Bien económicu

Bien económicu
concepto económico (es) y término económico (es)
bienes y servicios (es) y productu

Los bienes económicos o bienes escasos, por oposición a los bienes llibres, son aquellos que s'adquieren nel mercáu pero pagando un preciu por ellos. Esto ye, son bienes materia-yos ya inmateriales que tienen un valor económicu y que, poro, son susceptibles de ser evaluaos en términos monetarios. Nesti sentíu, el términu bien utilizar pa nomar coses que son útiles a quien les usen o tienen. Nel ámbitu del mercáu, los bienes son coses y mercancíes que s'intercambien les cualos tienen dalguna demanda per parte de persones o organizaciones que consideren que reciben un beneficiu al llogralos o consumilos.

Clasificación de los bienes

Un bien ye un oxetu material o serviciu inmaterial que'l so usu produz ciertu prestu d'un deséu o necesidá. Los bienes pueden ser bienes llibres (o ilimitaos) que'l so accesu nun ye excluible y tán disponibles en cantidaes arbitrariamente grandes. Un exemplu de bien llibre sería l'aire que s'alienda, que de fechu ye necesariu pero bien abondosu, y por tanto nun ye susceptible de asignación por aciu procedimientos económicos.

Los bienes económicos (o escasos) esisten en cantidaes llindaes y la so asignación sigue dalgún tipu de procedimientu económicu (mercáu, racionamientu, repartida, etc.). Un bien económicu pue ser un bien o un serviciu. Los productos suxetos a preciu o condiciones acutaes d'accesu son exemplos de bienes económicos. Un exemplu de bien económicu podría ser una casa, la ropa, etc.

Según la exportabilidad

Bienes muebles (trasladables) y inmuebles (non trasladables):

• Los «bienes muebles» son aquellos colos cualos puédese comerciar o faer intercambios na redolada nacional ya internacional. Exemplos de bienes transables seríen llibros, zapatos, maquinaria, etc.
• Los «bienes inmuebles» suelen utilizase na economía na que se producen; yá seya pol costu del tresporte, por barreres a la entrada y salida d'éstos, por casu, impuestos (aranceles) o por imposibilidá física del treslláu. Exemplos de bienes non transables son dellos tipos de servicios o les cases, pos éstes constrúyense nun país dau y anque esista más demanda por elles n'otru llugar del mundu, una casa nun va poder ser esportada o unviada al esterior.

Según la rellación cola demanda d'otros bienes

Analizamos cómo varien les demandes conxuntes d'un conxuntu de bienes según los valores de los precios. Les variaciones de les cantidaes demandaes del bien i en rellación al preciu d'esi bien, define la complementariedá o substitutoriedad de la siguiente manera:

• Los bienes complementarios son aquellos que tienden a utilizase en xunto o con cierta indiferencia ente unu y otru; poro, si baxa la demanda d'unu (por casu, porque aumenta'l so preciu), esto afecta la demanda del bien complementariu. Un exemplu d'estos bienes son los automóviles y la gasolina, pos l'usu del automóvil tamién rique del usu de gasolina; n'efeutu, si'l preciu de los coches aumenta (${\partial P_{j}}$ mayor que cero), esto puede faer que la demanda de coches mengüe (${\partial Q_{j}}$ menor que cero) y, poro, faer que la demanda de gasolina tamién baxe (${\partial Q_{i}}$ menor que cero). Nel casu plantegáu, ${\partial Pj}$ y ${\partial Q_{i}}$ son pos de distintu signu, y por tanto los bienes i y j son complementarios cuando se cumple que:

${\frac {\partial Q_{i}}{\partial P_{j}}}<0$

• Los bienes sustitutivos son aquellos nos que, cuando la demanda d'un bien mengua, la demanda del bien sustitutivu aumenta, pos los compradores van intentar reemplazar al qu'aumentó de preciu. Un exemplu d'esti tipu de bienes son la mantega (productu deriváu de la lleche) y la margarina (productu vexetal). Si aumenta'l preciu de la mantega (${\partial Pj}$ mayor que cero), por casu, les persones van tender a mercar más margarina (aumenta por tanto ${\partial Q_{i}}$), yá que dambos bienes satisfaen más o menos la mesma necesidá, siquier en ciertos aspeutos. Poro, ${\partial Pj}$ y ${\partial Q_{i}}$ van ser nestos casos d'igual signu, y pallos cumpliráse entós que:

${\frac {\partial Q_{i}}{\partial P_{j}}}>0$

• Dos bienes pela so parte son independientes, si la variación del preciu d'un bien nun inflúi na cantidá demandada d'otru bien (calteniendo constante tolos demás factores, ta claro).

Según la durabilidá

Bienes de consumu durables y non durables:

• Bienes de consumu durable o duraderu, son bienes susceptibles d'un consumu enllargáu nel tiempu como una prenda de vistir o un equipu de música.
• Bienes de consumu non durable son los que s'escosen col primer usu como pueden ser los alimentos o'l papel.
• Bienes perecederos: Bienes que pueden dexar de ser útiles nun curtiu plazu de tiempu yá seya pola so propia naturaleza, poles condiciones de caltenimientu que precisen o por razones de mercáu.

Según la so función

• Bienes de consumu, son bienes con que'l so usu llograr un prestu inmediatu a una necesidá. Exemplos de bienes de consumu son la vivienda (bien de consumu durable) y la comida (bien de consumu non perdurable).
• Bienes entemedios, son bienes con que la so tresformamientu llograr otros bienes de consumu o de capital. Exemplos pueden ser los tablones de madera que s'empleguen na ellaboración de muebles.
• Bienes de capital. Tamién se-yos llama bienes de producción o d'equipu. Son bienes yá producíos pol home que s'empleguen pa la producción d'otros bienes y servicios. Si falamos d'una empresa, son bienes de capital los sos edificios, vehículos, maquinaria, ferramientes, muebles, ordenadores, etc. Si falamos d'un país tamién seríen bienes de capital les sos carreteres, puertos, aeropuertos, escueles, hospitales, etc.

Según el réxime de propiedá y usufructu

La mayoría de los economistes clasifiquen los bienes d'alcuerdu a la so propiedá en dos grandes grupos: bienes privaos o individuales y bienes comunes o coleutivos. Sicasí, y na práutica, los estudios económicos centráronse nun aspeutu particular d'esa segunda categoría: los estatales (tamién llamaos "bienes públicos", posiblemente por cuenta d'inflúi del conceutu llegal dominiu públicu ). Esti aproximamientu puede rastrexase hasta Friedrich von Wieser, quien plantegó:

Amás de les economíes privaes esisten delles "economíes comunales" ("Gemeinwirthschaften" nel orixinal. -Op cit, p 209:)... Voi Llindar les mios investigaciones lo más importante de la "economía comunal" (gemeinwirthschaft), esa del Estáu".

Sicasí, hai dalgún tracamundiu al respeutu, especialmente en rellación a la terminoloxía, resultáu -aparentemente- d'un error na popularización de la visión de von Wieser por dalgunos de los sos discípulos.

Na actualidá esa clasificación nun ye xeneralmente emplegada n'estudios económicos (a diferencia de los d'Economía política), por cuenta de una variedá de motivos -principalmente, porque ye demasiáu xeneral (lo que da orixe a ciertos tracamundios y dificultaes) y a que nun toma en cuenta ciertos aspeutos, por casu, l'usu y usufructu de los bienes- Consecuentemente introduciéronse sistemes más amplios y/o complexos. Asina, por casu Paul A. Samuelson sugerio que la “comunalidad” o non del consumu ye la determinante de la diferencia ente bienes privaos y públicos, alegando qu'estos postreros son aquellos bienes que toos gocien de mancomún nel sentíu que'l consumu individual de tal bien nun conduz a amenorgamientu del consumu d'esi bien por nengún otru individuu”. (esto llegó a llamase “rivalidá”). Darréu Musgrave argumentó que la carauterística que realmente dixebra los bienes públicos de los privaos ye la capacidá d'escluyir a dalgunos del so consumu. (esto ye llamáu “excludibilidad”).

A partir d'eses observaciones, los economistes modernos xeneralmente categorizan los bienes dende'l puntu de vista del usu en cuatro grandes grupos en función d'esos dos carauterístiques: rivalidá y excludibilidad.

1. Bienes privaos: aquellos que tienen tanto rivalidá como excludibilidad. (nun confundir con bienes yá seya producíos o de propiedá privada, -a pesar que munchos lo son: un bien de consumu priváu, nun importa quien sía'l propietariu o'l productor, una vegada que daquién lo usa, el so disponibilidad a terceros mengua o sume: irrelevantemente de quien sía'l propietariu del manzanal, una vegada que daquién se come la mazana esta ye “consumida” y la cantidá de mazanes disponible mengua.)
2. Monopolios naturales o bienes d'empresa pública o de pago por usu: aquellos que tienen excludibilidad pero non rivalidá (ver, por casu, Peaxe).-
3. Bienes públicos o bienes públicos puros: aquellos que nun tener nin exclusibilidad nin rivalidá (aire, agües d'agua, conocencia, etc).-
4. Recursos comunes o bienes comunes aquellos que tienen rivalidad pero non excludibilidad. (siguiendo los exemplos de Mankiw: peces nel océanu, mediu ambiente, etc.)

Una clasificación alternativa ye propuesta por James M. Buchanan para quien los Bienes públicos puros” son aquellos que nun tener excludibilidad. Tolos otros bienes comunes son Bienes club.: aquellos que satisfaen les necesidaes a los usuarios llibremente nel momentu d'usu, pero impliquen costos compartíos.

Ye necesariu notar qu'estes clasificaciones nun son absolutamente congruentes o llibres de defectos y que, arriendes d'ello, pueden aniciase dellos tracamundios. Por casu, un recursu común, a pesar que'l so beneficiu seya llibre a una comunidá, nun ye necesariamente propiedá común. Por casu, señales de radio escarecen tantu de excludibilidad como de rivalidá. Sicasí, el sistema de propiedá de les empreses emisores pue ser tantu privada, como estatales o comuñal.

Según la disponibilidad

• Bien llibre (que ye un bien non económicu) frente a bien escasu.
• Si'l Bien cumple coles mires de distribución y venta frente a quien lo alministra. Por casu: Una empresa de videoxuegos creó solo 10.000 xuegos pa la so distribución, pero solo recáldase'l dineru de 6.000 xuegos vendíos, el restu ye perda.

Según el comportamientu frente al aumentu de renta

• Bien inferior, ye un bien inferior pa un individuu si'l so consumu o usu escai a midida que aumenta la renta del individuu, esto ye, $\partial Q_{i}/\partial R<0$. Los bienes inferiores tienen una elasticidá demanda-renta negativa. Munchos bienes inferiores suelen ser bienes Giffen.
• Bien normal o ordinariu, ye unu que'l so consumu aumenta a midida que aumenta la renta del individuu un exemplu ye la cantidá d'enerxía consumida. Un bien ordinariu satisfai que $\partial Q_{i}/\partial R\geq 0$ (estos bienes tienen una elasticidá consumu-renta positiva), los bienes normales puedan clasificase amás en:
  • Bien de luxu, cuando'l so consumu amonta nuna proporción mayor que la renta, esto ye, $\partial \ln Q_{i}/\partial \ln R>1$ (la elasticidá demanda-renta sería cimera a 1. Munchos bienes de luxu son bienes de Veblen
  • Bien de primera necesidá, ye un bien que'l so consumu amonta cola renta, anque polo xeneral por cuenta de que la propensión marxinal al consumu en dichos bienes ye inferior a unu, tienen una elasticidá consumu-renta que cumple $0\leq \partial \ln Q_{i}/\partial \ln R\leq 1$.

Según la so necesidá

La primer distinción que se realiza ye ente los bienes destinaos a satisfaer una necesidá, y los destinaos a satisfaer un deséu. Los primeres son los bienes que son imprescindibles pa sobrevivir dientro de la sociedá. Dicha sobrevivencia nun se refier namái a la sobrevivencia física del individuu, que ye caltenida con bienes como alimentos o medicines, sinón tamién a la sobrevivencia como integrante de la sociedá y el sistema económicu. Por esto, inclúyense tamién como necesidad bienes como la ropa y l'agospiamientu.

Un deséu, otra manera, ye la motivación pa mercar cualesquier otru bien económicu que nun seya imprescindible pa sobrevivir. En condiciones normales, espérase qu'una unidá económica doméstica destine los sos ingresos al prestu de deseos una vegada que'l prestu de les necesidaes fuera cubierta.

Los exemplos nun son firmes y tienen de ser evaluaos nel so contestu. La ropa ye una necesidá na midida que-y la riquir pa nun tar desnudu (lo cual caltendría a la persona fuera de la sociedá), pero ye un deséu si ye consumida basándose na moda o criterios similares. Coles mesmes, les normes de convivencia de diverses sociedaes podríen diferir y faer qu'un bien que seya una necesidá nuna, pueda nun selo n'otra: por casu, los bienes rellacionaos coles práutiques relixoses podríen considerase una necesidá dientro de delles sociedaes teocrátiques muncho más de lo que pudiera faese n'otres.

Ver tamién

• Garantía
• Productu,   (dixebra).
• Productu (marketing)
• Serviciu
• Bienes d'enfotu

Enllaces esternos

• Directiva 1999/44/CE sobre determinaos aspeutos de la venta y les garantíes de los bienes de consumu.

Notes y referencies

• Datos: Q28877
• Multimedia: Goods (economics)