Przejdź do zawartości

Bernhard Romberg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bernhard Romberg
Ilustracja
Imię i nazwisko

Bernhard Heinrich Romberg

Data i miejsce urodzenia

11 lub 13 listopada 1767
Dinklage

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

13 sierpnia 1841
Hamburg

Instrumenty

wiolonczela

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycyzmu

Zawód

kompozytor, wiolonczelista

Bernhard Heinrich Romberg (ur. 11[1] lub 13 listopada 1767[2][3] w Dinklage, zm. 13 sierpnia 1841 w Hamburgu[1][2][3]) – niemiecki wiolonczelista i kompozytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn fagocisty i wiolonczelisty Bernharda Antona[1][2][3], kuzyn Andreasa[1][2][3]. Uczył się u ojca oraz u Andrei Luchesiego[3]. Początkowo występował wspólnie z kuzynem[1][2][3]. Grał m.in. w Hamburgu (1782) i Paryżu (1784–1785)[1]. Od 1790 roku był członkiem orkiestry dworskiej w Bonn, skąd w 1793 roku w obliczu inwazji francuskiej uciekł do Hamburga[1][3]. W latach 1793–1795 i 1797–1799 był członkiem zespołu hamburskiego Achermannsches Komödienhaus[2]. W 1795 roku odbył podróż do Włoch, a w 1796 roku grał w Wiedniu[1][2][3]. W 1801 roku odwiedził Hiszpanię, następnie w latach 1801–1803 uczył gry na wiolonczeli w Konserwatorium Paryskim[1]. Od 1805 do 1806 roku był członkiem orkiestry królewskiej w Berlinie[1][2]. W kolejnych latach gościł w Rosji (1807) i Wielkiej Brytanii (1814)[1]. Od 1816 do 1819 roku pełnił funkcję nadwornego kapelmistrza w Berlinie[1]. W kolejnych latach dużo koncertował[2]. W 1816, 1822 i 1824 roku grał w Warszawie[2]. Po 1831 roku osiadł w Hamburgu, poświęcając się głównie pracy pedagogicznej[2].

Skomponował m.in. opery Die wiedergefunfene Stunde (ok. 1792, nie wystawiona), Don Mendoza (wyst. Paryż 1802), Ulisse und Circe (wyst. Berlin 1807), Rittertreue (wyst. Berlin 1817) i Alma (wyst. Kopenhaga 1824), operetkę Der Schiffbruch (1791, nie wystawiona), balet Daphne und Agathokles (wyst. Berlin 1818), 5 symfonii, Symphonie burlesque na instrumenty dziecięce i orkiestrę, 2 uwertury, 10 koncertów wiolonczelowych, Concertino na 2 rogi i orkiestrę, Koncert podwójny na skrzypce, wiolonczelę i orkiestrę, 11 kwartetów smyczkowych[1]. Opublikował podręcznik gry na wiolonczeli Méthode de violoncelle (wyd. Berlin 1840)[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3037. ISBN 0-02-865530-3.
  2. a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 446. ISBN 978-83-224-0837-7.
  3. a b c d e f g h Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 479–480. ISBN 978-0-8108-7183-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]