Harmonija (muzika)
Za ostale upotrebe, v. Harmonija (razvrstavanje).
| Muzička harmonija ἁρμονία | |
|---|---|
 | |
Muzička harmonija (od grčkog ἁρμονία = spajanje, slaganje, sklad[1]) je jedna od grana teorije muzike koja se bavi proučavanjem akorda, odnosno dva ili više tonova odsviranih istovremeno i njihovog međuodnosa.[2]
Harmonija u muzici je pojam koji se javlja od antičkih do novovjekih pisaca u različitim značenjima; kao sinonim za muziku i melodiju, kao naziv za tonski sistem, tonski rod ili raspon oktave, ili pak za tip ljestvice, ali i kao oznaka za višeglasje, a napokon i kao oznaka za polifoniju.[1]
U užem smislu pod harmonijom se podrazumjeva akordska, odnosno - vertikalna struktura muzičkih djela. Nasuprot kontrapunktu kao primarno melodijskom - horizontalnom kreiranju kompozicije, harmonija polazi od polifonije, odnosno od akordičkih odnosa tonova, ali pritom ne zanemaruje ni njihovo melodijsko kretanje.[1]
Zvuk u muzici ima svoje horizontalne i vertikalne komponente. Horizontalne su one koje nastaju u određenom vremenskom intervalu, kao što su melodija, kontrapunkt (ili isprepletenost simultanih melodija) i ritam. Vertikalni aspekt obuhvaća ukupan zbroj svega onog što se događa u svakom trenutku.[2]
Harnonija kao muzička vještina je ujedno i nauka koja proučava i utvrđuje principe formiranja akorda i njihovih međusobnih odnosa. [1]Harmonija se razvila paraleno s razvojem muzike bazirane na tonalitetima dura i mola te s pojavom monodije i bassa continua (generalbasa).[1] Prema tome se pricipi harmonije u užem smislu odnose na muzičko stvaralaštvo od 17. do 20. vijeka, ali u širem smislu uključuju i harmonijska kretanja što se javljaju ranije, u okvirima polifonske muzike, kao i nove harmonijske relacije u muzici 20. vijeka.[1]
- Harmony(en)
