Przejdź do zawartości

Krzysztof Skowroński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Skowroński
Ilustracja
Krzysztof Skowroński (2015)
Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1965
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

prezes SDP (2011–2024)

Pracodawca

Radio Zet, TVP, Polskie Radio, Radio Wnet

Rodzice

Barbara Petrozolin-Skowrońska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal „Pro Patria”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wypowiedź Krzysztofa Skowrońskiego z okazji 10-lecia polskiej Wikipedii

Krzysztof Konrad Skowroński (ur. 2 kwietnia 1965 w Warszawie) – polski dziennikarz, felietonista, dyrektor Programu III Polskiego Radia (2006–2009), założyciel i prezes Radia Wnet (od 2009), w latach 2011–2024 prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę dziennikarską rozpoczął na początku lat 90. w Radiu Zet, w którym był gospodarzem takich programów publicystycznych jak Gość Radia Zet i Jazda Polska[1]. W 1992 był pomysłodawcą i twórcą formatu audycji Śniadanie z Radiem Zet, który od tego czasu prowadził. Prowadził również stworzony przez siebie program Koktajl Mołotowa[2]. Odszedł z tej rozgłośni w 2000[1].

Od 2001 do 2002 współpracował z Programem III Polskiego Radia, w którym prowadził codzienne rozmowy z politykami w porannym programie Salon polityczny Trójki. Od końca lat 90. do początku następnej dekady prowadził telewizyjne programy publicystyczne, takie jak Gość Jedynki w TVP1 oraz Rozmowa Dnia i Pytania w Telewizji Puls. Od 2003 do 2005 współpracował z Polsatem w ramach audycji Czarny pies czy biały kot oraz Wywiad Skowrońskiego. W latach 2005–2007 ponownie współpracował z TVP1, zajmując się prowadzeniem niedzielnego programu publicystycznego Wywiad i opinie, w którym wraz z zaproszonymi dziennikarzami prasowymi komentował wydarzenia polityczne ostatniego tygodnia. Był felietonistą dziennika „Rzeczpospolita” i tygodnika „Przekrój”[1].

Wspólnie z Tomaszem Lisem i Mariuszem Ziomeckim jest współautorem wydanej w 2002 książki ABC dziennikarstwa[3].

Od 8 lipca 2006 do 25 lutego 2009 dyrektor Programu III Polskiego Radia[1]. W okresie jego prezesury udział stacji w słuchalności wzrósł z 6,3% do 6,9%[4]. Zapowiedź jego dymisji po ogłoszeniu wyniku audytu w stacji wywołała protest ze strony kilkudziesięciu dziennikarzy różnych redakcji[4]. Ostatecznie został zwolniony z Polskiego Radia dyscyplinarnie[5].

W maju 2009 założył internetowe Radio Wnet i został jego redaktorem naczelnym[1].

Od 2002 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[1]. W październiku 2011 został wybrany na prezesa tej organizacji[6]. Pełniąc tę funkcję, we wrześniu i październiku 2012 poprowadził dwie partyjne konferencje Prawa i Sprawiedliwości, co spotkało się z krytyką m.in. kilkudziesięciu członków SDP, którzy wezwali go do ustąpienia z funkcji[7][8]. W czerwcu 2013 „Gazeta Wyborcza” podała, że założona przez niego stacja radiowa Radio Wnet otrzymała 140 tysięcy złotych od Prawa i Sprawiedliwości[9]. Odnosząc się do tej sytuacji, Krzysztof Skowroński wydał wówczas zamieszczone na stronie SDP oświadczenie, w którym stwierdził, że radio jest instytucją komercyjną i może współpracować z tymi, którzy podzielają wartości tej rozgłośni[10]. Część środowiska dziennikarskiego (m.in. Stefan Bratkowski, honorowy prezes SDP, i Magdalena Bajer, w latach 1996–2011 przewodnicząca Rady Etyki Mediów) zarzuciła Krzysztofowi Skowrońskiemu upolitycznienie SDP[11][12]. W 2014[13], 2017[14] i 2021[15] wybierany na prezesa SDP na kolejne kadencje. W 2024 nie ubiegał się o ponowny wybór, na stanowisku zastąpiła go Jolanta Hajdasz będąca wówczas jedynym kandydatem[16].

W 2016, wkrótce po objęciu prezesury Telewizji Polskiej przez Jacka Kurskiego, powrócił do pracy w telewizji publicznej, otrzymując autorski program 24 Minuty na antenie TVP Info[17]. Został też jednym z prowadzących program publicystyczny O co chodzi[18].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Syn Andrzeja Skowrońskiego[19] i Barbary Petrozolin-Skowrońskiej[20]. Żonaty, ma czworo dzieci.

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h Krzysztof Skowroński. sdp.pl. [dostęp 2016-09-25].
  2. ↑ Jacek Kowalski: Przypadek Krzysztofa Skowrońskiego: radio i polityka we krwi. wirtualnemedia.pl, 3 grudnia 2023. [dostęp 2023-12-03].
  3. ↑ Tomasz Lis, Krzysztof Skowroński, Mariusz Ziomecki: ABC dziennikarstwa. Warszawa: Axel Springer Polska, 2002. ISBN 83-916-4106-6.
  4. ↑ a b Skowroński wyleciał z Trójki. tvn24.pl, 25 lutego 2009. [dostęp 2016-09-25].
  5. ↑ Renata Czeladko, Roman Kurkiewicz: Skowroński zwolniony z radia dyscyplinarnie. rp.pl, 23 kwietnia 2009. [dostęp 2024-06-22].
  6. ↑ SDP ma nowego prezesa. sdp.pl, 1 października 2011. [dostęp 2015-01-09].
  7. ↑ Krzysztof Skowroński, prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, wraca do TVP. wyborcza.pl, 17 lutego 2016. [dostęp 2016-09-25].
  8. ↑ Część członków SDP wzywa prezesa Skowrońskiego do ustąpienia. wirtualnemedia.pl, 4 października 2012. [dostęp 2016-09-25].
  9. ↑ Agata Nowakowska, Dominika Wielowieyska: Jak PiS i PO wydają miliony z budżetu. wyborcza.pl, 11 czerwca 2013. [dostęp 2013-06-13].
  10. ↑ Oświadczenie prezesa SDP. sdp.pl, 12 czerwca 2013. [dostęp 2016-09-25].
  11. ↑ Stefan Bratkowski: Jacy dziennikarze niepokorni?. studioopinii.pl, 12 grudnia 2012. [dostęp 2016-09-24].
  12. ↑ Magdalena Bajer zrezygnowała z członkostwa w SDP. press.pl, 14 listopada 2012. [dostęp 2024-10-06].
  13. ↑ Krzysztof Skowroński ponownie prezesem. SDP wybrał nowe władze. sdp.pl, 25 października 2014. [dostęp 2015-01-09].
  14. ↑ Mateusz Mikowski: Krzysztof Skowroński po raz trzeci wybrany na prezesa SDP. dzieje.pl, 19 listopada 2017. [dostęp 2021-10-17].
  15. ↑ Krzysztof Skowroński dalej prezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. wirtualnemedia.pl, 17 października 2021. [dostęp 2021-10-17].
  16. ↑ Koniec ery Krzysztofa Skowrońskiego. Jest nowy prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. wirtualnemedia.pl, 13 października 2024. [dostęp 2024-10-14].
  17. ↑ Najprostsza forma dziennikarstwa – wywiad. „24 minuty” z Krzysztofem Skowrońskim. tvp.info, 8 marca 2016. [dostęp 2016-04-10].
  18. ↑ „O co chodzi” zamiast „4 stron” w TVP Info. Prowadzącymi Ogórek, Wildstein, Płużański, Skowroński i Łęski. wirtualnemedia.pl, 15 września 2017. [dostęp 2020-02-12].
  19. ↑ Krzysztof Skowroński. sejm-wielki.pl. [dostęp 2023-10-30].
  20. ↑ Zmarła Barbara Petrozolin-Skowrońska (1937–2023). Była redaktor naczelna Encyklopedii PWN. WNET.fm, 23 października 2023. [dostęp 2023-10-30].
  21. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 września 2020 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2020 r. poz. 1092).
  22. ↑ Dziennikarze z medalami „Pro Patria”. Telewizja ŚTM, 5 maja 2016. [dostęp 2018-12-17].
  23. ↑ Rymanowski i Skowroński nagrodzeni. media2.pl, 16 marca 2007. [dostęp 2016-09-25].
  24. ↑ Dotychczasowi nominowani i laureaci nagrody im. Jacka Maziarskiego. jacekmaziarski.org, 27 października 2015. [dostęp 2019-05-23]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Skowroński&oldid=74963848”