Przejdź do zawartości

Lars-Börje Eriksson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lars-Börje Eriksson
Data i miejsce urodzenia

21 października 1966
Åre

Klub

Åre SLK

Pierwsze punkty w PŚ

10.01 1988, Val d’Isère (9. miejsce – super G)

Pierwsze podium w PŚ

18.02 1989, Aspen
(1. miejsce – super G)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwecja
Igrzyska olimpijskie
brąz Calgary 1988 narciarstwo alpejskie
(supergigant)
Puchar Świata (Supergigant)
2. miejsce
1988/1989
3. miejsce
1989/1990

Lars-Börje Eriksson (ur. 21 października 1966 w Åre) – szwedzki narciarz alpejski, brązowy medalista olimpijski.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Największy sukces w karierze osiągnął w 1988 roku, kiedy podczas igrzysk olimpijskich w Calgary wywalczył brązowy medal w supergigancie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Francuz Franck Piccard oraz Austriak Helmut Mayer. Do zwycięzcy Szwed stracił 1,42 sekundy, a do srebrnego medalu zabrakło mu 0,12 sekundy. Na tych samych igrzyskach zajął też 27. miejsce w zjeździe, a rywalizacji w kombinacji nie ukończył. Były to jego jedyne starty olimpijskie. Kilkakrotnie startował na mistrzostwach świata, najlepszy wynik osiągając podczas rozgrywanych w 1989 roku mistrzostw świata w Vail, gdzie był siódmy w supergigancie. Zajął także dziewiąte miejsce w kombinacji podczas rozgrywanych dwa wcześniej mistrzostw świata w Crans-Montana.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował w drugiej połowie lat 80'. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 10 stycznia 1988 roku w Val d’Isère, zajmując dziewiąte miejsce w supergigancie. Pierwszy raz na podium zawodów tego cyklu stanął 18 lutego 1989 roku w Aspen, gdzie w tej samej konkurencji okazał się najlepszy. Wyprzedził wtedy Markusa Wasmeiera z RFN i Helmuta Mayera. Drugie i ostatnie w karierze pucharowe zwycięstwo odniósł 11 sierpnia 1989 roku w Thredbo, gdzie wygrał giganta. Tym razem pokonał bezpośrednio Norwega Ole Kristiana Furusetha i Austriaka Günthera Madera. Ponadto jeszcze czterokrotnie plasował się na podium, po dwa razy w gigancie i supergigancie. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1989/1990, kiedy w klasyfikacji generalnej zajął ósme miejsce, w klasyfikacji giganta był piąty, a w supergigancie zajął trzecie miejsce. Wyprzedzili go tylko Szwajcar Pirmin Zurbriggen oraz Günther Mader. Szwed był ponadto drugi w klasyfikacji supergiganta w sezonie 1988/1989, ulegając tylko Zurbriggenowi. W 1991 roku zakończył karierę.

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
27. 15 lutego 1988 Kanada Calgary Zjazd 1:59,63 min +5,39 s Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
DNF 17 lutego 1988 Kanada Calgary Kombinacja 36,55 pkt - Austria Hubert Strolz
3. 21 lutego 1988 Kanada Calgary Supergigant 1:39,66 min +1,42 s Francja Franck Piccard
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
9. 1 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Kombinacja 28,27 pkt ? Luksemburg Marc Girardelli
12. 3 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 4,72 pkt ? Luksemburg Marc Girardelli
7. 8 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:38,81 min +1,14 s Szwajcaria Martin Hangl
11. 9 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:37,66 min +3,36 s Austria Rudolf Nierlich
DNF 23 stycznia 1991 Austria Saalbach Supergigant 1:26,73 min - Austria Stephan Eberharter
DNF 3 lutego 1991 Austria Saalbach Gigant 2:29,94 min - Austria Rudolf Nierlich

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stany Zjednoczone Aspen18 lutego 1989 (supergigant)
  2. Australia Thredbo11 sierpnia 1989 (gigant)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stany Zjednoczone Aspen19 lutego 1989 (gigant) – 3. miejsce
  2. Kanada Whistler26 lutego 1989 (supergigant) – 2. miejsce
  3. Stany Zjednoczone Waterville Valley30 listopada 1989 (gigant) – 2. miejsce
  4. Włochy Sestriere12 grudnia 1989 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]