Wagon towarowy

Ten artykuł należy dopracować:

od 2014-12 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł,
→ zweryfikować niektóre informacje.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wagon towarowy – pojazd kolejowy przeznaczony do transportu ładunków i towarów^[1]. Wagon towarowy składa się z dwóch głównych części: podwozia oraz nadwozia. W skład podwozia wchodzi ostoja, czyli rama wagonu, która z kolei oparta jest na kołach. Na ostoi oparte są układ hamulcowy i mechaniczny, zderzaki i urządzenie cięgłowe^[2]. Nadwozie ma budowę przystosowaną do rodzaju transportowanego ładunku^[2]. Według jednolitej klasyfikacji sporządzonej przez Międzynarodowy Związek Kolei (UIC) wagony towarowe kolei europejskich podzielone są na następujące rodzaje:

Węglarka budowy normalnej, oznaczenie Eaos

Wagony węglarki typu normalnego (oznaczenie literowe E) – wagony z wysokimi ścianami i płaską podłogą, bez dachu, przeznaczone do przewozu materiałów sypkich (węgiel, rudy, tłuczeń), ziemiopłodów (buraki, ziemniaki), albo nielicznych towarów jednostkowych (drewno, części maszyn).

Węglarka budowy specjalnej, oznaczenie Fas

Wagony węglarki typu specjalnego (oznaczenie literowe F) – wagony dostosowane do wyładunku grawitacyjnego, dzięki odpowiedniemu kształtowi nadwozia i zastosowaniu mechanizmów z urządzeniami zsypowymi.

Wagon kryty budowy normalnej, oznaczenie Gms

Wagony kryte typu normalnego (oznaczenie literowe G) – wagony mające nadwozie pokryte dachem, a pudło wyposażone w drzwi przeznaczone do załadunku i wyładunku towaru. Przeznaczone są do przewozu ładunków wrażliwych na opady atmosferyczne.
Wagony kryte typu specjalnego (oznaczenie literowe H) – wagony kryte wyposażone w dodatkowe urządzenia ułatwiające załadunek i wyładunek (np. przesuwane ściany, półki) oraz wagony przystosowane do przewozu żywych zwierząt, albo owoców i warzyw.
Wagony chłodnie (oznaczenie literowe I) – wagony wyposażone w izolację termiczną i szczelne nadwozie oraz urządzenia chłodzące, przeznaczone przede wszystkim do przewozu ładunków łatwopsujących.

Załadunek towaru na platformę budowy specjalnej

Wagony platformy typu normalnego 2- i 4-osiowe (oznaczenie literowe K i L, słownie sgs i spls) – wagony o dużej powierzchni ładunkowej przeznaczone do przewozu jednostek ładunkowych (kontenery, naczepy samochodowe lub całe samochody ciężarowe), albo rur, szyn kolejowych.
Wagony – platformy typu specjalnego 2- i 4-osiowe (oznaczenie literowe odpowiednio R i S) – przeznaczone np. do przewozu samochodów.
Wagony z przesuwanym dachem (oznaczenie literowe T) – wagony z odkładanym albo przesuwanym dachem umożliwiające załadunek z góry przy użyciu suwnicy. Przeznaczone do przewozu produktów hutniczych takich jak np. rulony blach.

Wagony cysterny (oznaczenie literowe Z) – przeznaczone do przewozów ładunków płynnych i gazowych.
Wagony specjalne (oznaczenie literowe U) – wysokospecjalistyczne wagony, niemożliwe do zaklasyfikowania w pozostałych grupach.

Identyfikator wagonu towarowego

Każdy wagon towarowy powinien posiadać identyfikator wagonu towarowego. Numer taki nanosi się na ścianie bocznej z lewej strony. Składa się on z dwunastocyfrowego numeru oraz oznaczeń literowych serii wagonu^[2]. Na identyfikator składają się:

identyfikator literowy państwa rejestracji pojazdu kolejowego,
identyfikator literowy dysponenta (VKM),
europejski numer pojazdu (EVN),
oznaczenie literowe charakterystyki technicznej pojazdu,
literowe oznaczenie zdolności pojazdu do interoperacyjności^[3].

Przypisy

↑ Europejska Komisja Gospodarcza, Eurostat, Międzynarodowe Forum Transportu: Ilustrowany słownik statystyk transportu.
↑ ^a ^b ^c Przemysław Czajka, Zbigniew Janyga, Dorota Kosowicz, Arkadiusz Krystoforski, Jacek Machura, Dariusz Miś, Marek Pałka, Paweł Terczyński, Jacek Wnukowski: Katalog wagonów. Warszawa: PKP CARGO, 2013.
↑ ROZPORZĄDZENIE MINISTRA TRANSPORTU, BUDOWNICTWA I GOSPODARKI MORSKIEJ z dnia 3 stycznia 2013 r. w sprawie sposobu prowadzenia rejestru oraz sposobu oznakowania pojazdów kolejowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 211)

Bibliografia

Aleksander Krzemieniecki: Tabor kolejowy. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0884-8.
Adam Kalinkowski, Andrzej Orlik: Wagony kolejowe i hamulce. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1985. ISBN 83-206-0195-9.

[1] Europejska Komisja Gospodarcza, Eurostat, Międzynarodowe Forum Transportu: Ilustrowany słownik statystyk transportu.

[:0-2] Przemysław Czajka, Zbigniew Janyga, Dorota Kosowicz, Arkadiusz Krystoforski, Jacek Machura, Dariusz Miś, Marek Pałka, Paweł Terczyński, Jacek Wnukowski: Katalog wagonów. Warszawa: PKP CARGO, 2013.

[3] ROZPORZĄDZENIE MINISTRA TRANSPORTU, BUDOWNICTWA I GOSPODARKI MORSKIEJ z dnia 3 stycznia 2013 r. w sprawie sposobu prowadzenia rejestru oraz sposobu oznakowania pojazdów kolejowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 211)

[1]

[2]

[3]