Bluebook
The Bluebook: A Uniform System of Citation (powszechnie znany jako Blue Book albo Harvard Citator[1]) to przewodnik stylu, który określa najczęściej używany system cytowania prawniczego w Stanach Zjednoczonych. Jest on nauczany i używany w większości amerykańskich szkół prawniczych, a także w większości sądów federalnych. Wydawcy prawniczy używają również kilku "domowych" stylów cytowania w swoich pracach.
Podczas gdy opinie na temat jego powstania w Yale i Harvard Law Schools różniły się, kiedy Harvard od dawna przypisuje sobie zasługi;[2] The Bluebook jest opracowywany przez Stowarzyszenie Harvard Law Review, Columbia Law Review, Yale Law Journal, i University of Pennsylvania Law Review. Obecnie znajduje się w 21. wydaniu (opublikowanym w lipcu 2020 r.). Jego nazwa została po raz pierwszy użyta w 6. wydaniu (1939).[1]
Sąd Najwyższy stosuje w swoich opiniach własny, unikalny styl cytowania, mimo że większość sędziów i ich urzędników zdobyła wykształcenie prawnicze w szkołach prawniczych, które korzystają z The Bluebook.[3] Ponadto wiele sądów stanowych ma własne zasady cytowania, które mają pierwszeństwo przed przewodnikiem dla dokumentów składanych w tych sądach. Niektóre z lokalnych zasad są prostymi modyfikacjami systemu The Bluebook. Sąd Najwyższy stanu Delaware ogłosił zasady cytowania dla niezgłoszonych spraw znacznie różniących się od jego standardów, a zwyczaj w tym stanie co do formatu cytowania Jednolitego Kodeksu Cytowania Delaware[4] również różni się od niego.[5] W innych stanach lokalne zasady różnią się od The Bluebook tym, że używają własnych przewodników po stylu. Adwokaci w tych stanach muszą być w stanie płynnie przełączać się między stylami cytowania w zależności od tego, czy ich produkt pracy jest przeznaczony dla sądu federalnego czy stanowego. Kalifornia zezwoliła na cytowanie zarówno w Bluebook, jak i we własnym podręczniku stylu,[6] ale wielu praktyków i sądów nadal zaleca California Style Manual.[7]
Wersja online The Bluebook została uruchomiona w 2008 r.[8] Wersja mobilna została uruchomiona w 2012 r. w ramach aplikacji Rulebook, która umożliwia prawnikom dostęp do federalnych lub stanowych przepisów sądowych, kodeksów i podręczników stylu na iPadzie i innych urządzeniach mobilnych.[9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Cooper 1982 ↓, s. 21.
- ↑ Adam Liptak, Yale Finds Error in Legal Stylebook: Harvard Did Not Create It, „The New York Times”, 7 grudnia 2015 [dostęp 2024-02-21] (ang.).
- ↑ Susie Salmon. Shedding the Uniform: Beyond 'A Uniform System of Citation' to a More Efficient Fit. „Marquette Law Review”. 99, s. 792, 2016. Milwaukee: Marquette University. [dostęp 2017-04-28]. (ang.).
- ↑ Blake Rohrbacher: Delaware Uniform Citation. 2008. [dostęp 2024-02-21]. (ang.).
- ↑ Rule 14(g). Rules of the Supreme Court of the State of Delaware. [dostęp 2024-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
- ↑ Cal. Rule of Court 1.200 (ang.).
- ↑ Susie Salmon. Shedding the Uniform: Beyond 'A Uniform System of Citation' to a More Efficient Fit. „Marquette Law Review”. 99, s. 791, 2016. Milwaukee: Marquette University. [dostęp 2017-04-28]. (ang.).
- ↑ The Bluebook Legal Citation Guide Now Available Online. Yale Law School, 2008-02-22. [dostęp 2024-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-09)]. (ang.).
- ↑ Gabriella Khorasanee, Ellyssa Kroski: There's An App For That: Top 10 Apps for Law Students. [w:] Law Librarianship in the Digital Age [on-line]. Findlaw.com, 2013-08-23. s. 142. [dostęp 2024-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-06)]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Byron D. Cooper. Anglo-American Legal Citation: Historical Development and Library Implications. „Law Library Journal”. 75 (3), s. 1745-, 1982. [dostęp 2024-03-19]. (ang.).