122 mm haubica 2A18 (D-30)

122 mm haubica 2A18 (D-30)

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	haubica
Historia
Produkcja seryjna	1963-obecnie
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	122 mm
Długość lufy	4875 mm
Donośność	15 200 m (pocisk zwykły) 21 900 m (RAP)
Prędkość pocz. pocisku	690 m/s (odłamkowo-burzący) 740 m/s (burzący)
Długość	5400 mm (marszowa)
Szerokość	1950 mm (marszowa)
Wysokość	1660 mm (marszowa)
Masa	3210 kg (marszowa) 3150 kg (bojowa)
Kąt ostrzału	-7° do +70° (w pionie) 360° (w poziomie)
Szybkostrzelność	7-8 strz./min
Obsługa	7 osób

122 mm haubica 2A18 (D-30) (ros. 122-мм гаубица 2А18 (Д-30)) – sowiecka haubica wprowadzona do uzbrojenia w latach 60. jako następczyni 122 mm haubicy M-30. Nadal jest produkowana.

Haubica D-30 ma łoże trójogonowe dzięki któremu kąt ostrzału w poziomie jest równy 360°. Lufa zakończona hamulcem wylotowym zaopatrzona w półautomatyczny zamek klinowy z pionowym przesuwem klina. Może wystrzeliwać pociski składane ze zmiennym ładunkiem bojowym, pociski odłamkowo-burzące o masie 21,76 kg i stabilizowane brzechwowo pociski kumulacyjne o masie 21,63 kg do prowadzenia ognia bezpośredniego.

Użytkownicy

Niebieski – aktualni, Czerwony – byli

Aktualni użytkownicy

• Abchazja
• Afganistan
• Albania – 200
• Algieria
• Angola
• Armenia – 280
• Azerbejdżan – 195
• Bangladesz
• Białoruś
• Benin
• Bośnia i Hercegowina – 86
• Chiny
• Chorwacja – 52 (Wersja D-30 HR M94)
• Czarnogóra – 30
• Czechy
• Dżibuti
• Egipt – 600 (Produkowane na licencji)
• Etiopia
• Estonia – 42
• Finlandia – 486 (Pierwsze fińskie oznaczenie „122 H 63" po pewnych modernizacjach oznaczało obecną nazwę „122 H 63A”)
• Górski Karabach
• Macedonia
• Gruzja – Od 98 do 120 egzemplarzy.
• Indie – 850
• Iran – Od 400 do 600 egzemplarzy.
• Irak
• Jemen
• Kambodża
• Kongo
• Korea Północna
• Kuba – 100 zamontowanych na podwoziu T-34 i 55 zamontowanych na podwoziu T-55, oraz 25 zamontowane ciężarówce 6×6 KrAZ-255. (D-30 są produkowane lokalnie w małych ilościach)
• Kurdystan
• Kazachstan – 183
• Kirgistan – 72
• Laos
• Liban
• Libia
• Madagaskar
• Mali- 8
• Mauretania
• Mongolia
• Maroko
• Mozambik
• Mjanma – Importowane z Korei Północnej.
• Nikaragua
• Nigeria
• Pakistan – 143 dostarczone z Chin w latach 2003–2004.
• Peru
• Rosja
• Rwanda
• Sahara Zachodnia: Użytkowane przez Front Polisario.
• Singapur
• Sudan – niektóre jednostki są zamontowane na zmodyfikowanej 6 × 6 Kamaz 43118 ciężarówce, ten samobieżny system został oznaczony jako „Khalifa-1”
• Słowacja
• Serbia – 303
• Syria
• Turkmenistan
• Tadżykistan – 12
• Ukraina – 443
• Uzbekistan – 540
• Wietnam
• Zambia – 25
• Zimbabwe

Byli użytkownicy

• Czechosłowacja
• Jugosławia
• Somalia
• ZSRR

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7. Brak numerów stron w książce