Udo Voigt
 Udo Voigt na tle grafiki z Rudolfem Hessem (Jena 2007) | |
| Data i miejsce urodzenia |
14 kwietnia 1952 |
|---|---|
| Przewodniczący Narodowodemokratycznej Partii Niemiec | |
| Okres |
od 1996 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Udo Voigt (ur. 14 kwietnia 1952 w Viersen) – niemiecki polityk, od 1996 do 2011 przewodniczący Narodowodemokratycznej Partii Niemiec (NPD), radny w okręgu administracyjnym Treptow-Köpenick, poseł do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie członka Sturmabteilung (SA), który po 1945 zarabiał na życie jako kierowca. W wieku 16 lat wstąpił do NPD, był jej przewodniczącym w okręgu Freising (1978–1992). Od 1972 do 1984 służył w siłach powietrznych Bundeswehry, stacjonując m.in. w USA i Grecji. Z powodu odmowy rezygnacji z członkostwa w NPD nie został dopuszczony do służby zawodowej. Po odejściu z armii podjął studia w Wyższej Szkole Nauk Politycznych w Monachium, które ukończył w 1987 z dyplomem magisterskim. Obronił pracę na temat Teorii Niemiec rządów federalnych według traktatów wschodnich ze szczególnym uwzględnieniem problematyki suwerenności (niem. Die Deutschlandtheorien der Bundesregierungen nach der Ostvertragspolitik unter besonderer Berücksichtigung der Souveränitätsproblematik). Po ukończeniu studiów pracował m.in. jako przedsiębiorca.
Od 1986 prowadził Narodowo-Demokratyczne Centrum Kształcenia w Lombardii. W tym samym roku wybrano go do zarządu federalnego NPD. Sześć lat później objął przewodnictwo nad regionem bawarskim partii. Na kongresie w Bad Dürkheim w marcu 1996 niewielką większością głosów został wybrany na nowego przewodniczącego NPD. Zastąpił w tej roli odbywającego karę pozbawienia wolności za podżeganie do waśni narodowych Güntera Deckerta[1]. W marcu 2002 i w październiku 2004 przedłużano mu kadencję zdecydowaną większością głosów w tym na kongresach w Königslutter i Leinefelde-Worbis. Partią kierował nieprzerwanie przez piętnaście lat do 2011.
Za jego rządów NPD prowadził ofensywę ideologiczną w tzw. nowych landach. Pod jego kierownictwem partia uzyskiwała mandaty w landtagach Saksonii i Meklemburgii. Udo Voigt wywalczył w 2006 jeden z trzech mandatów NPD w Radzie Okręgu Administracyjnego Treptow-Köpenick, obejmując obowiązki przewodniczącego klubu radnych partii.
W 2014 został liderem listy wyborczej NPD w wyborach europejskich przeprowadzanych po raz pierwszy bez obowiązującego progu wyborczego. Wynik na poziomie 1% pozwolił na uzyskanie jednego miejsca w Parlamencie Europejskim VIII kadencji, który obsadził Udo Voigt[2].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Mieszka w dzielnicy Köpenick. Jest żonaty i bezdzietny. Jako oficer rezerwy został członkiem Niemieckiego Związku Żołnierzy Bundeswehry (Deutscher Bundeswehrverband), który w 2008 podjął starania o wykluczenie go z tego grona[3].
Poglądy i konsekwencje prawne
[edytuj | edytuj kod]
Udo Voigt głosi poglądy wymierzone w porządek prawny RFN, nie stroniąc od wypowiedzi nacjonalistycznych, ksenofobicznych i relatywizujących zbrodnie III Rzeszy, w szczególności Zagładę Żydów. W 2003 sąd w Stralsundzie wszczął postępowanie przeciwko Voigtowi za nawoływanie podczas kampanii w 1998 do zbrojnego oporu przeciwko systemowi politycznemu RFN. W wywiadzie dla pisma „Junge Freiheit” z 2004 zatytułowanym Naszym celem jest likwidacja RFN (niem. Ziel ist, die BRD abzuwickeln) nazwał Adolfa Hitlera „wielkim niemieckim mężem stanu”, a RFN „bezprawnym systemem”. Podczas demonstracji w Jenie w 2007 zaproponował przyznanie Rudolfowi Hessowi pokojowej nagrody Nobla[4].
W marcu 2007 wziął udział w obchodach na cześć zabitych żołnierzy SS w Budapeszcie, gdzie część działaczy NPD wznosiła nazistowskie pozdrowienia[5]. Sam Udo Voigt nazwał nazistowskie pozdrowienie „pozdrowieniem pokoju”, które po 60 latach od upadku III Rzeszy powinno jego zdaniem zostać zalegalizowane. W grudniu 2007 udzielił irańskiej stacji telewizyjnej wywiadu, w którym powątpiewał w liczbę ofiar Holocaustu, twierdząc, że mogło być najwyżej 340 tys. ofiar śmiertelnych KL Auschwitz[6]. W związku z tą wypowiedzią przewodniczący komisji spraw wewnętrznych Bundestagu Sebastian Edathy zapowiedział złożenie zawiadomienia o przestępstwie[7]. W 2005 porównał bombardowanie Drezna w czasie II wojny światowej do Holocaustu. W innym z wywiadów z 2007 zażądał od Polski zwrotu Pomorza, Prus Zachodnich, Prus Wschodnich i Śląska, a od Rosji Królewca[8].
W 2009 został w pierwszej instancji skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania za podżeganie do nienawiści rasowej w związku z obrazą czarnoskórego niemieckiego piłkarza Patricka Owomoyeli[9]. Po odwołaniu się od tego wyroku został w 2011 prawomocnie uniewinniony[10]. W 2012 orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz karę grzywny za gloryfikowanie Waffen-SS podczas partyjnego zjazdu w 2010[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Eckhard Jesse: Das Auf und Ab der NPD. extremismus.com. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Bundesergebnis: Vorläufiges Ergebnis der Europawahl 2014. bundeswahlleiter.de. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Bundeswehr will NPD-Chef loswerden. tagesspiegel.de, 21 maja 2008. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ NPD-Chef schlug Heß für Friedensnobelpreis vor. sueddeutsche.de, 17 maja 2010. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Riskante Recherche – geheime Aufnahmen von NPD-Funktionären. ndr.de, 15 marca 2007. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Interview von NPD-Chef Udo Voigt mit iranischen Journalisten löst Empörung aus. swr.de, 10 grudnia 2007. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Sechs Millionen können nicht stimmen. tagesschau.de, 10 grudnia 2007. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).
- ↑ Chcą oderwać Pomorze od Polski – prokuratura bada sprawę. onet.pl, 2 stycznia 2008. [dostęp 2014-06-24].
- ↑ Szef NPD skazany za podżeganie do nienawiści rasowej. wprost.pl, 24 kwietnia 2009. [dostęp 2014-06-24].
- ↑ Far-right NPD leader acquitted of incitement against soccer player. dw.de, 9 marca 2011. [dostęp 2014-06-24]. (ang.).
- ↑ Meet the new faces ready to sweep into the European parliament. theguardian.com, 26 maja 2014. [dostęp 2014-06-24]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Toralf Staud, Moderne Nazis. Die neuen Rechten und der Aufstieg der NPD, Kolonia 2005, ISBN 3-462-03638-6.
- Eckhard Jesse, Biographisches Portrait: Udo Voigt, w: „Extremismus & Demokratie”, rocznik 18 (2006), s. 207–219, ISBN 978-3-8329-2431-7.
- Toralf Staud: Glatze mit Scheitel. zeit.de, 16 grudnia 2004. [dostęp 2014-06-24]. (niem.).