Bonifacy Jedynak
| Data i miejsce urodzenia |
15 stycznia 1920 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 lipca 2013 |
| dyrektor generalny w MSW | |
| Okres |
od 1981 |
| szef Służby Kadr i Doskonalenia Zawodowego | |
| Okres |
od 1981 |
| Następca | |
Bonifacy Józef Jedynak (ur. 15 stycznia 1920 w Czarnieckiej Górze, zm. 27 lipca 2013[1] w Warszawie) – generał brygady Milicji Obywatelskiej, funkcjonariusz Urzędu Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa, dyrektor generalny w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, szef Służby Kadr i Doskonalenia Zawodowego. Pacjent zero epidemii ospy we Wrocławiu w 1963 roku[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W organach bezpieczeństwa państwa od 12 lutego 1945, początkowo jako referent Sekcji Powiatowej PUBP w Końskich. Następnie od 15 czerwca 1945 zastępca kierownika tej sekcji, a od 1 lutego 1946 zastępca szefa całego urzędu. Od 6 września 1947 słuchacz kursu zastępców szefów PUBP w Centrum Wyszkolenia MBP w Legionowie. 1 września 1948 został szefem PUBP w Rawie Mazowieckiej. Od 18 kwietnia 1950 uczestniczył w sześciomiesięcznym kursie aktywu kierowniczego. Potem od 4 grudnia 1950 był zastępcą szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Opolu.
Od 9 kwietnia 1954 słuchacz kursu specjalnego w Moskwie. W następnych latach pełnił kierownicze funkcje w UB/SB we Wrocławiu kolejno jako: zastępca kierownika WUdsBP (od 10 maja 1955), p.o. kierownika WUdsBP (od 1 sierpnia 1955), kierownik WUdsBP (od 1 grudnia 1955) i wreszcie I zastępca Komendanta Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej ds. bezpieczeństwa (od 1 stycznia 1957)[3].
2 czerwca 1963, po powrocie ze służbowego pobytu w Indiach, zgłosił się do szpitala MSW we Wrocławiu z objawami tropikalnej choroby. Był zakażony wirusem ospy prawdziwej, którym zaraził salową w czasie pobytu w szpitalu. Stała się ona później wtórnym źródłem epidemii (zob. epidemia ospy we Wrocławiu)[2].
1 lutego 1964 przeszedł do służby w centrali resortu, gdzie objął stanowisko dyrektora Biura „B” MSW[3]. Według IPN brał udział w Operacji Dunaj podczas interwencji państw Układu Warszawskiego w Czechosłowacji latem i jesienią 1968[4]. 1 listopada 1971 został kierownikiem Głównego Inspektoratu MSW[3]. Od 1 marca 1973 pełnił funkcję dyrektora Departamentu Kadr MSW. 9 października 1980 otrzymał stopień generalski.
17 marca 1981 wszedł do ścisłego kierownictwa MSW jako dyrektor generalny. Od 25 listopada 1981 zajmował również stanowisko szefa Służby Kadr i Doskonalenia Zawodowego, nadzorując Departament Kadr, Departament Szkolenia i Doskonalenia Zawodowego oraz resortowe szkolnictwo. Według CIA należał do grupy osób, która uczestniczyła w przygotowaniach do wprowadzenia stanu wojennego w Polsce[5][6]. 22 grudnia 1984 został zwolniony z funkcji dyrektora generalnego i szefa służby, zaś 5 lipca 1985 ostatecznie odszedł z MSW.
Zmarł 27 lipca 2013. Został pochowany na cmentarzu Północnym w Warszawie[7].
Mieszkał w Warszawie. Żonaty z Ireną Jedynak (1925-1992)[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nekrolog Bonifacego Jedynaka
- ↑ a b Joanna Kuciel-Frydryszak, Ospa we Wrocławiu: Jak pięćdziesiąt lat temu zabijała Czarna Pani? [online], Newsweek Historia, 15 lipca 2013 [dostęp 2016-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-22].
- ↑ a b c Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza. Tom II 1956–1975. Paweł Piotrowski (red. naukowa). Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2006, s. 36, 39, 161. ISBN 83-60464-24-3. [dostęp 2016-04-09].
- ↑ Jarosław Neja. Przed żołnierzami wkroczyli agenci. „Biuletyn IPN”. 8–9, s. 65-69, 2003. IPN. ISSN 1641-9561.
- ↑ Raport, 1 kwietnia 1981. CIA. [dostęp 2016-04-09].
- ↑ Raport, 16 marca 1981. CIA. [dostęp 2016-04-09].
- ↑ a b Cmentarz Północny – plan. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2016-04-09].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Twarze Bezpieki 1944–1990, Instytut Pamięci Narodowej, Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu
- Twarze wrocławskiej bezpieki. Obsada stanowisk kierowniczych Urzędu Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa we Wrocławiu. Informator personalny, red. Tomasz Balbus, Paweł Piotrowski, Krzysztof Szwagrzyk, Wrocław 2006