Przejdź do zawartości

elektryczny

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

elektryczny (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˌɛlɛkˈtrɨt͡ʃnɨ], AS[elektryčny], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) związany z elektrycznością; działający przy wykorzystaniu elektryczności
(1.2) pot. elektrostatyczny
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) W 1940 r., gdy opatentowano golarkę elektryczną, sprzedano 16 mln maszynek, a każdego tygodnia 27 mln żyletek. Dziś produkcja maszynek do golenia jest wielkim przemysłem podbudowanym olbrzymim aparatem naukowym[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) prąd elektrycznysilnik / samochód / zabawka / sprzęt / napęd / pomiar elektryczny • węgorz elektrycznywyładowanie / gniazdko / oddziaływanie / ogrzewanie elektryczne • izolacja / energia / instalacja elektryczna • wydział elektryczny • instalatorstwo elektryczne
(1.2) pole elektryczne
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. elektryczność ż, elektryk m, elektryczka ż, elektronik m, elektroniczka ż, elektron m, dielektryk m, elektryfikacja ż, elektrostatyka ż, elektrodynamika ż, elektrownia ż, elektrownia ż, elektryzowanie n, zelektryzowanie n
czas. elektryzować ndk., naelektryzować dk., zelektryzować dk., elektryfikować ndk., zelektryfikować dk.
przym. elektroniczny, elektronowy, elektrostatyczny
przysł. elektrycznie, elektrostatycznie
tem. słow. elektro-
związki frazeologiczne:
krzesło elektryczneo matko elektryczna! • elektryczne bierki pod wodą
etymologia:
(1.1) franc. électrique < łac. electricus < gr. ἤλεκτρον
uwagi:
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: elektrostatyczny
źródła:
  1. Edwin Bendyk, Wielkie drobiazgi, „Polityka nr 2265”, 2000-09-30, Narodowy Korpus Języka Polskiego.