H.R. Haldeman
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| szef personelu Białego Domu | |
| Okres |
od 1969 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
James R. Jones |
| Następca | |
Harry Robbins Haldeman (ur. 27 października 1926 w Los Angeles, zm. 12 listopada 1993 w Santa Barbara) – amerykański polityk, szef personelu Białego Domu (1969–1973), znany z udziału w aferze Watergate.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jego ojciec był dostawcą sprzętu hydraulicznego, grzewczego i klimatyzacji oraz zwolennikiem Partii Republikańskiej. W młodości Haldeman był zaangażowany w ruch skautów. Podczas drugiej wojny światowej służył jako rezerwista w marynarce wojennej[1].
W 1948 ukończył zarządzanie na Uniwersytecie Kalifornijskim, później pracował w agencji reklamowej, w której był referentem rachunków, a od 1959 wiceprezesem biura firmy w Los Angeles[2].
Był zaangażowany w wiele kampanii Richarda Nixona, m.in. podczas wyborów na gubernatora Kalifornii w 1962 i wyborów prezydenckich w 1968[2]. Uważano go za twórcę odświeżonego wizerunku i innowacyjnej strategii Nixona w zwycięskiej kampanii w 1968[1]. Po objęciu urzędu przez Nixona w 1969 został szefem personelu Białego Domu, decydując o dostępie do prezydenta i zarządzając Białym Domem w sposób, który przyniósł mu przydomek „Żelaznego Kanclerza”[2].
Po włamaniu do siedziby Partii Demokratycznej 17 czerwca 1972 uczestniczył w próbach zatuszowania tej sprawy i stosowaniu innych „nieczystych zagrywek” podczas kampanii prezydenckiej w 1972[2]. Po wybuchu afery Watergate śledczy domagali się udostępnienia taśm z nagraniami rozmów prowadzonych przez Nixona w Gabinecie Owalnym. Biały Dom udostępnił niechętnie część z nich. Na jednej z taśm odkryto tajemniczą 18,5-minutową przerwę. Gdy Sąd Najwyższy nakazał udostępnienie śledczym całości nagrań, okazało się, że chodziło o nagranie rozmowy prezydenta z Haldemanem. Rozmowa ta stanowiła rozstrzygający dowód, że prezydent Nixon osobiście uczestniczył w próbach tuszowania afery[1].
30 kwietnia 1973[1] Haldeman zrezygnował z funkcji i powrócił do Kalifornii. W 1975 został uznany za winnego spisku, krzywoprzysięstwa i utrudniania postępowania sądowego w związku ze swoją rolą w aferze i skazany na karę od 2,5 do 8 lat więzienia, z których faktycznie odsiedział 18 miesięcy. Zwolniono go w 1978[2].
Po wyjściu z więzienia opublikował autobiografię The Ends of Power (1978). Zajął się działalnością biznesową w branży nieruchomości i restauracyjnej[2]. Zmarł na raka w wieku 67 lat. Miał żonę i czwórkę dzieci[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e J.Y. Smith: H.R. Haldeman Dies. washingtonpost.com, 13 listopada 1993. [dostęp 2017-09-14]. (ang.).
- ↑ a b c d e f H.R. Haldeman, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-09-14] (ang.).
|
