Joe Dassin
 Joe Dassin (1970) | |
| Imię i nazwisko |
Joseph Ira Dassin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 listopada 1938 |
| Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1980 |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1964–1980 |
| Wydawnictwo |
Columbia Records, RCA Records, CBS Records |
Joe Dassin, właśc. Joseph Ira Dassin (ur. 5 listopada 1938 w Nowym Jorku, zm. 20 sierpnia 1980 w Papeete; wym. ⓘ[dasɛ̃]) – amerykańsko-francuski piosenkarz i kompozytor pochodzenia żydowskiego. Od 1950 przebywał na emigracji w Europie, w latach 70. zdobył wielką popularność we Francji. W swojej twórczości łączył folk, country i francuski pop.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Nowym Jorku w rodzinie żydowskiej[a], jako syn filmowca Julesa Dassina (1911−2008) i skrzypaczki Béatrice Launer (1913–1994)[b]. W 1940 rodzina przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie ojciec robił karierę w filmie. Po tym, jak nazwisko ojca zostało umieszczone na czarnej liście Hollywood z powodu oskarżenia o działalność komunistyczną w 1953 rodzina Dassinów została zmuszona do emigracji z USA[1].
Uczęszczał do szkoły średniej w Szwajcarii, do International School of Geneva i Institut Le Rosey, a maturę zdał w Grenoble. Następnie wrócił do Stanów Zjednoczonych, gdzie w latach 1957-1963 uczęszczał na University of Michigan w Ann Arbor. Studia uwieńczył tytułem Bachelor of Arts w 1961 i Master of Arts w 1963 w dziedzinie antropologii. Po ukończeniu studiów wyjechał na stałe do Francji.
W 1957 zadebiutował w filmie Ten, który musi umrzeć wyreżyserowanym przez swego ojca, wcielając się w rolę Benosa. W kolejnych latach wystąpił w rolach drugoplanowych w jeszcze kilku filmach, m.in. Topkapi (1964)[2].
26 grudnia 1964 Dassin podpisał kontrakt z CBS Records, zostając pierwszym francuskojęzycznym piosenkarzem, który podpisał kontrakt z amerykańską wytwórnią płytową. W latach 70. piosenki Dassina znalazły się na szczytach list przebojów nie tylko we Francji, a piosenkarz zdobył wielką popularność. Oprócz francuskiego i angielskiego nagrywał piosenki w językach: niemieckim, hiszpańskim, włoskim i greckim. Wśród jego najpopularniejszych piosenek znajdują się: Les Champs-Élysées (1969), Salut les amoureux (1973), L'Été indien (1975), Et si tu n'existais pas (1975) i À toi (1976).
Zmarł na atak serca podczas wakacji na Tahiti[3] 20 sierpnia 1980 roku. Podczas spożywania lunchu z rodziną i znajomymi w restauracji Chez Michel et Éliane w Papeete nagle stracił przytomność. Będący w tym samym lokalu lekarz dokonał resuscytacji, jednak nie udało mu się przywrócić Dassinowi funkcji życiowych. Jedyny ambulans w Papeete był wówczas niedostępny i przyjechał dopiero po 40 minutach[4]. Dassin został pochowany na cmentarzu Hollywood Forever w Hollywood w Kalifornii[5].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Miał dwie siostry, starszą Ricky i młodszą Julie.
18 stycznia 1966 w Paryżu poślubił Maryse Massiérę, ich urodzony przedwcześnie syn, Joshua, zmarł po kilku dniach, a piosenkarz popadł w depresję. Para rozwiodła się w 1977. 14 stycznia 1978 w Cotignac poślubił Christine Delvaux. Mieli dwóch synów: Jonathana (aktor, ur. 1978) i Juliena (ur. 1980).
Największe przeboje
[edytuj | edytuj kod]- 1965 : Bip-bip
- 1965 : Guantanamera
- 1966 : Comme la lune
- 1966 : Ça m’avance à quoi
- 1966 : Excuse me lady
- 1966 : Dans la brume du matin
- 1967 : Les Dalton
- 1967 : Marie-Jeanne
- 1968 : Siffler sur la colline
- 1968 : Comment te dire
- 1968 : La bande à Bonnot
- 1968 : Plus je te vois, plus je te veux
- 1968 : Ma bonne étoile
- 1968 : Le petit pain au chocolat
- 1969 : Le chemin de papa
- 1969 : Les Champs-Élysées
- 1969 : Mon village du bout du monde
- 1969 : C’est la vie, Lily
- 1969 : Billy le bordelais
- 1970 : L’Amérique
- 1970 : Cécilia
- 1970 : La fleur aux dents
- 1970 : L'équipe à Jojo
- 1970 : La luzerne
- 1971 : La ligne de vie
- 1971 : La mal-aimée du courrier du cœur
- 1971 : Allez roulez!
- 1972 : Taka Takata (la femme du toréro)
- 1972 : Le moustique
- 1972 : Salut les amoureux
- 1972 : La complainte de l’heure de pointe (A vélo dans Paris)
- 1972 : Vaya na Cumaná
- 1972 : S’aimer sous la pluie
- 1973 : Je t’aime, je t’aime
- 1973 : Quand on a seize ans
- 1973 : Fais moi de l'électricité
- 1973 : Les plus belles années de ma vie
- 1973 : La dernière page
- 1974 : C’est du mélo
- 1974 : Vade retro
- 1974 : Si tu t’appelles mélancolie
- 1974 : L’amour etc.
- 1974 : Annie de l’année dernière
- 1975 : L’Été indien
- 1975 : Depuis l’année dernière (inédit)
- 1975 : Et si tu n’existais pas
- 1975 : Il faut naître à Monaco
- 1975 : Ça va pas changer le monde
- 1975 : Salut
- 1976 : Il était une fois nous deux
- 1976 : À toi
- 1976 : Le jardin du Luxembourg
- 1976 : Le café des Trois Colombes
- 1977 : Et l’amour s’en va
- 1978 : Dans les yeux d'Émilie
- 1978 : La demoiselle de déshonneur
- 1978 : La première femme de ma vie
- 1978 : Maria
- 1978 : Si tu penses à moi
- 1978 : La vie se chante, la vie se pleure
- 1978 : Un lord anglais
- 1978 : Côté banjo, côté violon
- 1978 : Happy birthday
- 1979 : Le dernier slow
- 1979 : Tellement bu, tellement fumé
- 1979 : Le marché aux puces
- 1979 : Blue country
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Żydowscy przodkowie Julesa Dassina, który przyszedł na świat w Middletown w amerykańskim stanie Connecticut, pochodzili z terenów dzisiejszej Ukrainy. Dziadek Joego Dassina – Samuel Dassin – był żydowskim emigrantem, który opuszczając port w Odessie, odbył długą podróż morską statkiem, szukając lepszego życia w Stanach Zjednoczonych. Przybywając do nowego kraju, nie mówił po angielsku, a tym bardziej po francusku. Podał jednak nazwisko Dassin i takie odnotowano w dokumentach.
- ↑ Żydowscy przodkowie Béatrice Launer pochodzili z Węgier.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jules Dassin w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Joe Dassin w bazie IMDb (ang.)
- ↑ Joe Dassin, le roman de sa vie (France 3) : Le destin tragique d’une l'icône de la chanson française [online], Tele 7 Jours, 29 lipca 2022 [dostęp 2023-02-19] (fr.).
- ↑ Linda Bouras, Joe Dassin : le récit des dernières heures avant sa mort [Photos] [online], Télé Star, 21 sierpnia 2015 [dostęp 2023-02-19] (fr.).
- ↑ Philippe Landru, LOS ANGELES : Hollywood Forever [online], Cimetières de France et d'ailleurs, 16 lutego 2008 [dostęp 2023-02-19] (fr.).