Sōtō
Soto je jedna od tri glavne zen škole japanskog budizma (uz rinzai i obaku). Ime sōtō proizlazi od imena mjesta u Kini gdje je živio Liang-chieh, kineski osnivač škole. Naglašava tiho prosvjetljenje koje se postiže sjedećom meditacijom.[1]
U Kini se soto škola razvila u IX. st., a u Japan je prenesena u XIII. stoljeću. U Kamakura periodu, zahvaljujući nastojanjima japanskih monaha Eisaja i Dogena, zen je iz Kine prenet u Japan. Tada su osnovane rinzai i soto zen škole, koje su osnovali Eisai (1141—1215) i Dogen (1200—1253).[2] Ove dve škole inicijalno su bile discipline monaške meditacije, ali su kasnije ostvarile značajan uticaj na kulturu i umetnost Japana.
Soto škola je propovedala upotrebu zazena, meditacije koja se obavlja u sedećem položaju, a prema njihovom učenju prosvetljenje se spoznaje postepeno.[3] Za razvoj soto-zena u vodeću budističku denominaciju u Japanu, zaslužan je Keizan Džokin (1268-1325). Keizan je stopio zen sa drugim ritualnim učenjima, kakva su indijski tantrizam, taoizam, i narodna religija.[3]
- ↑ http://proleksis.lzmk.hr/55320/
- ↑ zen, Enciklopedija živih religija, Nolit, Beograd. 2004. ISBN 978-86-19-02360-3.
- ↑ 3,0 3,1 Kembridžova ilustrovana istorija religije . Stylos, Novi Sad. 2006. ISBN 978-86-7473-281-6. str. 154-177.
- Enciklopedija živih religija, Nolit, Beograd. 2004. ISBN 978-86-19-02360-3.
- Kembridžova ilustrovana istorija religije, Stylos, Novi Sad. 2006. ISBN 978-86-7473-281-6.
