Johannes Steinhoff
| 176 zwycięstw | |
 Johannes Steinhoff jako generał porucznik; lata 60. XX w. | |
 General
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 września 1913 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1934–1945, |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
JG 26, JG 52, JG 77, Kommando Nowotny, JG 7, JV 44 |
| Stanowiska |
dowódca JG 77, dowódca JG 7 |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
oficer Bundeswehry w dowództwie NATO |
| Odznaczenia | |
         
| |
Johannes Steinhoff (ur. 15 września 1913 w Bottendorf, obecnie część Roßleben; zm. 21 lutego 1994 w Wachtberg-Pech k. Bonn) – niemiecki as myśliwski z okresu II wojny światowej, a następnie wysokiej rangi oficer lotnictwa Niemiec Zachodnich i NATO.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z rodzyny robotniczej w Turyngii. Początkowo miał zostać nauczycielem, ale po przerwaniu studiów na uniwersytecie w Jenie wstąpił w 1934 do marynarki wojennej, z której w 1936 przeniósł się do Luftwaffe, gdzie uzyskał przeszkolenie pilota myśliwskiego[1][2].
Był jednym z niewielu pilotów Luftwaffe, którzy latali bojowo przez cały okres II wojny światowej (1939–1945). Odniósł 176 zwycięstw powietrznych, z czego 152 na froncie wschodnim, 12 na froncie zachodnim i 12 na froncie śródziemnomorskim. Brał udział w 993 misjach bojowych (888 myśliwskich i 105 myśliwsko-bombowych). Był jednym z pierwszych pilotów, którzy latali bojowo na Me 262, członkiem znanej jednostki Jagdverband 44 dowodzonej przez Adolfa Gallanda. Zestrzeliwany 12 razy, raz skakał na spadochronie[1][3].
18 kwietnia 1945, po uzyskaniu 6 zwycięstw na Me 262, jego samolot uległ uszkodzeniu podczas startu i zapalił się. Mocno poparzony spędził dwa lata w szpitalu. Pomimo wielu operacji rekonstrukcyjnych jego twarz była zniekształcona[1][3].
Po wojnie został zaproszony przez Niemcy Zachodnie do przebudowy Luftwaffe w NATO, osiągnął stopień generała. Służył jako m.in. szef sztabu lotnictwa Centralnej Europy (ang. Commander Allied Air Forces Central Europe (1965–1966)), szef sztabu Luftwaffe (1966–1970) i inspektor Luftwaffe. Odszedł na emeryturę w 1974.
Zmarł w szpitalu w Wachtberg-Pech k. Bonn 21 lutego 1994 z powodu komplikacji po wcześniejszym ataku serca.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami
- Krzyż Rycerski – 30 sierpnia 1941
- Liście Dębu (nr 115) – 2 września 1942
- Miecze (nr 82) – 28 lipca 1944
- Wielki Krzyż Zasługi z Gwiazdą Orderu Zasługi RFN – 4 lipca 1972
- Krzyż Niemiecki w Złocie
- Krzyż Żelazny I Klasy
- Krzyż Żelazny II Klasy
- Złota Odznaka za Rany
- Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942
- Złota odznaka pilota frontowego Luftwaffe z liczbą „900”
- Odznaka pilota-obserwatora Luftwaffe
- Puchar Honorowy Luftwaffe – 18 sierpnia 1941
- Medal Kampanii Włosko-Niemieckiej w Afryce – Włochy
- Legia Zasługi – Stany Zjednoczone; 1970
- Commandeur Legii Honorowej – Francja; marzec 1972
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Steinhoff, Johannes.. www.lexikon-der-wehrmacht.de. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Kaplan 2017 ↓, s. 122-123.
- ↑ a b Kaplan 2017 ↓, s. 253.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Berger, Florian (2000). Mit Eichenlaub und Schwertern. Die höchstdekorierten Soldaten des Zweiten Weltkrieges. Selbstverlag Florian Berger. ISBN 3-9501307-0-5.
- Fellgiebel, Walther-Peer (2000). Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939-1945. Friedburg, Germany: Podzun-Pallas. ISBN 3-7909-0284-5.
- Philip Kaplan, Asy Myśliwskie Luftwaffe II Wojny Światowej. W: 5. Rozdz.: Johannes Steinhoff, wyd. III, Warszawa: Amber, 2017, ISBN 978-83-241-6370-0.
- Obermaier, Ernst (1989). Die Ritterkreuzträger der Luftwaffe Jagdflieger 1939 – 1945 (w języku niemieckim). Mainz, Germany: Verlag Dieter Hoffmann. ISBN 3-87341-065-6.
- Scherzer, Veit (2007). Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives (w języku niemieckim). Jena, Germany: Scherzers Miltaer-Verlag. ISBN 978-3-938845-17-2.
- Steinhoff, Johannes(2005). In letzter Stunde. Verschwörung der Jagdflieger Vom Widerstand der Jagdflieger gegen Reichsmarschall Göring. Flechsig. ISBN 3-88189-592-2. Początkowo wydane w Niemczech w 1974, a następnie w Anglii w 1977 jako The Last Chance – The Pilots' Plot Against Goering. ISBN 0-09-129620-X.
- Steinhoff, Johannes (2005). Die Straße von Messina. Tagebuch des Kommodore. Flechsig. ISBN 3-88189-593-0.
- Schneekluth Munich(Peter Pechel, Dennis Showalter, Helmut Schmidt) (4. edycja z 1989). Deutsche im Zweiten Weltkrieg. Zeitzeugen sprechen. ISBN 3-7951-1092-0.
- Williamson, Gordon & Bujeiro, Ramiro (2005). Knight’s Cross and Oak Leaves Recipients 1941-45. Osprey Publishing Ltd. ISBN 1-84176-642-9.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Johannes Steinhoff (sylwetka).. das-ritterkreuz.de. [dostęp 2010-10-25]. (niem.).