Sociaal-conservatisme
Sociaal-conservatisme is een politieke stroming waarin nationale solidariteit en klassensamenwerking (in plaats van klassenstrijd) centraal staat. Het is een stroming van mensen die eeuwenoude sociale en culturele normen kunnen waarderen omdat deze de toets der tijd hebben doorstaan.
Hierin wijken sociaal-conservatieven af van progressieven, vanwege hun behoudende kijk op pogingen tot sociaal constructivisme. Hiertoe behoren ook sommige morele kwesties, waarover zij dan ook vaak anders denken dan constructivistische progressieven.[1] Sociaal-conservatisme gaat uit van verandering van binnenuit en onderop in plaats van top-down. Ze hechten een groot belang aan het familieleven en geloven in het behoud van de natiestaat als primaire bestuursvorm voor het oplossen van maatschappelijke vraagstukken en zijn realistisch in hun benadering van globale vraagstukken, zoals terrorisme.[2] Sociale ongelijkheid wordt geaccepteerd, mits de rijkere klassen hun sociale verantwoording nemen ten opzichte van de minderbedeelden.[3]
Een voorbeeld van iemand die kan worden gezien als sociaal-conservatief is oud-PvdA-Tweede Kamerlid Jacques Monasch. Qua politieke partij komt in Nederland de BoerBurgerBeweging (BBB) het dichtst in de buurt bij deze stroming. Ook de partijen CDA en Nieuw Sociaal Contract (NSC) noemen zichzelf sociaal-conservatief.[bron?][4]
Zie ook
[bewerken | brontekst bewerken]- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Social conservatism op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- ↑ (en) Social Resilience in the Neoliberal Era, Cambridge University Press, 22 april 2013. ISBN 9781107034976
- ↑ (en) Mediations of Social Life in the 21st Century, Emerald Group Publishing, 2014. ISBN 9781784412227
- ↑ Bijvoorbeeld door het betalen van hogere belastingen door mensen met hoge inkomens. Zo'n maatregel ligt vooral goed bij conservatievere sociaaldemocraten. Populairder binnen het sociaal-conservatisme is het morele appèl op rijken om goed voor hun armere medeburgers te zorgen. Een soort noblesse oblige of paternalistisch conservatisme
- ↑ Marc Janssens, Bontenbal: ‘CDA staat niet voor wantrouwen maar voor hoop’ | Christen Democratische Verkenningen. Christen Democratische Verkenningen. Boom uitgevers Amsterdam B.V. (2023). Gearchiveerd op 3 april 2024. Geraadpleegd op 3 april 2024. “Onder de nieuwe lijsttrekker Henri Bontenbal typeert het CDA zich als een sociaal-conservatieve partij”