Przejdź do zawartości

Emil Constantinescu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Constantinescu
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 listopada 1939
Bendery

Prezydent Rumunii
Okres

od 29 listopada 1996
do 20 grudnia 2000

Przynależność polityczna

Rumuńska Konwencja Demokratyczna

Poprzednik

Ion Iliescu

Następca

Ion Iliescu

podpis
Odznaczenia
Łańcuch Orderu Gwiazdy Rumunii (republ.)
Krzyż Wielki Orderu Wiernej Służby (Rumunia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Rumunia) Klasa Specjalna Odznaki Honorowej za Zasługi Krzyż Wielki Orderu Krzyża Południa (Brazylia) Order Stara Płanina (Bułgaria) Wielki Order Króla Tomisława (Chorwacja) Order Słonia (Dania) Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) Łańcuch Orderu Orła Azteckiego (Meksyk) Order Republiki (Mołdawia) Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Krzyż Wielki Orderu Słońca Peru Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Order Podwójnego Białego Krzyża I Klasy (Słowacja) Order Księcia Jarosława Mądrego I klasy Krzyż Wielki Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania)

Emil Constantinescu (wym. [eˈmil konstantiˈnesku]; ur. 19 listopada 1939 w Benderach) – rumuński polityk i geolog, nauczyciel akademicki, od 1992 do 1996 rektor Uniwersytetu Bukareszteńskiego, w latach 1996–2000 prezydent Rumunii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył szkołę średnią w Pitești, następnie w latach 1956–1960 studiował prawo na Uniwersytecie Bukareszteńskim, po czym podjął pracę w lokalnym sądownictwie. W 1966 został absolwentem studiów z zakresu geografii i geologii na tej samej uczelni, uzyskując następnie doktorat z geologii. Zawodowo związany z macierzystym uniwersytetem, na którym doszedł do stanowiska profesora. W latach 1990–1992 był prorektorem Uniwersytetu Bukareszteńskiego, następnie do 1996 zajmował stanowisko jego rektora. Od 1992 do 1996 przewodniczył krajowej radzie rektorów w Rumunii. Wykładał również na uczelniach w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Australii i Polsce.

W okresie przemian politycznych był wśród założycieli dwóch pozarządowych organizacji – Solidaritatea Universitară i Alianța Civică. W 1991 stanął na czele Rumuńskiej Konwencji Demokratycznej, sojuszu około 20 ugrupowań partyjnych i organizacji społecznych stojących w opozycji wobec rządzącego postkomunistycznego Frontu Ocalenia Narodowego[1]. W 1992 wystartował w wyborach prezydenckich. W pierwszej turze otrzymał 31,24% głosów, zaś w drugiej dostał 38,57% głosów, przegrywając z Ionem Iliescu[2].

Cztery lata później ponownie ubiegał się o urząd prezydenta. W pierwszej turze wyborów w 1996 otrzymał poparcie na poziomie 28,22%. W drugiej poparło go 54,41% głosujących, pokonując tym samym ubiegającego się o reelekcję Iona Iliescu[2]. Kadencję prezydencką Emil Constantinescu rozpoczął 29 listopada 1996, a zakończył ją 20 grudnia 2000[1]. Nie ubiegał się o ponowny wybór[3].

Po zakończeniu prezydentury powrócił do pracy naukowej. Obejmował stanowiska przewodniczącego różnych krajowych fundacji i stowarzyszeń obywatelskich, wszedł też w skład rady dyrektorów World Justice Project. W 2003 stanął na czele ugrupowania politycznego Acțiunea Populară[4], które w 2008 zakończyło działalność.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Leaders of Romania. zarate.eu. [dostęp 2017-03-21]. (ang.).
  2. a b Rezultate înregistrate la alegeri prezidențiale, din 1990 până în 2009. dcnews.ro, 29 października 2014. [dostęp 2017-03-21]. (rum.).
  3. Adam Burakowski, Marius Stan: Kraj smutny, pełen humoru. Dzieje Rumunii po 1989 roku. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, Wydawnictwo Trio, 2012, s. 169. ISBN 978-83-7436-294-8.
  4. Primul congres al Partidului Acţiunea Populară. europalibera.org, 12 lipca 2003. [dostęp 2017-03-21]. (rum.).
  5. a b c Romania’s national system of decorations. Bukareszt: Monitorul Oficial, 2003, s. 347, 366, 385. [dostęp 2017-09-17]. (ang.).
  6. Ordensdetaljer. borger.dk. [dostęp 2017-03-21]. (duń.).
  7. Cidadãos Estrangeiros Agraciados com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2017-03-21]. (port.).
  8. Rad bieleho dvojkríža, I. trieda. prezident.sk. [dostęp 2017-03-21]. (słow.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]