Przejdź do zawartości

Marisa Berenson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marisa Berenson
Ilustracja
Berenson na Festiwalu Filmowym Wenecji w 2009r.
Imię i nazwisko

Vittoria Marisa Schiaparelli Berenson

Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1947
Nowy Jork

Zawód

aktorka, modelka

Współmałżonek

James Randall
(1976-1978; rozwód)
Aaron Richard Golub
(1982-1987; rozwód)

Lata aktywności

od 1967

Odznaczenia
Artysta UNESCO na rzecz Pokoju
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Marisa Berenson Vittoria Schiaparelli[1][2] (ur. 15 lutego 1947 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka i modelka żydowskiego i włoskiego pochodzenia[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Nowym Jorku[4][5] jako starsza z dwóch córek hrabiny Marii Luisy Yvonne Radha de Wendt de Kerlor, znanej jako Gogo Schiaparelli, i Roberta Lawrence'a Berensona. Jej ojciec z pochodzenia litewski Żyd[3], był amerykańskim dyplomatą. Jego prawdziwe nazwisko to Valvrojenski[6][7]. Wśród przodków jej matki były rody pochodzenia włoskiego, szwajcarskiego, francuskiego i egipskiego[3][8][9].

Jej babka ze strony matki Elsa Schiaparelli była projektantką mody[10], a jej dziadek, hrabia Wilhelm de Wendt de Kerlor, teozofem i medium[11].

Kolejnym sławnym przodkiem Marisy był Giovanni Schiaparelli, włoski astronom, odkrywca domniemanych kanałów na Marsie, Bernard Berenson (1865-1959) amerykański historyk sztuki oraz Senda Berenson (1868-1954) sportowiec i pedagog jedna z dwóch pierwszych kobiet wybranych do Women’s Basketball Hall of Fame[12].

11 września 2001 roku jej młodsza siostra, fotografka Berinthia “Berry” Berenson[13], wdowa po aktorze Anthonym Perkinsie[14], zginęła w pierwszym samolocie, który uderzył w World Trade Center[15].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

We wczesnych latach 60. XX wieku rozpoczęła karierę modelki, szybko stając się gwiazdą. „Kiedyś byłam jedną z najlepiej opłacanych modelek na świecie”, przyznała w wywiadzie dla The New York Times. W lipcu 1970 pojawiła się na okładce magazynu „Vogue”[16], a 15 grudnia 1975 roku na okładce tygodnika „Time”. W czasie trwania kariery wielokrotnie pojawiła się w licznych artykułach w Vogue, jej siostra Berry jako fotograf również pracowała dla tego magazynu.

Znana była jako „Królowa sceny” za sprawą częstych występów w nocnych klubach i innych spotkaniach towarzyskich[17]. Yves Saint Laurent nazwał ją „dziewczyną z lat siedemdziesiątych”[18].

Zagrała również w kilku znaczących produkcjach, w tym żonę Gustava von Aschenbacha w filmie Luchino Visconti Śmierć w Wenecji (1971), żydowską dziedziczkę Natalię Landauer w musicalu Kabaret (1972), za który otrzymała dwie nominacje do Złotego Globu[19], nominację BAFTA i nagrodę National Board of Review, wcieliła się też w postać Lady Lyndon w obrazie Stanleya Kubricka Barry Lyndon (1975). Była gościem trzeciego sezonu programu The Muppet Show (1978)[20][21].

Grała w europejskich filmach i produkcjach telewizyjnych jak miniserial ZDF Hemingway jako Paulina Pfeiffer ze Stacy Keachem, a także telewizji w Stanach Zjednoczonych, takich jak serial CBS McCall (The Equalizer, 1985), miniserial CBS Grzechy (Sins, 1986) z Joan Collins, serial ABC Who’s the Boss? (1986) czy serial CBS Napisała: Morderstwo (1992).

We włoskim melodramacie Jestem miłością (Io sono l'amore, 2009) z Tildą Swinton i Gabriele Ferzettim pojawiła się jako Allegra Recchi.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1967–70 była związana z francuskim fotografem i surferem Arnaudem de Rosnay[22], młodszym bratem biologa molekularnego, informatyka i pisarza Joëla de Rosnay, którego poznała podczas sesji dla magazynu „Vogue”. W latach 1970–73 była partnerką francuskiego dziedzica bankowego barona Davida René de Rothschilda, młodszego syna barona Guya de Rothschild[23]. Spotykała się z austriackim aktorem Helmutem Bergerem (1973)[22] i kierowcą wyścigowym Rikky von Opelem (1975-76)[22]. 21 listopada 1976 w Beverly Hills poślubiła biznesmena i producenta nitów Jamesa Randalla, z którym ma córkę, Starlite Melody Randall (ur. 1977)[24]. W 1978 roku rozwiedli się. Romansowała także z piosenkarzem Bryanem Ferry[22], dramaturgiem Samem Shepardem[22] oraz aktorami - Terence Stampem[22], Kevinem Kline (1980)[22] i Pedro Aguinagą (1980)[22][25]. W latach 1982–1987 jej drugim mężem był adwokat Aaron Richard Golub[24].

Wybrana filmografia

[edytuj | edytuj kod]

filmy fabularne

[edytuj | edytuj kod]
  • 1971: Śmierć w Wenecji (Morte a Venezia) jako Frau von Aschenbach
  • 1972: Kabaret (Cabaret) jako Natalia Landauer
  • 1973: Un modo di essere donna jako Sibilla Ferrandi
  • 1975: Barry Lyndon jako Lady Lyndon
  • 1977: Casanova i spółka (Casanova & Co.) jako żona Kalifa
  • 1979: Zabójcza ryba (Killer Fish) jako Ann
  • 1980: Tourist (TV) jako Marian
  • 1980: Playing for Time (TV) jako Elzvieta
  • 1981: S.O.B. jako Mavis
  • 1984: La tête dans le sac jako Vera
  • 1984: L'arbalète jako L'Arbalète
  • 1984: Sekretny dziennik Zygmunta Freuda (The Secret Diary of Sigmund Freud) jako Emma Herrmann
  • 1986: Rażące pożądanie (Flagrant désir) jako Jeanne Barnac
  • 1987: Via Montenapoleone jako Francesca
  • 1990: Biały myśliwy, czarne serce (White Hunter Black Heart) jako Kay Gibson, gwiazda filmowa
  • 1990: Passez une bonne nuit (TV) jako Barbara Jenkins
  • 1990: Night of the Cyclone jako Françoise
  • 1992: Il giardino dei ciliegi jako Charlotte
  • 1992: Notorious (TV) jako Katarina Sebastian
  • 1993: Venti dal Sud jako Anne de Bois
  • 1995: Le grand blanc de Lambaréné jako Helene Schweitzer
  • 1997: Tonka jako Mme Pflaum
  • 1997: Elles jako Chloé
  • 1999: Retour à la vie jako Stéphanie
  • 2000: The Photographer jako Julie Morris
  • 2001: Lisa jako księżniczka Maruschka
  • 2009: Jestem miłością (Io sono l'amore) jako Allegra Recchi
  • 2010: Gigola jako Solange
  • 2013: Riwiera dla dwojga (The Love Punch) jako Clothilde
  • 2013: Opium jako Marquise Casati

seriale/mniseriale TV

[edytuj | edytuj kod]
  • 1967: Coronet Blue jako Mary Barclay
  • 1978: The Muppet Show w roli samej siebie
  • 1983: Uwodziciel (Bel ami) jako Clotilde de Marelle
  • 1985: McCall (The Equalizer) jako Andrea Browne
  • 1986: Grzechy (Sins) jako Luba Tcherina
  • 1986: ABC Afterschool Specials jako Liz Childs
  • 1986: Who’s the Boss? jako Genevieve Pescher
  • 1987: Lo scialo jako Nina
  • 1988: Hemingway jako Paulina Pfeiffer
  • 1988: Guerra di spie jako Isabella De Ambrosis
  • 1989: Oceano jako Muneca Chavez
  • 1990: Blaues Blut jako Ann Ryder
  • 1991: Hollywood Detective jako Dorothy Parker
  • 1992: Napisała: Morderstwo jako Claudia Cameron
  • 1995: Het verdriet van België jako Madame Laura
  • 1996: Maigret jako Madame Crosby
  • 2004: Commissaire Valence jako Mme Irène

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Marisa Berenson. Listal. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  2. ↑ Marisa Berenson (15 de Fevereiro de 1947). Filmow. [dostęp 2017-08-19]. (port.).
  3. ↑ a b c Marisa Berenson — What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  4. ↑ Marisa Berenson - Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2017-08-19]. (rum.).
  5. ↑ Personalidade:Carol Alt (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2017-08-19]. (port.).
  6. ↑ Bernard Berenson, „Sketch for a Self-Portrait”, NY: Pantheon, 1949.
  7. ↑ „Robert L. Berenson, Ex-Envoy and Head of Shipping Line, Dies”, The New York Times, 1965-02-03, str. 35.
  8. ↑ Elsa Schiaparelli, Shocking Life, NY: Dutton, 1954.
  9. ↑ She married, as her second husband, Gino, Marchese Cacciapuoti di Giugliano, an actor and director.
  10. ↑ Linda Greenhouse, „Schiaparelli Dies in Paris; Brought Color to Fashion”, The New York Times, 15 listopada 1973.
  11. ↑ Judith Thurman (2003-10-27): Mother of Invention. The New Yorker. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  12. ↑ Senda Berenson, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-08-19] (ang.).
  13. ↑ Berry Berenson w bazie IMDb (ang.)
  14. ↑ Marisa Berenson. Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  15. ↑ Carole Mallory (2014-12-09): Remembering Berry Berenson Perkins, a Victim of 9/11. The Huffington Post. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  16. ↑ Robbie Collin (2016-07-29): Marisa Berenson on Kubrick, modelling, and regrets: 'I wish Dali had painted me nude'. The Daily Telegraph. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  17. ↑ John Corry, „About New York”, The New York Times, 4 lutego 1974.
  18. ↑ Judy Klemesrud, „And Now, Make Room for the Berenson Sisters”, The New York Times, 19 kwietnia 1973, s. 54.
  19. ↑ Marisa Berenson. MYmovies.it. [dostęp 2017-08-19]. (wł.).
  20. ↑ Josh Kurp (2011-11-23): Ten Skits That Prove ‘The Muppet Show’ Was For Adults More Than Kids. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  21. ↑ Nathaniel Rogers (2014-02-15): Beauty Break: Marisa Berenson. thefilmexperience.net. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  22. ↑ a b c d e f g h Marisa Berenson Dating History. FamousFix. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  23. ↑ Judy Klemesrud, And Now, Make Room for the Berenson Sisters, The New York Times, 1973-04-19, str. 54.
  24. ↑ a b Marisa Berenson Biography (1948-). Film Reference. [dostęp 2017-08-19]. (ang.).
  25. ↑ Pedro Aguinaga w bazie IMDb (ang.)

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marisa_Berenson&oldid=74452371”