Klasyfikacja dziesiętna Deweya

Klasyfikacja dziesiętna Deweya, KDD – system klasyfikacji zbiorów bibliotecznych stworzony przez amerykańskiego bibliotekarza Melvila Deweya (1851–1931). Pierwsze wydanie pochodzi z 1876 roku i zawierało jedynie 11 stron tablic oraz indeks przedmiotowy. Kolejne wydania były sukcesywnie rozbudowywane. Drugie, z 1885 roku, miało już 314 stron tablic i około 1000 symboli.

Wszystkie tablice KDD redagowane są w języku angielskim i wydawane przez Bibliotekę Kongresu w Waszyngtonie, przy współpracy ze Stowarzyszeniem Bibliotek Amerykańskich. Klasyfikacja Deweya stworzona została w układzie dziesiętnym, składa się z 10 działów, z których każdy może być dzielony na kolejne 10 i tak dalej. Symbole są zanotowane cyfrowo, w postaci tak zwanego minimum trzycyfrowego, czyli od 000 do 999. Po trzech cyfrach używa się kropki (.) tworząc symbole rozbudowane. Dewey wprowadził również stałe symbole w postaci poddziałów wspólnych, dla określenia cech formalnych, geograficznych i językowych wspólnych dla wszystkich działów.

Działy

Schemat działów głównych klasyfikacji Deweya przedstawia się następująco:

• 000 Informatyka, informacje i prace ogólne
• 100 Filozofia
• 200 Religia
• 300 Nauki społeczne
• 400 Język
• 500 Nauka
• 600 Technologia
• 700 Sztuka i rekreacja
• 800 Literatura
• 900 Geografia i historia

Oto (przykładowo) rozwinięcie działu głównego 000:

• 000 Dzieła treści ogólnej
• 010 Bibliografie i katalogi
• 020 Bibliotekoznawstwo
• 030 Encyklopedie ogólne
• 040 Zbiory prac
• 050 Czasopisma treści ogólnej
• 060 Stowarzyszenia
• 070 Dzienniki. Dziennikarstwo
• 080 Dzieła zbiorowe. Wydawnictwa seryjne. Poligrafia
• 090 Rękopisy i książki rzadkie

Klasyfikacja dziesiętna Deweya ulega modyfikacjom, w 2003 roku wyszło jej 22. wydanie.

Zobacz też

• uniwersalna klasyfikacja dziesiętna
• klasyfikacja dwukropkowa