Suspensorium
Suspensorium (łac. suspensus ‘zawieszony’) – dodatek do męskiego stroju popularny w średniowieczu[1].
Pojawił się w wieku XV jako odpowiedź na nowe trendy w modzie męskiej, skrócenie elementów ubioru męskiego, tuniki i dubletu, co skutkowało odsłonięciem genitaliów i spotykało się ze słowami krytyki ze strony pruderyjnej części społeczeństwa[1].
W roku 1429 włoski ksiądz w kazaniu skrytykował rodziców ubierający swoich synów w dublet sięgający tylko pępka i pończochy z małym skrawkiem z przodu i z tyłu, tak iż pokazują dużo ciała sodomitom
a w roku 1463 angielski parlament zarządzeniem nakazał mężczyznom zakrywać swoje intymne członki i pośladki
[1].
Odpowiedzią na krytykę było wprowadzenie do stroju elementu w postaci trójkątnego skrawka materiału wszywanego w pończochy na dole i tunikę u góry mającego zapewnić osłonięcie genitaliów i zachowanie skromności. Z czasem zaczęto dla wygody wypełniać suepsensorium wyściółką co prowadziło do jego powiększenia, w dalszym czasie suspensoria zaczęto ozdabiać haftem, jedwabnymi lub aksamitnymi nićmi a także klejnotami i jeszcze bardziej powiększać. Stawało się ono coraz bardziej okazałe, widoczne i zaczęto je kształtować fallicznie ku górze. W wieku XVI osiągnęło imponujące rozmiary a także uczyniono je elementem zbroi[1] ochraniającym męskie genitalia, łatwym do zdjęcia w celu wykonania czynności fizjologicznych[2].
Popularność suspensorium trwała do drugiej połowy XVI wieku, na początku XVII wieku zaczęło być wypierane przez nowe trendy w modzie a w XIX uznano je za żenujący element stroju, do tego stopnia, że suspensoria znajdujące się w kolekcji jednego z wiktoriańskich muzeów skatalogowano jako poduszki naramienne[3].
Współcześnie podpaska mosznowa noszona jest przy chorobach jąder oraz przez sportowców w celu ochrony genitaliów (np. przez hokeistów czy bokserów). Składa się z ochraniacza przymocowanego tasiemkami do opaski otaczającej biodra.
w roku 1971 Stanley Kubrick wykorzystał suspensorium w stroju postaci gangu gwałcicieli w filmie Mechaniczna pomarańcza[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]Desmond Morris: Mowa ciała w sztuce. Pozy i gesty. Anna Wojcowicz-Narloch tłumaczenie. Wyd. I. Warszawa: Arkady, 2022. ISBN 978-83-213-5144-5.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Morris 2022 ↓, s. 90.
- ↑ Pod red. J. Takowskiego „Słownik wyrazów obcych PWN” PWN Warszawa 1980, ISBN 83-01-00521-1.
- ↑ a b Morris 2022 ↓, s. 91.