Przejdź do zawartości

Bitwa pod Wesołówką

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Wesołówką
II wojna światowa
Czas

30 lipca 1944

Miejsce

Wesołówka

Terytorium

Polska pod okupacją III Rzeszy (Generalne Gubernatorstwo)

Przyczyna

akcja Burza

Wynik

rozbicie batalionu AK

Strony konfliktu
 Polskie Państwo Podziemne  III Rzesza
Dowódcy
kpt. Ignacy Zarobkiewicz ps. Swojak płk Erich Lümmer
Siły
I batalion AK „Sandomierz” ok. 200 osób jednostki 18 Dywizji Artylerii, żandarmeria 3000 żołnierzy
Straty
60 zabitych w walce i rozstrzelanych 8 zabitych, 10 rannych
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia50°58′16″N 21°47′56″E/50,971111 21,798889

Bitwa pod Wesołówką – starcie zbrojne mające miejsce 30 lipca 1944 w rejonie wsi Wesołówka, zakończone porażką oddziału partyzanckiego Armii Krajowej w bitwie z 18 Dywizją Artylerii armii niemieckiej.

Uczestniczący w bitwie I batalion „Sandomierz” został utworzony przez podobwód Sandomierz AK w ramach przygotowania do akcji „Burza”. Dowodził nim kpt. Ignacy Zarobkiewicz ps. Swojak[1]. Batalion był częścią 2 Pułku Piechoty Legionów AK wchodzącego w skład odtwarzanej 2 Dywizji Piechoty Legionów AK „Pogoń”.

Koncentrację I batalionu wyznaczono na dzień 26 lipca 1944 w rejonie młyna wodnego w Pęczynach. Składał się on z 3 kompanii piechoty, 21-osobowego plutonu Batalionów Chłopskich i 17-osobowego plutonu Narodowych Sił Zbrojnych. Łącznie liczył ok. 180–200 żołnierzy, z czego 50% uzbrojonych było w 1 ckm, 2 lkm, 1 rkm, 7 stenów, 35 karabinów, kilkadziesiąt pistoletów, 2 piaty i 50 granatów.

Do bitwy wspomnianego oddziału partyzanckiego (batalionu) dowodzonego przez kpt. Ignacy Zarobkiewicz przeciw 18 Dywizji Artylerii Wehrmachtu wspieranej przez oddziały żandarmerii z Sandomierza doszło 30 lipca 1944 w rejonie wsi Wesołówka. W jej wyniku oddział partyzancki został rozbity. W czasie walk poległo 60 partyzantów, w tym 4 nastoletnie łączniczki i sanitariuszki[2].

W sprawie obciążania winą kpt. Zarobkiewicza za porażkę w bitwie żołnierz AK Piotr Sierant wyraził się następująco: Zarzuty wydają się bezpodstawne. Kpt. Swojak nie był oficerem bez doświadczenia bojowego. Przeszedł chlubnie kampanie wrześniową w składzie 7 Pułku Piechoty. Był odważny, co podkreślają jego podkomendni. Zachował dostateczną czujność co jego ludzi uratowało od gorszych następstw. Batalion został rozbity, ponieważ na skutek nieprzewidzianych okoliczności znalazł się w obliczu wielokrotnie liczniejszego przeciwnika, bez możliwości swobodnego manewru z braku osłony i wsparcia broni ciężkiej. Uległ wskutek przewagi ogniowej, liczebnej i pod wzgledem doświadczenia żołnierzy frontowych Wehrmachtu z elitarnego 42 Korpusu 1 Armii Pancernej[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tadeusz Krząstek, Jerzy Tomczyk: W 55 rocznicę powstania Armii Krajowej. Warszawa: 1997. ISBN 978-83-86268-63-4.