Przejdź do zawartości

Bój pod Barbarowem

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Bitwa pod Barbarowem)
Bój pod Barbarowem
Wojna polsko-bolszewicka
Ilustracja
Czas

5–6 marca 1920

Miejsce

pod Barbarowem

Terytorium

Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich

Wynik

zwycięstwo Polaków

Strony konfliktu
 Polska  Rosyjska FSRR
Siły
oddział mjr. Jaworskiego 57 Dywizja Strzelców
brak współrzędnych
Adam Przybylski,
Wojna Polska 1918–1921[1]

Bój pod Barbarowem – część operacji mozyrskiej; walki oddziału mjr. Feliksa Jaworskiego z oddziałami sowieckiej 57 Dywizji Strzelców toczone z Armią Czerwoną w czasie ofensywy wiosennej wojsk polskich w okresie wojny polsko-bolszewickiej.

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

Zimą 1919/1920 na froncie polsko-sowieckim odnotowywano tylko działania lokalne. Linia frontu była rozciągnięta od środkowej Dźwiny, wzdłuż Berezyny, Uborci, Słuczy, po Dniestr[2]. Zastój w działaniach wojennych obie strony wykorzystywały na przygotowanie się do decydujących rozstrzygnięć militarnych planowanych na wiosnę i lato 1920[3]

Jeszcze jesienią 1919 ówczesny dowódca 9 Dywizji Piechoty płk Władysław Sikorski zaproponował uderzenie na Mozyrz i Kalinkowicze. Jego zdaniem, opanowanie tych miejscowości przerwałoby linię kolejową PiotrogródOrszaŻłobinKalinkowiczeŻmerynka, która łączyła trzy fronty sowieckie: Północny (estoński i łotewski), Zachodni (polski) i Południowy (skierowany przeciw Denikinowi), a wojskom polskim umożliwiłoby wyjście z błot poleskich i umocnienie się na suchym terenie „półwyspu” mozyrskiego. Do tej koncepcji wrócono na początku roku 1920. Naczelny Wódz Józef Piłsudski wydał 26 lutego 1920 rozkaz skierowany do dowódcy Grupy Poleskiej płk. Władysława Sikorskiego uderzenia na Mozyrz i Kalinkowicze[4][5][3].

 Osobny artykuł: bitwa o Mozyrz i Kalenkowicze.

Walczące wojska

[edytuj | edytuj kod]
Jednostka Dowódca Podporządkowanie
Wojsko Polskie
dowództwo Grupy Poleskiej płk Władysław Sikorski
9 Dywizja Piechoty Grupa Poleska
⇒ 4 Wołyński dywizjon strzelców konnych grupa mjr. Jaworskiego
⇒ III/15 pułku piechoty
⇒ 2 bateria 9 pułku artylerii polowej
Armia Czerwona
dowództwo 12 Armii Siergiej Mieżeninow Front Zachodni
47 Dywizja Strzelców I.I. Smolin 12 Armia
→141 Brygada Strzelców
57 Dywizja Strzelców F.A. Kuzniecow 12 Armia
→ 169 Brygada Strzelców

Walki pod Barbarowem

[edytuj | edytuj kod]

Podczas ofensywy polskiej na Mozyrz dowódca Grupy Poleskiej, płk Władysław Sikorski, nakazał mjr. Feliksowi Jaworskiemu odcięcie odwrotu oddziałom sowieckim cofającym się z Mozyrza. W tym celu major Jaworski wyruszył 5 marca 1920 na czele oddziału złożonego z 4 wołyńskiego dywizjonu strzelców konnych, III batalionu 15 pułku piechoty i 2. baterii 9 pułku artylerii polowej (około 700 żołnierzy, 4 działa) z zamiarem opanowania Barbarowa i zniszczenia mostu na Prypeci[6][7].

Rajd odbywał się wśród wiosennych roztopów, w niezwykle trudnych warunkach terenowych i atmosferycznych. 4 marca w Koczyszczach rozproszono batalion 421 pułku strzelców i opanowano miejscowość[8]. Maszerowano jednak dalej i wczesnym rankiem 5 marca uderzono na Jelsk. Jedna kompania III/15 pułku piechoty obeszła miasteczko od południa i zniszczyła tor kolejowy, a dywizjon strzelców wołyńskich po piętnastominutowym przygotowaniu artyleryjskim zaatakował stację. Równocześnie piechota uderzyła na Jelsk od południa i zachodu[9]. Sowieci nie spodziewali się, że Polacy przejdą szeroko rozlaną Mytwę i dali się zaskoczyć. Wzięto 127 jeńców, zdobyto 8 ckm-ów i 97 wagonów załadowanych bronią, amunicją i umundurowaniem dla 57 Dywizji Strzelców.

Po zdobyciu miasta dowódca III batalionu, kpt. Robert Zawadzki połączył się telefonicznie ze sztabami dwóch brygad 47 Dywizji Strzelców stacjonującymi w Mozyrzu i w Korosteniu. Podając się za oficera sztabu brygady 57 Dywizji Strzelców, przez kilka godzin otrzymywał dokładne informacje o położeniu wojsk Armii Czerwonej[10][11]. Opierając się na tych wiadomościach, mjr Jaworski postanowił pozostawić piechotę w Jelsku, a kawalerią wzmocnioną kompanią strzelców uderzyć na Barbarów. Improwizowany oddział mjr. Jaworskiego wyprzedził wycofująca się brygadę 57 DS i o zmroku spieszone szwadrony zaatakowały przeprawiające się przez Prypeć oddziały sowieckie. W zapadających ciemnościach Sowieci nie rozpoznali rzeczywistych sił atakujących kawalerzystów, w ich szeregach wybuchła panika i czerwonoarmiści ratowali się bezładną ucieczką na przeciwległy brzeg rzeki. Przeciążony lód zaczął pękać, zatonęło kilka wozów i działo z obsługą, wzięto do niewoli około dwustu jeńców[9].

Rankiem 6 marca na Barbarów uderzyły od zachodu uchodzące z frontu resztki 421 i 505 pułku strzelców. Pierwsze uderzenie odparto ogniem piechoty i trzech zdobycznych dział[10]. Mimo to, sytuacja nielicznego oddziału, obciążonego jeńcami, stawała się krytyczna. Dopiero maszerujący z Jelska III/15 pułku piechoty uderzeniem na tyły przeciwnika uratował sytuację[12].

Bilans walk

[edytuj | edytuj kod]

Prowadzone z dużą brawurą i rozmachem działania rajdowe zdezorganizowały odwrót sowieckiej 57 Dywizji Strzelców, przysparzając jej wielu strat. Na uwagę zasługuje właściwe zorganizowanie współdziałania i celowe wykorzystanie walorów piechoty i kawalerii. W ręce polskie wpadły obfite zapasy żywności i paszy, które na kilka dni rozwiązały kwestię zaopatrzenia Grupy Poleskiej.

Szczególne znaczenie dla przebiegu dalszych działań na obszarze Polesia miało zdobycie w Barbarowie 32 statków i łodzi motorowych. Wiele z nich włączono do polskiej Flotylli Pińskiej. Wzięto także 273 jeńców, 3 działa oraz 23 ckm-y. Zwycięstwo opłacone zostało stratą 24 poległych i rannych żołnierzy[11].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]