Przejdź do zawartości

Pawieł Kuroczkin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pawieł Kuroczkin
Павел Алексеевич Курочкин
ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

19 listopada 1900
Gorniewo

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 1989
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1918–1970

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca Frontu Północno-Zachodniego, 2 Frontu Białoruskiego, 17, 20, 43, 11, 34 i 60 Armii

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji;
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Order „Znak Honoru” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Pragi” Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR” Krzyż Komandorski Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu II klasy Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
Multimedia w Wikimedia Commons

Pawieł Aleksejewicz Kuroczkin (ros. Павел Алексеевич Курочкин, ur. 6 listopada?/19 listopada 1900 w Gorniewie, zm. 28 grudnia 1989 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał armii, profesor Akademii Wojskowej im. Frunzego, Bohater Związku Radzieckiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Gorniewo w obwodzie smoleńskim.

W 1917 roku wstąpił do Gwardii Czerwonej i uczestniczył w szturmie na Pałac Zimowy. W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej, uczestniczył w walkach przeciwko wojskom gen. Krasnowa w obronie Petersburga, a później w walkach z wojskami interwencyjnymi aliantów na Północy. Jako kursant kursu dowódców kawalerii Armii Czerwonej brał udział w walkach przeciwko wojskom gen. Judenicza próbujących zająć Petersburg.

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, będąc dowódcą plutonu, szwadronu i pułku kawalerii oraz w tłumieniu powstania tambowskiego.

Po zakończeniu wojny domowej ukończył w 1923 roku Wyższą Szkołę Dowódców Kawalerii Armii Czerwonej. Po jej ukończeniu został dowódcą szwadronu szkoły niższych dowódców kawalerii, a w 1924 roku dowódcą szkoły pułkowej w 30 pułku kawalerii. W 1927 roku został szefem sztabu 30 Saratowskiego Pułku Kawalerii. W latach 1930–1932 był słuchaczem Akademii Wojskowej im. Frunzego, a po jej ukończeniu był starszym wykładowcą w katedrze taktyki Akademii.

W 1934 roku został szefem sztabu 1 Samodzielnej Brygady Kawalerii im. Stalina, a następnie w 1935 roku jej dowódcą. Jako dowódca kierował jej przeformowaniem w 1 Dywizję Kawalerii. W grudniu 1937 roku został szefem Wydziału Szkolenia Wyższego Kursu Dowódców Kawalerii im. Budionnego.

W czerwcu 1939 roku został szefem sztabu 2 Korpusu Kawalerii. We wrześniu 1939 roku uczestniczył w agresji ZSRR na Polskę, będąc szefem sztabu grupy kawalerii 6 Armii. W październiku 1939 roku został szefem sztabu 1 Armijnej Grupy Wojsk Samodzielnego Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Następnie ukończył kurs w Akademii Sztabu Generalnego.

W trakcie wojny radziecko-fińskiej był dowódcą 28 Korpusu Strzeleckiego. W kwietniu 1940 roku został dowódcą 1 Armijnej Grupy Wojsk Samodzielnego Kijowskiego Okręgu Wojskowego, następnie został dowódcą 17 Armii Zabajkalskiego Okręgu Wojskowego, a od stycznia 1941 roku był dowódcą tego okręgu.

W czerwcu 1941 roku został dowódcą Orłowskiego Okręgu Wojskowego. Po ataku Niemiec na ZSRR, z wojsk okręgu sformowano 20 Armię, którą dowodził w trakcie walk pod Smoleńskiem. W sierpniu został dowódcą 43 Armii, a następnie jeszcze w tym samym miesiącu przedstawicielem Sztabu Generalnego przy dowódcy Frontu Północno-Zachodniego, a w dniu 28 sierpnia został dowódcą tego Frontu. Dowodził nim w czasie walk pod Diemiańskiem, w czasie których okrążono znaczne siły niemieckie. Wojsk tych nie udało się zniszczyć i w wyniku kontruderzeń wojsk niemieckich zostały one odblokowane w maju 1942 roku.

W wyniku kilku nieudanych operacji wojsk frontu w październiku 1942 roku został odwołany ze stanowiska dowódcy frontu, pozostając jednak na stanowisku zastępcy dowódcy frontu. W listopadzie 1942 roku został dowódcą 11 Armii, a w marcu 1943 roku dowódcą 34 Armii. W dniu 23 czerwca 1943 roku został ponownie dowódcą Frontu Północno-Zachodniego, którym dowodził do czasu jego rozformowania w dniu 20 listopada 1943 roku.

W grudniu 1943 roku został zastępcą dowódcy 1 Frontu Ukraińskiego. W lutym 1944 roku został dowódcą 2 Frontu Białoruskiego, a po jego rozwiązaniu w kwietniu 1944 roku został dowódcą 60 Armii. Armią tą dowodził do końca wojny. W tym czasie brał udział w operacjach lwowsko-sandomierskiej, wiślańsko-odrzańskiej, morawsko-ostrawskiej i praskiej. Wojska dowodzonej przez niego armii zasłużyły się w opanowywaniu Tarnopola, Lwowa, Dębicy, Krakowa, Katowic, Nysy i innych miast.

W dniu 29 czerwca 1945 roku za umiejętne dowodzenie przy forsowaniu Odry i Opawy został wyróżniony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.

Po zakończeniu wojny w lipcu 1945 roku został dowódcą Kubańskiego Okręgu Wojskowego. Następnie kolejno był: od lipca 1946 roku zastępcą dowódcy wojsk okupacyjnych w Niemczech, zastępcą do spraw szkolenia dowódcy Wojsk Dalekiego Wschodu i od lutego 1951 roku zastępcą komendanta Akademii Wojskowej im. Frunzego.

W maju 1954 roku został komendantem Akademii Wojskowej im. Frunzego, równocześnie otrzymał tytuł profesora. W latach 1968–1970 był przedstawicielem dowództwa wojsk Układu Warszawskiego w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Od 1970 roku był w grupie inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR.

Zmarł w Moskwie, pochowany został na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
  • generał porucznik (4 czerwca 1940)[1]
  • generał pułkownik (28 kwietnia 1943)
  • generał armii (8 września 1959)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W związku ze zmianą nazw stopni w Armii Czerwonej.
  2. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 11.08.1944.
  3. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 10.01.1944.
  4. ↑ Указ Президиума Верховного Совета z 06.04.1945.
  5. ↑ 24 czerwca 1946 „za wybitne zasługi przy wyzwoleniu Polski spod okupacji niemieckiej” M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 210.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 124–126. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
  • М.М. Козлов (główny redaktor): Великая Отечественная война 1941-1945: Энциклопедия. Moskwa: Сов. энциклопедия, 1985, s. 392. (ros.).
  • Курочкин Павел Алексеевич. Герои Страны. [dostęp 2011-06-13]. (ros.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pawieł_Kuroczkin&oldid=74619982”