George H.W. Bush
George H.W. Bush (1989) | |
Pełne imię i nazwisko |
George Herbert Walker Bush |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
12 czerwca 1924 |
Data i miejsce śmierci |
30 listopada 2018 |
41. prezydent Stanów Zjednoczonych | |
Okres |
od 20 stycznia 1989 |
Przynależność polityczna | |
Pierwsza dama | |
Wiceprezydent | |
Poprzednik | |
Następca | |
43. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych | |
Okres |
od 20 stycznia 1981 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej | |
Okres |
od 30 stycznia 1976 |
Poprzednik | |
Następca | |
Ambasador Stanów Zjednoczonych przy ONZ | |
Okres |
od 1 marca 1971 |
Poprzednik | |
Następca | |
Pełniący obowiązki prezydenta Stanów Zjednoczonych | |
Okres |
od 13 lipca 1985 |
Przynależność polityczna |
Partia Republikańska |
Odznaczenia | |
George Herbert Walker Bush, również George Bush Sr. (ur. 12 czerwca 1924 w Milton, zm. 30 listopada 2018 w Houston) – amerykański przedsiębiorca naftowy i polityk, 43. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych i 41. prezydent Stanów Zjednoczonych, dyrektor CIA, ojciec 43. prezydenta USA George’a W. Busha. Jako przywódca USA wspierał przemiany polityczne i gospodarcze w Europie Środkowo-Wschodniej (Jesień Ludów), a po upadku ZSRR zainicjował pokojową współpracę z Rosją. W trakcie jego prezydentury Stany Zjednoczone prowadziły interwencję zbrojną w Panamie oraz operacje militarne w ramach międzynarodowej koalicji w czasie I wojny w Zatoce Perskiej.
Podczas II wojny światowej George Bush był pilotem w lotnictwie marynarki wojennej (US Navy) i służył podczas walk na Pacyfiku. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Yale w 1948 roku rozpoczął pracę w przemyśle naftowym w Teksasie. Jako przedsiębiorca stał się w ciągu kilkunastu lat milionerem. Od początku lat 60. XX w. poświęcał się karierze politycznej, wstępując do Partii Republikańskiej. W latach 1967–1971 był członkiem Izby Reprezentantów amerykańskiego Kongresu, a następnie ambasadorem USA przy ONZ oraz szefem misji łącznikowej w Chinach. Pełnił funkcję dyrektora Centralnej Agencji Wywiadowczej (CIA) w latach 1976–1977. Był wiceprezydentem USA w administracji Ronalda Reagana (1981–1989). W 1989 roku objął urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych, który sprawował przez jedną kadencję, do 1993 roku.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dzieciństwo i młodość
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 12 czerwca 1924 roku w Milton, jako syn finansisty i polityka Prescotta Busha[1]. Ukończył Philips Academy w Andover w 1942 roku[2]. Zaraz po otrzymaniu dyplomu, w swoje 18. urodziny zaciągnął się do marynarki wojennej, a 9 czerwca 1943, przed 19. urodzinami, został lotnikiem lotnictwa marynarki, jako jeden z najmłodszych w tym czasie[3]. W czasie II wojny światowej brał czynny udział w operacjach na Pacyfiku[4]. We wrześniu 1943 otrzymał przydział do dywizjonu torpedowego VT-51, który od marca 1944 roku operował z lotniskowca USS „San Jacinto”[3]. Latał samolotem Avenger jako pilot. Brał udział m.in. w bitwie na Morzu Filipińskim, po której jego samolot 19 czerwca 1944 wodował przymusowo, lecz załoga została uratowana przez niszczyciel[3]. 25 lipca Bush wraz z innym samolotem zatopił mały statek[3]. 2 września 1944 podczas ataków na wyspę Chichi-jima jego samolot został trafiony przez obronę przeciwlotniczą. Bush wyskoczył ze spadochronem nad morzem i po czterech godzinach na tratwie został uratowany przez okręt podwodny USS „Finback”; pozostali dwaj członkowie załogi zginęli[3]. W listopadzie Bush powrócił na swój lotniskowiec, a wkrótce jego dywizjon został odesłany do kraju[3]. Bush uczestniczył w 58 misjach bojowych i otrzymał Zaszczytny Krzyż Lotniczy i trzykrotnie Medal Lotniczy[3]. Szkolił następnie pilotów, a od marca 1945 roku został przydzielony do 153 Dywizjonu Torpedowego. Po kapitulacji Japonii, 18 września 1945 został zwolniony ze służby[3].
Kiedy wrócił do Stanów Zjednoczonych, rozpoczął studia ekonomiczne na Uniwersytecie Yale[2]. Po ich ukończeniu w 1948 roku przeniósł się z rodziną do Dallas i podjął pracę w przemyśle naftowym[5]. W 1963 roku założył własną firmę poszukującą ropy: Zapata Petroleum Industries[5].
Kariera polityczna
[edytuj | edytuj kod]Na początku lat 60. Bush zainteresował się polityką[5]. W przeszłości popierał działalność zagraniczną Harry’ego Trumana, jednakże sam utożsamiał się z Partią Republikańską[5]. W 1964 roku kandydował w wyborach do Senatu, jednakże nie uzyskał mandatu[6]. Dwa lata później wygrał wybory do Izby Reprezentantów, gdzie zasiadał przez dwie dwuletnie kadencje[6]. W 1970 roku ponownie ubiegał się o mandat senatora, lecz po raz drugi przegrał[5]. W tym samym roku, z nominacji Richarda Nixona, został ambasadorem USA przy Organizacji Narodów Zjednoczonych[6]. Sprzeciwiał się, by osoba pełniąca tę funkcję była jednocześnie członkiem gabinetu – uważał, że powinna podlegać bezpośrednio sekretarzowi stanu[7].
Po wyjściu na jaw afery Watergate Gerald Ford rozważał zaproponowanie Bushowi wiceprezydentury, jednak ostatecznie powierzył mu szefowanie misji łącznikowej w Chińskiej Republice Ludowej[7]. Urząd ten piastował w latach 1974–1975 i realizował koncepcję polityczną Henry’ego Kissingera[7]. Po powrocie do kraju, w 1976 roku został mianowany dyrektorem Centralnej Agencji Wywiadowczej[7]. Przeprowadził gruntowną reorganizację CIA, dzięki czemu wzrosło zaufanie społeczne do tej instytucji, mocno osłabione po aferze Watergate[7]. W 1977 roku został zdymisjonowany przez nowego prezydenta Jimmy’ego Cartera[7].
W 1980 roku Bush aspirował do uzyskania nominacji przed wyborami prezydenckimi[7], jednak szef kampanii republikańskiej, James Baker, nie widząc większych szans, wycofał go z wyścigu[8]. Ronald Reagan zaproponował mu stanowisko wiceprezydenta[8]. Bush przyjął ofertę i po zwycięskich wyborach został zaprzysiężony 20 stycznia 1981[8]. Jako wiceprezydent popierał politykę proizraelską i sprzeciwiał się ratyfikacji układu SALT II[9]. Ponadto postulował zrównoważony budżet – uważał, że deficyt budżetowy powinien być rozwiązany przez wzrost inflacji, a nie przez podwyższenie podatków[8].
W wyborach prezydenckich w 1988 roku był naturalnym kandydatem republikanów na kontynuację polityki, odchodzącego po dwóch kadencjach, Ronalda Reagana[10]. Konwencja wyborcza odbyła się w dniach 15–18 sierpnia w Nowym Orleanie[10]. Ustępujący prezydent udzielił Bushowi stanowczego wsparcia[10]. Kandydatem na wiceprezydenta Bush obrał konserwatywnego senatora z Indiany Dan Quayle’a[11]. Nominację poprzez aklamację uzyskali 17 sierpnia[12]. Z ramienia Partii Demokratycznej wystartował Michael Dukakis, wespół z Lloydem Benstenem[11]. W głosowaniu powszechnym Bush uzyskał 49 milionów głosów, wobec 42 milionów dla Dukakisa[13]. W głosowaniu Kolegium Elektorskiego na republikanina zagłosowało 426 elektorów, podczas gdy na demokratę – jedynie 112[13]. Bush został zaprzysiężony 20 stycznia 1989 roku[14].
Prezydentura
[edytuj | edytuj kod]Szefem personelu Białego Domu został John H. Sununu[14], a doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego – Brent Scowcroft[15]. W skład gabinetu Bush powołał Jamesa Bakera na stanowisko sekretarza stanu, Dicka Cheneya na sekretarza obrony i Dicka Thornburgha na urząd prokuratora generalnego[16]. Głównym celem działań Busha była polityka zagraniczna, gdyż angażowanie się w politykę wewnętrzną wymagałoby od jego administracji szukanie kompromisów z, opanowanym przez demokratów, Kongresem[15]. Prowadził tak zwaną „dyplomację personalną” i miał dobre stosunki ze światowymi liderami, m.in. z premierem Kanady Brianem Mulroneyem, kanclerzem Niemiec Helmutem Kohlem, prezydentem Egiptu Husnim Mubarakiem, królem Jordanii Husajnem ibn Talalem i prezydentem Związku Radzieckiego Michaiłem Gorbaczowem[15].
Na początku czerwca 1989 roku w Chińskiej Republice Ludowej doszło do pacyfikacji demonstracji na Placu Niebiańskiego Spokoju[17]. Bush wyraził ubolewanie, jednak nie zgodził się na nałożenie sankcji[17]. Wstrzymał sprzedaż broni do ChRL, jednakże nie wstrzymał eksportu[17]. Na początku lipca wysłał zastępcę sekretarza stanu i doradcę ds. bezpieczeństwa narodowego, by przekonali władze chińskie, że decyzje amerykańskie były spowodowane chęcią uspokojenia opinii publicznej[17].
W tym samym czasie zachodziły zmiany w Europie Środkowo-Wschodniej[18]. Prezydent sprzyjał Trójkątnemu Stołowi na Węgrzech i Okrągłemu Stołowi w Polsce[18]. Na początku lipca 1989 roku udał się w podróż i odwiedził te dwa kraje[18]. Następnie udał się do Brukseli, gdzie uczestniczył w szczycie NATO[19]. Zapowiedział tam redukcję arsenału atomowego krótkiego zasięgu i zmniejszenie ilości wojsk amerykańskich w Europie o 30 tysięcy[19]. Gdy w listopadzie upadł Mur Berliński i doszło do zjednoczenia Niemiec, wyrażał powściągliwe zadowolenie, by nie prowokować sił w NRD i ZSRR[17]. Odmówił skomentowania masowych przeprowadzek ludności ze wschodnich Niemiec na teren RFN[17].
Bush sprzeciwiał się wspieraniu contras w Nikaragui[20]. Pod naciskiem demokratów w Kongresie zgodził się przeznaczyć 50 milionów dolarów dla kontrrewolucjonistów, pod warunkiem, że nie będą one przeznaczone na działania ofensywne[20]. 3 października doszło do puczu w Panamie – grupa rebeliantów bezskutecznie usiłowała obalić generała Manuela Noriegę[20]. Bush nie podjął wówczas działań, jednakże gdy w połowie grudnia zabito tam amerykańskiego oficera, prezydent powołując się na ochronę ludności amerykańskiej, wysłał 24 tysiące żołnierzy do Panamy[20]. Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych i Organizacja Państw Amerykańskich skrytykowały tę decyzję[20]. Żołnierze US Army pojmali Noriegę i sprowadzili do Stanów Zjednoczonych, gdzie był sądzony za handel narkotykami[20].
Na początku grudnia 1989 roku doszło do spotkania Busha z Gorbaczowem na Malcie[19]. Przywódca ZSRR zapewnił, że nie użyje siły, w przypadku proklamacji niepodległości krajów bałtyckich[19]. Z kolei prezydent USA zapewnił, że zachowa powściągliwość w oświadczeniach dotyczących bieżących wydarzeń[19]. Amerykański przywódca zaproponował też dalszą redukcję broni strategicznej, pomoc gospodarczą, a także pomoc humanitarną[19]. Gdy w 1990 roku Związek Radziecki borykał się z problemami żywnościowymi wywołanymi ciężką zimą, Stany Zjednoczone zaproponowały udzielenie kredytu[19]. W trakcie rozpadu ZSRR, w 1991 roku miał miejsce pucz moskiewski Giennadija Janajewa, który Bush określił mianem niepokojącego i antykonstytucyjnego[19]. Jednocześnie wstrzymał pomoc dla Rosji, do czasu wyklarowania sytuacji po zwycięstwie w wyborach prezydenckich Borysa Jelcyna[19].
1 sierpnia 1990 roku otrzymał informację, że Irak dokonał inwazji na Kuwejt i ogłosił jego aneksję[21]. Stwierdził wówczas, że interesy amerykańskie i innych krajów są zagrożone, dlatego zaczął budować międzynarodową koalicję poparcia interwencji zbrojnej w Iraku[21]. Bush publicznie ostro skrytykował agresję na Kuwejt, zamroził wszystkie aktywa irackie w bankach amerykańskich i zakazał jakichkolwiek kontaktów handlowych z Irakiem[21]. Odbył także rozmowy telefoniczne z liderami państw arabskich, premier Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher i premierem Włoch Giuliem Andreottim[21]. 6 sierpnia sekretarz obrony Dick Cheney i generał Norman Schwarzkopf udali się do Arabii Saudyjskiej, gdzie emir Kuwejtu Dżabir as-Sabah uzyskał azyl[21]. Bush postanowił wysłać tam wojska, dla obrony tego kraju przed agresorem[22]. Ponieważ sankcje i żądania wycofania się wojsk Saddama Husajna z Kuwejtu na forum ONZ nie skutkowały, Bush zwiększył liczebność kontyngentu w Arabii Saudyjskiej, a także rozpoczął konsultacje międzynarodowe[21]. Ich celem było uchwalenie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, upoważniającej do interwencji zbrojnej, jeśli wojska irackie nie wycofają się do 15 stycznia 1991[21]. Rezolucję podpisano 29 listopada[21]. 9 stycznia 1991 doszło do spotkania sekretarza stanu USA Jamesa Bakera i ministra spraw zagranicznych Iraku, Tarika Aziza, jednak nie przyniosło ono pokojowego rozwiązania[22]. Trzy dni później Kongres przegłosował uchwałę, upoważniającą Busha do wykonania rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ[22]. Lotnictwo amerykańskie rozpoczęło atak na Irak 17 stycznia[22]. W odpowiedzi Irak zaatakował Izrael rakietami R-11, mimo że Izrael nie był częścią interweniującej koalicji międzynarodowej[22]. Bush uzyskał zapewnienie izraelskiego premiera Icchaka Szamira, by nie angażował się w wojnę w Zatoce Perskiej[22]. 24 lutego rozpoczęła się operacja lądowa w Iraku, o kryptonimie „Pustynna Burza”[22]. W ciągu trzech dni wojska amerykańskie otoczyły oddziały irackie i zmusiły do kapitulacji[22]. 27 lutego Bush ogłosił zawieszenie broni i wezwał obywateli Iraku do obalenia Saddama Husajna[22]. Dzięki temu zwycięstwu notowania Busha osiągnęły poziom 92% poparcia[23].
W dziedzinie polityki wewnętrznej Bush musiał uporać się ze skutkami kryzysu gospodarczego w latach 1990–1992[24]. Wskaźnik PKB w czasie jego prezydentury wynosił średnio ok. 0,9%, podczas gdy w czasie drugiej kadencji Reagana – 3,2%[24]. Stopa bezrobocia w 1990 roku wynosiła 6,8%, a dług publiczny – 3,2 biliona dolarów[25][26]. Pomimo że w kampanii wyborczej w 1988 roku obiecał nie podnosić podatków, w październiku 1990 roku zaproponował ich podwyższenie, w celu rozwiązania problemu deficytu budżetowego[24]. Spowodowało to spadek jego poparcia o 20%[24]. Ponadto jego program podatkowy stawiał na uprzywilejowanej pozycji osoby zamożne, gdyż tej grupie obniżył podatki, podwyższając je osobom mniej majętnym[26]. By poprawić spadające notowania poparcia opinii publicznej, w grudniu 1991 roku przygotował plan obniżki podatków[27].
W lutym 1992 roku odbyły się pierwsze prawybory przed wyborami prezydenckimi[27]. Bush wygrał większość z nich i na sierpniowej konwencji republikanów w Houston uzyskał nominację[28]. Jego kontrkandydatem z ramienia demokratów był Bill Clinton[28]. Prezydent starał się koncentrować kampanię wokół polityki zagranicznej, jednak większość Amerykanów uważała, że kluczową sprawą jest gospodarka[28]. Poprawiająca się koniunktura dawała nadzieje urzędującej administracji, jednak poprawa była zbyt późna i zbyt słaba, by zapewnić im zwycięstwo[28]. W głosowaniu powszechnym Bush uzyskał 37,5% poparcia, podczas gdy Clinton – 43%[28] (aż 19% głosów zdobył kandydat spoza nurtu dwóch głównych partii – Ross Perot[29]). W głosowaniu Kolegium Elektorskiego na kandydata demokratów głosowało 370 elektorów, wobec 168 głosów na kandydata republikanów[28].
Emerytura
[edytuj | edytuj kod]Po porażce wyborczej i opuszczeniu Białego Domu, mniej angażował się publicznie[30]. Mimo to nadal uczestniczył w niektórych inicjatywach zagranicznych[30]. W 1993 odwiedził Kuwejt, gdzie spotkał się z szejkiem Jabirem As Sabahem, a następnie Wielką Brytanię, gdzie królowa Elżbieta II wyróżniła go Wielkim Krzyżem Rycerskim Orderu Łaźni[30]. Rok później udał się w podróż do Azji, w czasie której odwiedził Japonię (wygłosił przemówienie do zwolenników Kościoła Zjednoczeniowego Sun Myung Moona) i Wietnam (wizytował miejsca pochówku żołnierzy poległych w czasie wojny wietnamskiej)[30].
Zmarł w Houston 30 listopada 2018 w związku z formą choroby Parkinsona[31][32]. Po jego śmierci prezydent Donald Trump ogłosił 5 grudnia dniem żałoby narodowej[33][34], a Kosowo ogłosiło również dzień 5 grudnia dniem żałoby narodowej[35]. W pogrzebie państwowym w Waszyngtonie uczestniczyło wielu przywódców i polityków ze wszystkich stron świata, w tym Lech Wałęsa i Andrzej Duda[36]. 6 grudnia 2018 spoczął w Prezydenckiej Bibliotece im. George H. W. Busha w College Station w grobie swej córki Pauliny Robin i żony[37].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]George Bush poślubił Barbarę Pierce 6 stycznia 1945 roku[1]. Ślub odbył się w obrządku prezbiteriańskim w kościele w Rye[1]. Para miała czterech synów: George’a, Johna, Neila i Marvina oraz jedną córkę Dorothy[1]. Mieli także córkę Pauline Robinson (ur. 20 grudnia 1949), która zmarła 11 października 1953 roku na białaczkę[38].
Bush należał do Kościoła episkopalnego[2]. Była pierwsza dama zmarła 17 kwietnia 2018 roku w Houston[39].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Pastusiak 1999a ↓, s. 982.
- ↑ a b c Pastusiak 1999a ↓, s. 983.
- ↑ Pastusiak 1999a ↓, s. 981.
- ↑ a b c d e Pastusiak 1999a ↓, s. 984.
- ↑ a b c Pastusiak 1999a ↓, s. 985.
- ↑ a b c d e f g Pastusiak 1999a ↓, s. 986.
- ↑ a b c d Pastusiak 1999a ↓, s. 987.
- ↑ Pastusiak 1999a ↓, s. 9871.
- ↑ a b c Pastusiak 1999a ↓, s. 988.
- ↑ a b Pastusiak 1999a ↓, s. 989.
- ↑ Pastusiak 1999a ↓, s. 990.
- ↑ a b Pastusiak 1999a ↓, s. 999.
- ↑ a b Pastusiak 1999a ↓, s. 1000.
- ↑ a b c Pastusiak 1999a ↓, s. 1003.
- ↑ Pastusiak 1999a ↓, s. 1001.
- ↑ a b c d e f Pastusiak 1999a ↓, s. 1006.
- ↑ a b c Pastusiak 1999a ↓, s. 1004.
- ↑ a b c d e f g h i Pastusiak 1999a ↓, s. 1005.
- ↑ a b c d e f Pastusiak 1999a ↓, s. 1007.
- ↑ a b c d e f g h Pastusiak 1999a ↓, s. 1008.
- ↑ a b c d e f g h i Pastusiak 1999a ↓, s. 1009.
- ↑ Pastusiak 1999a ↓, s. 1010.
- ↑ a b c d Pastusiak 1999a ↓, s. 1011.
- ↑ Public debt of the United States from 1990 to 2017. The Statistics Portal. [dostęp 2018-04-17]. (ang.).
- ↑ a b Pastusiak 1999a ↓, s. 1012.
- ↑ a b Pastusiak 1999a ↓, s. 1016.
- ↑ a b c d e f Pastusiak 1999a ↓, s. 1017.
- ↑ Amerykanie są niezadowoleni z sytuacji w kraju. Wirtualna Polska. [dostęp 2024-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
- ↑ a b c d Pastusiak 1999a ↓, s. 1018.
- ↑ Former President George H.W. Bush dead at 94. ABC News. [dostęp 2024-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
- ↑ George Bush, Who Steered Nation in Tumultuous Times, Is Dead at 94. The New York Times. [dostęp 2024-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
- ↑ Duda leci do USA. Chce oddać cześć zmarłemu prezydentowi Bushowi. naTemat.pl. [dostęp 2024-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
- ↑ Trump declares period of national mourning to honor Bush. Las Vegas Review-Journal. [dostęp 2024-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
- ↑ Day of mourning in Kosovo for Bush, seen as hero for 1992 letter. Reuters. [dostęp 2024-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
- ↑ Pogrzeb George’a Busha seniora. Nie zabrakło polskich akcentów. Radio Zet. [dostęp 2024-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
- ↑ Zakończono uroczystości pogrzebowe George’a H.W. Busha. Onet.pl. [dostęp 2024-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
- ↑ Pastusiak 2012b ↓, s. 613.
- ↑ Nie żyje była pierwsza dama Barbara Bush. Rzeczpospolita. [dostęp 2018-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).
- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)
- George H.W. Bush. Biały Dom. [dostęp 2018-01-31]. (ang.).
- George H.W. Bush, 43rd Vice President. Senat Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2018-01-31]. (ang.).
- George H.W. Bush. Presidential Library Center. [dostęp 2018-01-31]. (ang.).
- ISNI: 0000000121458975
- VIAF: 102345968
- ULAN: 500216109
- LCCN: n80015879
- GND: 118844911
- NDL: 00464069
- LIBRIS: vs68bmfd3jkfrjj
- BnF: 12173385t
- SUDOC: 030874394
- SBN: USMV898229
- NLA: 35129403
- NKC: jn20010525101
- BNE: XX1703965
- NTA: 073807516
- BIBSYS: 7015459
- CiNii: DA02860575
- Open Library: OL29239A
- PLWABN: 9810567450405606
- NUKAT: n96002747
- J9U: 987007259258205171
- CANTIC: a10808231
- LNB: 000034004
- NSK: 000663966
- BNA: 000054444
- CONOR: 90648675
- BLBNB: 000623106
- KRNLK: KAC201635122
- LIH: LNB:V*387138;=BQ
- George H.W. Bush
- Prezydenci Stanów Zjednoczonych
- Wiceprezydenci Stanów Zjednoczonych
- Absolwenci Uniwersytetu Yale
- Ambasadorowie Stanów Zjednoczonych przy ONZ
- Amerykańscy piloci wojskowi
- Amerykańscy przedsiębiorcy
- Członkowie Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych z Teksasu
- Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Karola
- Funkcjonariusze służb specjalnych Stanów Zjednoczonych
- George W. Bush
- Honorowi obywatele Gdańska
- Honorowi obywatele Krakowa
- Kandydaci Partii Republikańskiej na prezydenta Stanów Zjednoczonych
- Kandydaci Partii Republikańskiej na wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych
- Lotnicy Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych
- Ludzie roku tygodnika Time
- Odznaczeni Distinguished Flying Cross (Stany Zjednoczone)
- Odznaczeni Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
- Odznaczeni Medalem Lotniczym (USA)
- Odznaczeni Prezydenckim Medalem Wolności
- Odznaczeni Orderem Imperium Brytyjskiego
- Odznaczeni Orderem Lwa Białego
- Odznaczeni Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej
- Odznaczeni Orderem Łaźni
- Odznaczeni Orderem Pro Merito Melitensi
- Odznaczeni Orderem Zasługi (Węgry)
- Odznaczeni Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
- Odznaczeni Orderem „Przyjaźń” (Kazachstan)
- Urodzeni w 1924
- Zmarli w 2018