John Wayne Parr
| Pseudonim |
The Gunslinger |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
177[1] cm |
| Masa ciała |
72[2] kg |
| Styl walki | |
| Kategoria wagowa |
średnia[1] |
| Klub |
Boonchu Gym[2] |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
132 |
| Zwycięstwa |
99 |
| Przez nokauty |
45 |
| Porażki |
33 |
| Strona internetowa | |
John Wayne Parr (ur. 25 maja 1976) – australijski kick-boxer, pięściarz oraz zawodnik boksu tajskiego, wielokrotny mistrz świata m.in. ISKA, WMC, WKN oraz WKA, dwukrotny uczestnik finałów K-1 World MAX.
Kariera sportowa[3]
[edytuj | edytuj kod]Boks tajski / Kick-boxing
[edytuj | edytuj kod]W wieku 11 lat rozpoczął treningi taekwondo, dwa lata później boksu tajskiego. Po roku treningów stoczył swoją pierwszą walkę, natomiast w wieku 17 lat, zdobył pierwszy tytuł, mistrzostwo kraju federacji WKA. Mając 19 lat, został międzynarodowym mistrzem Południowego Pacyfiku w muay thai. Następnie wyjechał do Tajlandii nabierać doświadczenia oraz szlifować swoje umiejętności. Tam też toczył pojedynki na słynnych stadionach bokserskich – Lumpini oraz Songchai.
5 grudnia 2000 podczas uroczystości urodzinowych Króla Tajlandii przed 100 tysięczną publicznością zdobył mistrzostwo świata IMF (International Muay Thai Federation), pokonując Orono Por. Muang Ubona na punkty. Wcześniej, bo w październiku, został mistrzem świata ISKA w muay thai w wadze średniej, nokautując obrońcę tytułu Scotta Bannana w 2. rundzie. Był to również debiut Parra na gali organizowanej pod szyldem K-1, natomiast w walkach w formule K-1 zadebiutował 26 listopada 2002 podczas turnieju K-1 Oceania MAX 2002 dochodząc do finału w którym uległ utytułowanemu Grekowi Mike’owi Zambidisowi na punkty.
7 kwietnia 2004 zakwalifikował się do finałowego turnieju K-1 World MAX, pokonując jednogłośnie na punkty Duane’a Ludwiga na gali K-1 World MAX 2004 World Tournament Open. 7 czerwca 2004 podczas finałowej gali odpadł w ćwierćfinale z Tajem Buakawem Banchamekiem po dogrywce.
20 czerwca 2005 ponownie wziął udział w turnieju głównym K-1 World MAX po udanym przejściu eliminacji, lecz jego rywalizacja zakończyła się kolejny raz na ćwierćfinale, w którym przegrał z Albertem Krausem jednogłośnie na punkty. W 2005 oraz 2006 bezskutecznie próbował zdobyć mistrzostwo świata WBC Muay Thai w starciach z Yodsanklaiem Fairtex i Stevem Wakelingiem.
W 2007 wziął udział w reality show The Contender Asia, w którym szesnastu zawodników muay thai wagi średniej z dwunastu krajów rywalizowało ze sobą o nagrodę w wysokości 150 tysięcy USD. Ostatecznie Parr doszedł do finału, ulegając w nim Tajowi Yodsanklai Fairtexowi na punkty. W kolejnych latach notował znaczące zwycięstwa m.in. nad Kozo Takedą oraz w rewanżach, dwukrotnie nad Mikiem Zambidisem i Yodsanklaiem Fairtexem. Ponadto zdobywał mistrzowskie pasy federacji WKN w wadze superśredniej, oraz WKA i WKBF w wadze średniej. W kwietniu 2013 zdobył mistrzostwo WKA na zasadach orientalnych, nokautując Mostafę Abdollahiego[4]. Pas stracił niecały rok później na rzecz Toby’ego Smitha, przegrywając z nim przez techniczny nokaut wskutek kontuzji dłoni[5].
W październiku 2016 związał się z Bellator Kickboxing[6], a 8 kwietnia 2017 wygrał w debiucie dla niej przez nokaut po wysokim kopnięciu z Włochem Nando Calzettą[7].
Boks
[edytuj | edytuj kod]W 1998 zawodowo zadebiutował w boksie, nokautując Jima Shannona. 8 lipca 2001 został mistrzem Australii, pokonując Ondreja Chamulę przez TKO. Tytuł stracił 24 października tego samego roku na rzecz Iana McLeoda, ulegając mu jednogłośnie na punkty. Ostatecznie jego bilans w boksie wyniósł 10-3[1].
Promotor
[edytuj | edytuj kod]Od 2012 organizuje gale Caged Muay Thai, gdzie zawodnicy boksu tajskiego zamiast w ringu rywalizują w klatce na wzór MMA[8].
Osiągnięcia
[edytuj | edytuj kod]Kickboxing / Boks tajski[2][9]:
- 1992: mistrz Australii WKA w wadze superlekkiej
- 1994: mistrz Strefy Południowego Pacyfiku WKA w wadze superlekkiej
- 1997: zwycięzca Pucharu Króla Tajlandii
- 1999: mistrz Australii WMTC w wadze junior średniej
- 1999: zwycięzca Pucharu Króla Tajlandii
- 2000: mistrz świata ISKA w wadze średniej w formule muay thai
- 2000: mistrz świata IMF w wadze średniej
- 2001: zwycięzca turnieju o Puchar Króla Tajlandii
- 2002: K-1 Oceania MAX – finalista turnieju
- 2004: zwycięzca turnieju S-1 w wadze średniej w formule muay thai
- 2004: uczestnik finałowego turniej K-1 World MAX
- 2005–2008: mistrz świata WKBA w wadze półśredniej w formule K-1
- 2005: uczestnik finałowego turniej K-1 World MAX
- 2007: mistrz świata WMC w wadze średniej w formule muay thai
- 2008: The Contender Asia – finalista programu wagi średniej
- 2008: mistrz magazynu IKM
- 2010: mistrz świata WKN w wadze superśredniej w formule muay thai
- 2010: mistrz świata WKA w wadze średniej w formule muay thai
- 2011: mistrz świata WKBF w wadze średniej w formule K-1
- 2013–2014: mistrz Świata WKA w wadze średniej w formule orientalnej
- 2017: mistrz Caged Muay Thai w wadze średniej (-73 kg)[10]
Boks[1]:
- 2001: mistrz Australii w wadze średniej
- 2001: mistrz OBA w wadze super półśredniej
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Statystyki i rekord bokserski na boxrec.com. boxrec.com. [dostęp 2017-12-10]. (ang.).
- ↑ a b c d Statystyki w kick-boxingu na muaythaitv.com. muaythaitv.com. [dostęp 2017-12-10]. (ang.).
- ↑ John Wayne Parr – życiorys. boonchu.com. (ang.).
- ↑ John Wayne Parr Knocks Out Mostafa Abdollahi in Return to Muay Thai. fightsportasia.wordpress.com, 2013-04-19. (ang.).
- ↑ Kyle McLachlan: Muay Thai results: Toby Smith knocks out John Wayne Parr. bloodyelbow.com, 2014-06-22. (ang.).
- ↑ ‘John’ Wayne Parr officially signs for Bellator kickboxing. fightnewsaustralia.com, 2016-10-20. [dostęp 2017-04-09]. (ang.).
- ↑ Jay Jauncey: Bellator Kickboxing 5 Results. liverkick.com, 2017-04-08. [dostęp 2017-04-09]. (ang.).
- ↑ Steve Eisman: An Ode to the Gunslinger. muay-thai-guy.com, 2015-09-16. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-27)]. (ang.).
- ↑ Nicolas Read: Wywiad z JWP. siamfightmag.com, 2008. [dostęp 2017-12-10]. (ang.).
- ↑ John Wayne Parr kolejny raz wygrywa na Caged Muay Thai 10! Wyniki. fightsport.com, 2017-08-07. [dostęp 2017-08-07]. (pol.).