Narrator

Narrator – osoba opowiadająca o wydarzeniach. Głos narratora nie musi być identyczny z głosem autora dzieła.

• A ja wiem. (…) Ja wiem wszystko. Mogę wszystko. Jestem wszędzie. Jestem… narratorem.
  • Źródło: serial 1000 złych uczynków, odcinek 1, scenariusz Bartosz Kędzierski

• Ja jestem tylko narratorem.
  • Autor: Sokół
  • Źródło: utwór W wyjątkowych okolicznościach grupy WWO

• Narrator – człowiek z dykcją.
  • Źródło: Kabaret Potem, Bajki dla potłuczonych

• Narrator opowiada nam historię w książce, prawda? Ale co jeśli… jeśli narrator kłamie? Może opowiada własną, fałszywą wersję, żeby przeciągnąć cię na swoją stronę? Albo żeby cię przestraszyć? A może jest wariatem!?
  • Autor: Sara Shepard
  • Źródło: Bez skazy z serii Pretty Little Liars, rozdział 13, s. 124

• Problem dwóch płaszczyzn epiki i ich wzajemnego stosunku wymaga zawsze odpowiedzi na kilka zasadniczych pytań:
  – jaki jest stosunek autora do narratora;
  – czy narrator należy, czy nie należy do świata przedstawionego;
  – ilu jest narratorów, a zatem czy narracja jest jedno-, czy kilkupłaszczyznowa;
  – czy narrator jest wszechwiedzący, czy jego wiedza o świecie przedstawionym jest ograniczona, w jakim stopniu i jak to ograniczenie jest umotywowane;
  – jaka jest postawa narratora wobec świata przedstawionego – tylko relacjonująca czy także oceniająca;
  – czy postawa ta jest jednolita, czy też zmienna;
  – czyj punkt widzenia przyjmuje narrator – własny, jednego bohatera lub różnych bohaterów na przemian;
  – w jakim stopniu zostaje ujawniona i skonkretyzowana sama sytuacja narracyjna;
  – w jakim stopniu obecność i osobowość narratora ujawnia się w samym ukształtowaniu językowym tekstu.
  • Źródło: Miodońska-Brookes E., Kulawik A., Tatara M.: „Zarys poetyki”. PWN, Warszawa 1980, str. 124-125. ISBN 83 stycznia 01751–1