedlili się w Bonn. W 2016 roku tenisistka zakończyła związek z niemieckim aktorem – Oliverem Pocherem. Wcześniej spotykała się z pływakiem – Benjaminem Starke. 9 września 2024 poinformowała, że urodziła córkę o imieniu Bella. Ojciec dziecka pozostaje anonimowy[6].

Historia występów wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]
Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji

     A, brak startu

     NH, turniej nie odbył się

Występy w grze pojedynczej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A 3R 2R 2R Q2 4R 1R 2R 1R 2R A A Q1 A A A A 0 / 8 9 – 8
French Open A A A A 2R 1R A 2R 1R 3R 2R 3R 1R A A A A A A A 0 / 8 7 – 8
Wimbledon A A A A 1R QF A SF QF F QF 3R 3R 1R Q1 Q3 NH A A A 0 / 9 27 – 9
US Open A A A A 2R 2R 2R 4R 1R 3R 3R 4R 1R 1R Q1 A A A A 0 / 10 12 – 10
Ranking na koniec roku 951 437 497 237 54 23 179 15 37 15 27 32 92 268 229 336 622 427 0 / 35 55 – 35

Występy w grze podwójnej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A A A 1R A A A A A 2R A A A A A A A 0 / 2 1 – 2
French Open A A A A 1R A A A A 3R A 1R 2R A A A A A A A 0 / 4 3 – 4
Wimbledon A A A A A 2R A F 3R A A A 1R A A A NH A A A 0 / 4 8 – 3
US Open A A A A 2R A A 1R QF A A 1R 3R 2R A A A A A 0 / 6 7 – 6
Ranking na koniec roku 474 145 45 55 71 72 84 104 397 380 0 / 16 19 – 15

Występy w grze mieszanej

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 Tytuły Z–P
Australian Open A A A A A A A A A 1R A A A A A A A A A A 0 / 1 0 – 1
French Open A A A A A A A A A A A A A A A A NH A A A 0 / 0 0 – 0
Wimbledon A A A A A A A A A 2R A A A 3R A A NH A A A 0 / 2 3 – 1
US Open A A A A A A A A A A A A A A A A NH A A 0 / 0 0 – 0
0 / 3 3 – 2

Finały turniejów WTA

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships
1988

2008
Kategoria I
Kategoria II
Kategoria III
Kategoria IV
Kategoria V
2009

2020
WTA Premier Mandatory
WTA Premier 5
WTA Premier
WTA International Series
WTA 125K series (2012–2020)

Gra pojedyncza 9 (4–5)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Finalistka 1. 5 października 2008 Taszkent Twarda Rumunia Sorana Cîrstea 6:2, 4:6, 6:7(4)
Zwyciężczyni 1. 19 kwietnia 2009 Charleston Ceglana Dania Caroline Wozniacki 6:2, 6:4
Finalistka 2. 25 października 2009 Luksemburg Twarda (hala) Szwajcaria Timea Bacsinszky 2:6, 5:7
Zwyciężczyni 2. 13 czerwca 2011 Birmingham Trawiasta Słowacja Daniela Hantuchová 6:3, 6:2
Zwyciężczyni 3. 27 sierpnia 2011 Dallas Twarda Francja Aravane Rezaï 6:2, 6:1
Finalistka 3. 3 lutego 2013 Pattaya Twarda Rosja Marija Kirilenko 7:5, 1:6, 6:7(1)
Finalistka 4. 23 lutego 2013 Memphis Twarda (hala) Nowa Zelandia Marina Erakovic 1:6, krecz
Finalistka 5. 6 lipca 2013 Wimbledon Trawiasta Francja Marion Bartoli 1:6, 4:6
Zwyciężczyni 4. 14 września 2014 Hongkong Twarda Czechy Karolína Plíšková 7:5, 6:3

Gra podwójna 5 (4–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwniczki Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 24 kwietnia 2011 Stuttgart Ceglana (hala) Australia Samantha Stosur Niemcy Kristina Barrois
Niemcy Jasmin Wöhr
6:1, 7:6(5)
Finalistka 1. 2 lipca 2011 Wimbledon Trawiasta Australia Samantha Stosur Czechy Květa Peschke
Słowenia Katarina Srebotnik
3:6, 1:6
Zwyciężczyni 2. 28 kwietnia 2013 Stuttgart Ceglana (hala) Niemcy Mona Barthel Stany Zjednoczone Bethanie Mattek-Sands
Indie Sania Mirza
6:4, 7:5
Zwyciężczyni 3. 30 marca 2014 Miami Twarda Szwajcaria Martina Hingis Rosja Jekatierina Makarowa
Rosja Jelena Wiesnina
4:6, 6:4, 10–5
Zwyciężczyni 4. 10 stycznia 2015 Brisbane Twarda Szwajcaria Martina Hingis Francja Caroline Garcia
Słowenia Katarina Srebotnik
6:2, 7:5

Finały turniejów WTA 125k

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza 1 (0–1)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Finalistka 1. 18 listopada 2018 Tajpej Dywanowa (hala) Tajlandia Luksika Kumkhum 1:6, 3:6

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. The New York Times. [dostęp 2009-06-30]. (ang.).
  2. Redakcja: Sabine Lisicki w Księdze Rekordów Guinnessa (wideo). sportowefakty.pl, 2014-08-25. [dostęp 2014-08-31]. (pol.).
  3. Piers Newbery: Wimbledon 2013: Sabine Lisicki to face Marion Bartoli in final. bbc.co.uk, 2013-07-04. [dostęp 2013-07-04]. (ang.).
  4. Sabine Lisicki ist auf dem Weg nach oben. morgenpost.de, 2013-06-30. [dostęp 2013-07-02]. (niem.).
  5. Diesem Schwimmer gehört Lisickis Herz – Sabine Lisicki in Wimbledon. FOCUS Online. [dostęp 2013-07-05].
  6. Sabine Lisicki: Die Tennisspielerin ist Mutter geworden [online], Schweizer Illustrierte [dostęp 2024-09-14] (niem.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]