Op art
Op art (od optička umjetnost) je umjetnički stil [1] koji je nastao i razvijao se krajem 50-ih i početkom 60-ih godina 20. vijeka
Op art slike daju iluziju kretanja, kad ih gledaoc dulje promatra, pojavljuju se skrivene slike, treperenje i vibracije uzoraka, ponekad mogu izazvati i bol u oku.
Op art se razvio na tragu konstruktivističkih istraživanja Bauhausa iz tridesetih godina 20. vijeka.
Termin Op art se prvi put pojavio u medijima u časopisu Time u otobru1964,[2] Već znatno ranije pojavila su se djela koja su bila u duhu op-arta. Mađarski slikar Victor Vasarely je naslikao sliku Zebre (1938), na kojoj su bile samo crne karakteristične pruge bez ičeg drugog. Na tragu op-arta bila su djela John McHalea izložena na izložbi To je jučer 1956 i njegova serija Pandora iz 1962.
Slikar Arnold Alfred Schmidt izložio je 1960-ih svoje velike op-art crno bijele slike u galerijima New Yorka.[3]
Za razvoj Op arta kao stila bile su značajne zagrebačke Nove tendencije, osobito prve dvije izložbe 1961 i 1963 na kojem su izlagali brojni Op art slikari. Za planetarnu popularnost stila bila je zaslužna Newyorška izložba pod nazivom The Responsive Eye (Prijemčivo oko), u Muzeju moderne umjetnosti 1965, koju je osmislio William C. Seitz.[4] Na izložbi su sudjelovali svi veliki slikari tog stila; Frank Stella, Ellsworth Kelly, Alexander Liberman, Victor Vasarely, Richard Anuszkiewicz i Bridget Riley.
Ova izložba je iznimno dobro prihvaćena kod publike, ali ne baš toliko dobro kod likovne kritike.[5] Kritičari su odbacivali op-art govoriviši da to nije ništa više od optičke iluzije, i gomile jeftinih trikova za varanje oka. Bez obzira na to, op-art je postao izuzetno popularan, i ubrzo masovno korišten u grafičkom dizajnu i industriji, pojavio se i modni stil inspiriran Op artom.
Slikari Op arta koristili su se znanjima iz geometrije i optike. Oni su ispočetka radili samo crno bijele slike, na njima su tako postavljali geometrijske likove da postignu optičku iluziju i dojam pokreta ili nestabilnosti. Optička iluzija nije bila novost, i prije se koristila u svim vidovima umjetnosti, novost kod op arta je bila njena primjena u svim mogućim pravcima.
- L'oeil Moteur, art optique et cinetique 1960-1975, Musee D'Art Moderne et Contemporain, Strasbourg, Francuska, 13. maj - 25. septembar 2005.
- Op Art, Schirn Kunsthalle, Frankfurt, Njemačka, 17. februar - 20. maj 2007.
- The Optical Edge, The Pratt Institute of Art, New York, Amerika, 8. mart - 14. april 2007.
- Optic Nerve: Perceptual Art of the 1960s, Columbus Museum of Art, Columbus, Ohio, Amerika, 16. februar - 17. jun 2007.
- Getulio Alviani
- Bridget Riley
- Carlos Cruz-Díez
- Günther Uecker
- Jesús Rafael Soto
- John McHale
- Julian Stanczak
- Julio Le Parc
- Richard Allen
- Richard Anuszkiewicz
- Tony DeLap
- Victor Vasarely
- Yaacov Agam
- Youri Messen-Jaschin
- Josef Albers
- Günter Fruhtrunk
- Ludwig Wilding
- Miroslav Šutej
- Ivan Picelj
- ↑ Robert Atkins: Artspeak, ISBN 978-1-55859-127-1
- ↑ Jon Borgzinner. Op Art, Time, October 23, 1964.
- ↑ http://www.terraingallery.org/Some-History.html
- ↑ The Responsive Eye - Mike Wallace
- ↑ „Responsive Eye catalog, (pristupljeno 4.03. 2011.)”. Arhivirano iz originala na datum 2009-09-28. Pristupljeno 2011-03-04.
- Frank Popper: Origins and Development of Kinetic Art, New York Graphic Society/Studio Vista, 1968
- Frank Popper: From Technological to Virtual Art, Leonardo Books, MIT Press, 2007
- Opartica - Online Op Art Tool (en)
- Op Art na portalu Artcyclopedia (en)
- Bridget Riley and Op Art(en)
- Tate Glossary/Op Art Arhivirano 2012-02-03 na Wayback Machine-u (en)