Szymon Stadnicki
 Szreniawa bez Krzyża | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia |
ok. 1730 |
| Data śmierci |
przed 9 października 1775 |
| Ojciec | |
| Matka |
Zofia Makowiecka |
| Żona |
Anna Dunin Wąsowicz |
| Dzieci | |
Szymon Stadnicki herbu Szreniawa bez Krzyża (zm. przed 9 października 1775 roku[1]) – konfederat barski z województwa sandomierskiego[2], konsyliarz województwa sandomierskiego w konfederacji radomskiej 1767 roku. Poseł na Sejm Repninowski z województwa sandomierskiego[3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Józefa Antoniego Stadnickiego podstolego buskiego, kasztelana lubaczowskiego i Zofii z Makowieckich. Brat chorążego grabowieckiego Jana Józefa i rektora Collegium Nobilium pijarów w Warszawie Michała Jana. 12 września 1744 poślubił Antoninę z Dunin Wąsowiczów h. Łabędź. Miał z nią sześcioro dzieci:
- Franciszka,
- Stanisława - chorążego pilzneńskiego
- Jana Nepomucena - łowczego opoczyńskiego
- Antoniego - starostę zatorskiego
- Teklę (wyszła za mąż za Teodora Dzierzka),
- Urszulę (zmarła jako panna). dziedzic dóbr Wysokie i innych.
W załączniku do depeszy z 2 października 1767 roku do prezydenta Kolegium Spraw Zagranicznych Imperium Rosyjskiego Nikity Panina, poseł rosyjski Nikołaj Repnin określił go jako posła właściwego dla realizacji rosyjskich planów na sejmie 1767 roku[4].
Dziedzic dóbr Wysokie, wiano żony stanowiły Potworów i Rdzów, a po bezpotomnej śmierci jej siostry Barbary także Wir i Mokrzec.[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
- ↑ Barbara Madejska, Konfederacja radomska, Biuletyn Kwartalny Radomskiego Towarzystwa Naukowego, 2003, T. 38, z. 3-4, s. 53.
- ↑ Antoni Sozański, Imienne spisy osób duchownych, świeckich i wojskowych, które w pierwszych ośmiu latach panowania króla Stanisława Poniatowskiego od 1764-1772 r. w rządzie lub przy administracyi Rzeczypospolitéj udział brały [...]. Cz. 1, Tablice i rejestr, Kraków 1866, s. 33.
- ↑ Носов Б. В. Установление российского господства в Речи Посполитой. 1756–1768 гг. Moskwa, 2004, s. 663.
- ↑ Lech i Mirosław Małeccy „Dzieje Ziemi Przysuskiej”. Wrocław 2016
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- M. Czeppe, Stadnicki Antoni h. Szreniawa, w Polski Słownik Biograficzny tom XLI, Warszawa-Kraków 2002, s. 373-374.
- Aleksander Kraushar, Książę Repnin i Polska, Warszawa 1900, T. I, s. 390.
- T. Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, R. III, Poznań 1881, s. 269-270.