Partia włoska
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ruchy |
1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.Gc4 Gc5 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Kod ECO |
C50–C54 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pochodzenie | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwany po | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Inne nazwy |
wł. Giuoco Piano | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Partia włoska – otwarcie szachowe, które charakteryzuje się posunięciami:
- 1.e4 e5
- 2.Sf3 Sc6
- 3.Gc4 Gc5
Partia włoska, nazywana również Giuoco Piano, co po włosku oznacza spokojną grę, jest debiutem otwartym. W klasyfikacji encyklopedii otwarć szachowych jest oznaczona kodami ECO C50-C54.
Pierwsze opisy tego debiutu były zawarte w manuskrypcie z Getyngi (ok. 1490 roku) i książce Luisa Luceny z 1497 roku. Do końca XIX wieku była jednym z najpopularniejszych sposobów rozgrywania początkowej fazy partii. Stosowali ją powszechnie dziewiętnastowieczni mistrzowie, między innymi Louis de la Bourdonnais, Paul Morphy i Adolf Anderssen. W XX wieku jej popularność znacznie spadła, niemniej do dzisiaj sporadycznie pojawia się w turniejach arcymistrzów. Chętnie grywali ją Aleksander Alechin, Max Euwe i Paul Keres, jednak raczej przeciw mniej utytułowanym przeciwnikom.
W trzecim ruchu (3.Gc4) biały goniec atakuje najsłabsze w obozie czarnych pole f7 (bronione jedynie przez króla) i uniemożliwia czarnym ruch pionem na pole d5. Analogiczną funkcję spełni odpowiedź czarnych (3...Gc5).
W pozycji na diagramie białe mają do wyboru trzy podstawowe plany. Najczęściej grają 4.c3, co przygotowuje atak piona d na centralne pole d4, ale pozostawia również możliwość przesunięcia tego ataku na później i wsparcia piona e4 ruchem d3. Natychmiastowe 4.d3 prowadzi do wariantu zwanego giuoco pianissimo (gra bardzo spokojna), uważanego za dość pasywny. Najbardziej agresywnym czwartym posunięciem białych jest 4.b4, które oferuje piona w zamian za możliwość zbudowania solidnego centrum i szybszego rozwoju figur. Ten wariant nosi nazwę gambitu Evansa.
Wybrana literatura
[edytuj | edytuj kod]- Tim Harding, George Botterill, The Italian Game, Batsford 1977
- Jakow Estrin, Die Italienische Partie, Stuttgart 1985. ISBN 3-440-05412-8
- Jözsef Pálkövi, Italienische Partie und Evans Gambit, Caissa Chess Books 1998
- Jan Piński, Italian Game and Evans Gambit, Everyman Chess 2005. ISBN 1-85744-373-X
