Przejdź do zawartości

Falanga Libańska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Falanga Libańska,
Kataeb
حزب الكتائب اللبنانية
Ilustracja
Państwo

 Liban

Data założenia

5 listopada 1936

Ideologia polityczna

dziś centroprawica,
dawniej prawica i skrajna prawica

Barwy

zieleń, biel, brąz

Strona internetowa

Libańska Partia Socjalno-Demokratyczna lub Kataeb, czyli Falangi Libańskie (arab. Al-Kata’ib al-Lubnanijja) – dawniej organizacja faszyzująca[1] a obecnie konserwatywna libańska partia polityczna, oficjalnie świecka, ale popierana głównie przez maronitów. Kataeb należy do Międzynarodówki Chadeckiej[2]. Przewodniczącym partii jest były prezydent Libanu, Amin al-Dżumajjil, zaś wiceprzewodniczącymi: Szaker Aoun i Sejaan Azzi[3].

Początki działalności

[edytuj | edytuj kod]

Partia założona w 1936 roku przez Pierre’a Dżumajjila była pierwotnie chrześcijańską prawicową organizacją sportowo-paramilitarną. Twórcy Falang inspirowali się działalnością młodzieżowych struktur faszystowskich z Włoch i Hiszpanii. Organizacja zrzeszała głównie maronitów, a jej hasłem naczelnym było „Bóg, Naród, Rodzina”. Sprzeciwiała się wpływom francuskim i panarabskim, stąd też sięgnęła po ideologię fenicjanizmu, podkreślającego odmienne – fenickie korzenie kulturowe i etniczne Libańczyków[4]. Władze kolonialne zdelegalizowały Falangi w latach 1937–1943. Promując maronicki radykalizm była przeciwna syryjskiemu nacjonalizmowi prezentowanym przez Syryjską Partię Socjal-Nacjonalistyczną. W 1949 roku organizacje paramilitarne obu konkurencyjnych ruchów starły się za sobą za pomocą organizacji paramilitarnych[5]. W 1952 r. organizacja ostatecznie przekształciła się w partię polityczną.

Konflikt z Palestyńczykami

[edytuj | edytuj kod]

Wobec zagrożenia ze strony zbrojnych organizacji palestyńskich Falangi Libańskie zaczęły zwiększać liczebność swej milicji. Nawiązano również współpracę z Izraelem. W marcu 1970 r. w chrześcijańskim miasteczku Al-Kahala doszło do pierwszej poważniejszej wymiany ognia między członkami Falang a Palestyńczykami. W kwietniu 1975 roku krwawe starcia falangistów z palestyńskimi bojówkami w Bejrucie rozszerzyły się na cały kraj, co doprowadziło do wybuchu wojny domowej w Libanie.

Wojna domowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1976 roku nastąpiła konsolidacja ugrupowań chrześcijańskich we Froncie Libańskim. Milicje falangistowskie weszły w skład Sił Libańskich. Z powodu konfliktów pomiędzy przywódcami frakcji chrześcijańskich Falangi toczyły krwawe walki z Brygadą Marada oraz podporządkowały sobie siłą milicję „Tygrysów”. 14 września 1982 r. w wyniku zamachu w głównej kwaterze Falang, zginął dowodzący milicją falangistowską Baszir al-Dżumajjil, będący jednocześnie prezydentem elektem Libanu. Mszcząc się za śmierć dowódcy, członkowie Falang uczestniczyli w masakrze w Sabrze i Szatili. Po śmierci Pierre’a Dżumajjila w 1984 r. znaczenie Kataeb zaczęło maleć[6]. W 1991 r. pod wpływem syryjskich nacisków milicje falangistowskie zostały rozwiązane.

Teraźniejszość

[edytuj | edytuj kod]

W latach 90. nastąpił kryzys we władzach partii oraz utrata zaufania wśród społeczności chrześcijańskiej. Członkowie partii weszli w skład Zgromadzenia Kurnet Szehwan, utworzonego w 2001 roku. Kataeb należy obecnie do Sojuszu 14 Marca i odzyskuje część dawnych wpływów. Po wyborach w 2009 roku partia posiada 5 deputowanych w Zgromadzeniu Narodowym, są to: Sami al-Dżumajjil, Nadim al-Dżumajjil, Elie Marouni, Fady al-Haber i Samir Saade.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Raymond Edde
  2. Partidos por Países. Internacional Demócrata de Centro. [dostęp 2017-09-17]. (ang. • hiszp.).
  3. Kataeb elections: Amin Gemayel head of Kataeb by acclamation (ang.) ww.nna-leb.gov.lb, 3 sierpnia 2011 [dostęp 03-07-2011].
  4. J. Tomasiewicz, Terroryzm na tle przemocy politycznej (zarys encyklopedyczny), Katowice 2000, s. 287
  5. S. M. Moubayed, Steel & Silk. Men and Women who shaped Syria 1900-2000, Cune Press, 9781885942418, s. 321-323.
  6. J. Tomasiewicz, Terroryzm na tle przemocy politycznej (zarys encyklopedyczny), Katowice 2000, s. 291

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]