Przejdź do zawartości

Camillo Cavour

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Camillo Cavour
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1810
Turyn

Data i miejsce śmierci

6 czerwca 1861
Turyn

Premier Włoch
Okres

od 23 marca 1861
do 6 czerwca 1861

Poprzednik

nowy urząd

Następca

Bettino Ricasoli

Premier Królestwa Sardynii
Okres

od 4 listopada 1852
do 19 lipca 1859

Poprzednik

Massimo d’Azeglio

Następca

Alfonso Ferrero La Marmora

Premier Królestwa Sardynii
Okres

od 21 stycznia 1860
do 23 marca 1861

Poprzednik

Alfonso Ferrero La Marmora

Następca

urząd zlikwidowany

podpis
Odznaczenia
Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Order Sabaudzki Cywilny (Włochy) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Karola III (Hiszpania) Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia) Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) Order Gwelfów (Hanower) Order Medżydów (Imperium Osmańskie) Order Lwa i Słońca (Persja) dla obcokrajowców
Camillo Benso di Cavour, ok. 1860 r.
Pomnik Cavoura w Mediolanie

Camillo Benso di Cavour (ur. 10 sierpnia 1810 w Turynie, zm. 6 czerwca 1861 tamże) – włoski polityk, mąż stanu, premier Sardynii i Włoch oraz minister spraw zagranicznych Włoch, przywódca liberałów piemonckich, współzałożyciel pisma „Il Risorgimento”, wolnomularz, a także współtwórca ograniczeń wpływów duchowieństwa. W wyniku wzmocnienia porządku konstytucyjnego przyczynił się do rozwoju ekonomicznego Włoch[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jego ojcem był arystokrata piemoncko-francuski wywodzący się z sięgającego XI wieku rodu Benso, a matką frankofonka z Genewy, konwertytka z kalwinizmu. Do końca życia nie władał poprawnie językiem włoskim, w swoim życiu nigdy nie był w Rzymie, Wenecji i Neapolu, chociaż podróżował po Francji, Szwajcarii, Belgii i Anglii[2]. W młodości oczekiwano od niego, że zrobi karierę w wojsku. Z powodu liberalnych poglądów mając 21 lat, zrezygnował jednak ze stopnia oficerskiego w armii[3]. Następnie podróżował po Europie, studiując politykę i gospodarkę. Stosując nowe metody rolnicze poprawił wydajność w rodzinnych majątkach ziemskich[3]. W 1847 założył gazetę „Il Risorgimento” (Odrodzenie) wspierającą przede wszystkim ideę zjednoczenie Włoch[3], liberalizm i konstytucjonalizm. Opowiadał się za niedemokratycznym modelem parlamentarnym (z systemem cenzusów, z jednomandatowymi okręgami wyborczymi, bez przedstawicielstwa proporcjonalnego)[potrzebny przypis]. Karierę polityczną rozpoczął w czasie Wiosny Ludów jako deputowany do parlamentu. W 1850 został ministrem gospodarki i handlu, a w 1851 objął stanowisko ministra finansów[3].

Camillo Cavour został powołany na urząd premiera królestwa Piemontu przez króla Wiktora Emanuela II w listopadzie 1852. Zapewnił Piemontowi rozwój ekonomiczny i gospodarczy. Sprawniejsze rolnictwo, zyski z handlu zagranicznego, rozwinięta sieć komunikacyjna (m.in. pierwszy tunel kolejowy pod Alpamitunel Fréjus) i flota zapewniły Piemontowi najsilniejszą pozycję wśród księstw włoskich. Był zwolennikiem idei federacyjnej. Wraz z Wiktorem Emanuelem chciał, aby po zjednoczeniu Włochy stały się państwem federacyjnym. W 1855 roku, aby nagłośnić kwestię włoską nakłonił króla aby zadecydował o przystąpieniu Piemontu do wojny krymskiej po stronie Francji, Wielkiej Brytanii i Turcji[3] Cavour wykazał się wielkim sprytem po pokoju kończącym wojnę sojuszu francusko-sardyńskiego z Austrią, który został podpisany w listopadzie 1859 roku w Zurychu. Pokój ten zawierał punkt dotyczący powrotu Habsburgów do księstw środkowej Italii (Parma, Modena i Toskania). Piemont nie chciał Habsburgów na tronach, dlatego Cavour wymyślił, aby ogłosić plebiscyt dotyczący przyszłości księstw środkowo-włoskich. Ludność wolała zjednoczenie z Piemontem, niż władzę Habsburgów. Tym samym Austrii pozostała tylko gorycz porażki w wojnie.

Był członkiem turyńskiej loży masońskiej Ausonia[potrzebny przypis]. Dążył do pełnej laicyzacji życia publicznego i prawodawstwa, w tym także prawa rodzinnego i małżeńskiego, usunięcia religii z edukacji i kultury. W chwili śmierci Cavoura 70 biskupów i kilkuset księży włoskich było uwięzionych lub wyrugowanych ze swoich diecezji, a 12 000 zakonników i zakonnic usuniętych z domów klasztornych[2].

Poprzez zabiegi dyplomatyczne walnie przyczynił się do zjednoczenia Włoch. Będąc premierem, starał się ograniczyć wpływy kleru i zapewnić państwu część jego dochodów[3]. Za swoje zasługi jest zaliczany do czterech „ojców Ojczyzny”.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Chris Cook, John Stevenson, Leksykon nowożytnej historii Europy 1763-1999, Warszawa 2000, s. 366.
  2. a b Organizacja Monarchistów Polskich » Camillo Benso hrabia di Cavour [online], www.legitymizm.org [dostęp 2020-04-27] (pol.).
  3. a b c d e f Palmer 1998 ↓, s. 84.
  4. Calendario reale per l’anno 1861, Ceresole e Panizza, Turyn, 1861, s. 171, 195, 513.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.