Marc Wilmots

Marc Wilmots
Pełne imię i nazwisko	Marc Robert Wilmots
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1969 ; Dongelberg
Wzrost	184 cm
Pozycja	ofensywny pomocnik
Kariera juniorska
Lata	Klub
1980–1985	CS Jodoigne
1985–1987	Sint-Truidense VV
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
2003	FC Schalke 04
2004–2005	Sint-Truidense VV
2009–2012	Belgia (asystent)
2012–2016	Belgia
2017	Wybrzeże Kości Słoniowej
2019	Iran
2021–2022	Raja Casablanca
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Marc Wilmots (ur. 22 lutego 1969 w Dongelbergu) – belgijski trener i piłkarz występujący na pozycji pomocnika.

Kariera klubowa

Wilmots jest wychowankiem klubu CS Jodoigne, gdzie grał w latach 1980–1985. W 1985 roku trafił do juniorskiej ekipy zespołu Sint-Truidense VV. W 1987 roku został włączony do jego pierwszej drużyny. W 1988 roku odszedł do KV Mechelen. W 1989 roku zdobył z nim mistrzostwo Belgii. W Mechelen spędził 3 lata.

W 1991 roku Wilmots został graczem Standardu Liège. W 1993 roku zdobył z nim Puchar Belgii, a także wywalczył wicemistrzostwo Belgii. W 1996 roku przeszedł do niemieckiego FC Schalke 04. W Bundeslidze zadebiutował 17 sierpnia 1996 roku w przegranym 0:4 meczu z VfB Stuttgart. 23 sierpnia 1996 roku w zremisowanym 4:4 spotkaniu z FC St. Pauli strzelił pierwszego gola w Bundeslidze. W 1997 roku zdobył z klubem Puchar UEFA, po pokonaniu w jego finale Interu Mediolan.

W 2000 roku Wilmots trafił do francuskiego Girondins Bordeaux. Po roku powrócił do Schalke. W 2001 roku oraz w 2002 roku wystąpił z nim w finale Pucharu Ligi Niemieckiej, jednak w obu przypadkach Schalke przegrywało tam swoje pojedynki. W 2002 roku zdobył z zespołem Puchar Niemiec. W 2003 roku zakończył karierę.

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Belgii Wilmots zadebiutował 26 maja 1990 roku w zremisowanym 2:2 towarzyskim meczu z Rumunią. W tym samym roku znalazł się w kadrze na Mistrzostwa Świata. Nie zagrał jednak na nich w żadnym pojedynku, a Belgia odpadła z turnieju w 1/8 finału.

W 1994 roku Wilmots został powołany do kadry na Mistrzostwa Świata. Wystąpił na nich w spotkaniu fazy grupowej z Arabią Saudyjską (0:1). Tamten mundial reprezentacja Belgii ponownie zakończyła na 1/8 finału.

W 1998 roku po raz trzeci w karierze był uczestnikiem Mistrzostw Świata. Tym razem zagrał na nich we wszystkich meczach swojej drużyny, z Holandią (0:0), Meksykiem (2:2) i Koreą Południową (1:1). W potyczce z Meksykiem zdobył także 2 bramki. Kadra Belgii natomiast odpadła z turnieju po fazie grupowej.

W 2000 roku Wilmots wziął udział w Mistrzostwach Europy. Rozegrał tam 3 spotkania: ze Szwecją (2:1), Włochami (0:2) i Turcją (0:2). Tamten turniej Belgowie zakończyli na fazie grupowej.

W 2002 roku został powołany do kadry na Mistrzostwa Świata. Zagrał na nich w meczach z Japonią (2:2), Tunezją (1:1), Rosją (3:2) oraz Brazylią (1:2). W spotkaniach z Japonią, Tunezją i Rosją strzelił także po jednym golu. Z mundialu 2002 Belgia odpadła w 1/8 finału.

W latach 1990–2002 w drużynie narodowej Wilmots rozegrał w sumie 70 spotkań i zdobył 28 bramek.

Kariera trenerska

26 marca 2003 roku, 4 dni po rozegraniu ostatniego meczu jako piłkarz, został trenerem FC Schalke 04. Jako trener w Bundeslidze zadebiutował 5 kwietnia 2003 roku w zremisowanym 0:0 meczu z 1. FC Nürnberg. Szkoleniowcem Schalke był do końca sezonu 2002/2003. Od lata 2004 roku do lutego 2005 roku prowadził Sint-Truidense VV. W 2009 roku został asystentem Dicka Advocaata w reprezentacji Belgii, a w 2012 roku przejął drużynę jako trener. W 2014 roku doprowadził Belgów do ćwierćfinału turnieju MŚ. Po porażce z reprezentacją Walii w ćwierćfinale Euro 2016 zrezygnował ze stanowiska selekcjonera reprezentacji Belgii. W marcu 2017 roku został selekcjonerem reprezentacji Wybrzeża Kości Słoniowej.

Kariera polityczna

W 2003 roku Wilmots został członkiem Senatu Belgii z ramienia partii Ruchu Reformatorskiego. W 2005 roku zrezygnował z mandatu senatora.

Bibliografia

Profil na Fussballdaten (niem.)
Marc Wilmots w bazie National Football Teams (ang.)

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[t-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f tymczasowo

[kbv-3] w imieniu Belgijskiej FA

[t-4] tymczasowo

[t-5] tymczasowo

[t-6] tymczasowo

[a]

[A]

[A]

[B]

[A]

[A]

Mężczyźni	1967 Ferdinand Bracke 1968 Serge Reding 1969–1974 Eddy Merckx 1975 Bruno Brokken 1976 Ivo Van Damme 1977 Michel Pollentier 1978 Raymond Ceulemans 1979–1980 Robert Van de Walle 1981 Freddy Maertens 1982 Jacky Ickx 1983 Eddy Annys 1984 Claude Criquielion 1985 Gaston Rahier i Vincent Rousseau 1986 William Van Dijck 1987 Georges Jobé 1988 Eric Geboers 1989 Thierry Boutsen 1990 Rudy Dhaenens 1991 Jean-Michel Saive 1992 Georges Jobé 1993 Vincent Rousseau 1994 Jean-Michel Saive 1995–1996 Fred Deburghgraeve 1997 Luc Van Lierde 1998 Fred Deburghgraeve 1999 Luc Van Lierde 2000 Joël Smets 2001–2004 Stefan Everts 2005 Tom Boonen 2006 Stefan Everts 2007 Tom Boonen 2008 Sven Nys 2009–2011 Philippe Gilbert 2012 Tom Boonen 2013 Frederik Van Lierde 2014 Thibaut Courtois 2015 Kevin De Bruyne 2016 Greg Van Avermaet 2017 David Goffin 2018 Eden Hazard 2019 Remco Evenepoel 2020–2021 Wout Van Aert 2022–2023 Remco Evenepoel
Kobiety	1975 Carine Verbauwen 1976–1977 Anne-Marie Pira 1978–1979 Carine Verbauwen 1980 Ingrid Berghmans 1981 Annie Lambrechts 1982–1986 Ingrid Berghmans 1987 Ingrid Lempereur 1988–1989 Ingrid Berghmans 1990–1991 Sabine Appelmans 1992 Annelies Bredael 1993 Gella Vandecaveye 1994–1995 Brigitte Becue 1996 Ulla Werbrouck 1997 Gella Vandecaveye 1998 Dominique Monami 1999–2002 Kim Clijsters 2003–2004 Justine Henin-Hardenne 2005 Kim Clijsters 2006–2007 Justine Henin-Hardenne 2008 Tia Hellebaut 2009–2011 Kim Clijsters 2012 Evi Van Acker 2013 Kirsten Flipkens 2014 Nafissatou Thiam 2015 Delfine Persoon 2016–2017 Nafissatou Thiam 2018–2019 Nina Derwael 2020 Emma Meesseman 2021 Nina Derwael 2022 Nafissatou Thiam 2023 Lotte Kopecky
Zespoły	1997 Noliko Maaseik 1998 Kadra Motocrossowa 1999 Kadra Pucharu Davisa 2000 Anderlecht 2001 Kadra Pucharu Fed Cup 2002 La Villette 2003 Kadra Motocrossowa 2004 Kadra kobiet 4×100 2005 Kadra U21 mężczyzn w piłce nożnej 2006 Kadra Pucharu Fed Cup 2007–2008 Kadra kobiet 4×100 2009–2011 Kadra mężczyzn 4×400 2012 Kadra hokejowa mężczyzn 2013–2014 Kadra mężczyzn w piłce niżej 2015 Kadra Pucharu Davisa 2016 Kadra mężczyzn w hokeju na trawie 2017 Kadra Pucharu Davisa 2018–2019 Kadra mężczyzn w hokeju na trawie 2020 Kadra kobiet w koszykówce 2021 Kadra mężczyzn w hokeju na trawie 2022 Kadra mężczyzn 4×400 2023 Kadra kobiet w koszykówce
Talenty	1998 Kim Clijsters 1999 Bart Wellens 2000 Bart Aernouts 2001 Jurgen Van Den Broeck 2002 Thomas Buffel 2003 Kirsten Flipkens 2004 Aagje Vanwalleghem 2005 Niels Albert 2006 Yoris Grandjean 2007 Dominique Cornu 2008 Elise Matthysen 2009 Romelu Lukaku 2010 Luca Brecel 2011 Thomas Van der Plaetsen 2012 Kimmer Coppejans 2013 Nafissatou Thiam 2014 Divock Origi 2015 Tiesj Benoot 2016 Louise Carton 2017 Lotte Kopecky 2018 Remco Evenepoel 2019 Yari Verschaeren 2020 Charles De Ketelaere 2021 Thibau Nys 2022 Cian Uijtdebroeks 2023 Alec Segaert
Paraolimpijczycy	2010 Sven Decaesstecker 2011 Wim Decleir 2012 Marieke Vervoort 2013 Joachim Gérard 2014 Michèle George 2015 Marieke Vervoort 2016 Laurens Devos 2017–2018 Peter Genyn 2019–2021 Joachim Gérard 2022 Michèle George 2023 Maxime Carabin
Trenerzy	2011–2012 Jacques Borlée 2013–2014 Marc Wilmots 2015 Hein Vanhaezebrouck 2016–2017 Roger Lespagnard 2018 Roberto Martínez 2019 Shane McLeod 2020 Philip Mestdagh 2021 Shane McLeod 2022 Roger Lespagnard 2023 Rachid Méziane