Alpski stil

Alpski stil je jedan od dva osnovna načina penjanje na visoke planine, onakve kakve su u Alpama. Ovaj stil je u suprotnosti sa sveobuhvatnim ekspedicionim stilom penjanja sa podizanjem stalne linije opskrbljenih kampova na planini, koji su stalno dostupni tokom trajanja ekspedicije. Alpski stil je odbacio fiksiranu užad, nosače i korištenje boca sa kisikom, a penjač sa sobom nosi sve što mu je potrebno pri usponu.

Ne postoji pisana definicija, ali planinarski svijet pod ovim pojmom podrazumijeva slijedeće karakteristike:

• mali tim sa ne više od dva ili tri penjača
• na vrh se kreće iz podnožja planine
• penjač sa sobom nosi sve što mu treba
• nema vijaka u stijeni
• nema privremenih fiksiranja na ruti
• nema prethodne pripreme rute niti aklimatizacije na samoj ruti
• ako se bivakuje, to se radi na putu do vrha
• dodatni kisik se ne koristi

Popularnost

Stil je postao popularan kada su se 1975. godine Reinhold Messner i Peter Habeler u cjelosti ispenjali na Gasherbrum I, u skladu sa navedenim karakteristikama alpskog stila. Prije njih dvojice pojedini alpinisti ovim stilom su završavali zavrđne uspone na himalajske vrhove. Austrijski alpinista Hermann Buhl svoj završni dio uspješnog uspona na Nanga Parbat 3. jula 1953, kao član austrijsko - njemačke ekspedicije, u dužini 1.300 metara, izveo je u alpskom stilu. Poljski penjač Wojciech Kurtyka počeo je ovaj stil koristiti kod uspona na visoke planine 1972. godine (Akher Tsagh (7017 m) i Kohe Tez (7015 m)).

Mnogi alpski stil smatraju estetski čistim oblikom alpinizma kojem svi penjači mogu samo da streme, dok je stvarni način penjanja ispod ovog nivoa. Kada alpinista sam osvaja vrh u alpskom stilu, radi se o solo usponu.

Prednosti i nedostaci

Prednost ovog stila je mnogo kraće vrijeme provedeno na ruti, čime se umanjuju objektivne opasnosti, kao što su lavine (snijega, leda i pomiješano) i olujno nevrijeme.

Osnovni nedostaci penjanja u alpskom stilu se odnose na nedovoljno vrijeme prilagođavanja sredini i nadmorskoj visini (nedostatku kisika). Veliki problem je i izbor mjesta bivakovanja, jer u alpskom stilu uglavnom se bivakuje na mjestu gdje se penjač zatekne.