Mieczysław Lencznarowicz

Mieczysław Lencznarowicz

Czarny, Hanomag, Leon

plutonowy podchorąży
Data i miejsce urodzenia	1 stycznia 1923 Łańcut
Data i miejsce śmierci	22 sierpnia 2016 Szczecin
Przebieg służby
Lata służby	1936–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Związek Walki Zbrojnej Armia Krajowa
Jednostki	Korpus Kadetów Nr 1 Ochotniczy Batalion Obrony Lwowa 106 Dywizja Piechoty AK
Stanowiska	dowódca drużyny dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa akcja „Burza”)
Późniejsza praca	oficer nawigator kapitan statku
Odznaczenia

Mieczysław Lencznarowicz (ur. 1 stycznia 1923 w Łańcucie, zm. 22 sierpnia 2016 w Szczecinie) – podoficer Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Gustawa (ur. 1893), kapitana Wojska Polskiego, pełniącego służbę w KRU Łańcut, i Heleny z domu Wojnar (nauczycielki). W roku 1936 wstąpił do lwowskiego Korpusu Kadetów Nr 1, którego elewem pozostawał do wybuchu II wojny światowej. We wrześniu 1939 bronił Lwowa w szeregach plutonu łączności kompanii harcerskiej, wchodzącej w skład Ochotniczego Batalionu Obrony Lwowa. Od 1940 działał w Związku Walki Zbrojnej na terenie powiatu łańcuckiego. W 1942 skierowany do Szefostwa Konspiracyjnej Produkcji Broni krakowskiego Okręgu ZWZ-AK. Uczestnik akcji zlikwidowania szefa Urzędu Pracy Generalnego Gubernatorstwa, przeprowadzonej w Krakowie 23 października 1943, za udział w której odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Przeniesiony do Inspektoratu Miechów AK (listopad 1943) i awansowany do stopnia kaprala podchorążego. W sierpniu 1944 mianowany do rangi plutonowego podchorążego. Od lutego 1944 w oddziale partyzanckim wraz z którym, w czasie akcji „Burza”, wszedł w skład Szturmowego Batalionu Partyzanckiego, walczącego w ramach 106 Dywizji Piechoty AK. Uczestniczył w walkach jako dowódca drużyny, a następnie plutonu. Od sierpnia do września 1945 więziony w Gdańsku przez organa bezpieczeństwa publicznego. Ujawnił się w połowie października 1945 i został zweryfikowany w stopniu podporucznika. W roku 1948 ukończył Państwową Szkołę Morską w Gdyni. W latach 1948–1949 ponownie więziony, do roku 1956 pozbawiony był możliwości pływania na statkach. Zrehabilitowany po odwilży październikowej.

Absolwent szczecińskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej (1953) i Politechniki Szczecińskiej (1958), w roku 1966 uzyskał dyplom kapitana żeglugi wielkiej. Do czasu przejścia na emeryturę (w 1983) pracował jako kapitan i oficer nawigator w polskiej marynarce handlowej - na statkach Polskich Linii Oceanicznych i Polskiej Żeglugi Morskiej.

W 1949 zawarł związek małżeński z Janiną Szerszeń (zm. w 1956), w roku 1958 ożenił się ponownie z Marią Nowak. Z pierwszego małżeństwa ma syna Krzysztofa, a z drugiego syna Jana. Mieszkał w Szczecinie, gdzie zmarł w 2016. Spoczywa na cmentarzu Centralnym w Szczecinie – kwatera 25C, rząd 2, grób 13.

W roku 2015 został mianowany, decyzją Ministra Obrony Narodowej, na stopień majora.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych
• Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.