Frank Foster (jazzmusicus)
| Frank Foster | ||||
|---|---|---|---|---|
Frank Foster (links) en Dan Morgenstern
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | Cincinnati, 23 september 1928 | |||
| Geboorteplaats | Cincinnati
| |||
| Overleden | Chesapeake, 26 juli 2011 | |||
| Overlijdensplaats | Chesapeake
| |||
| Land |  Verenigde Staten
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz | |||
| Beroep | muzikant, arrangeur, componist | |||
| Instrument(en) | saxofoon | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Frank Foster (Cincinnati, 23 september 1928 - Chesapeake, 26 juli 2011)[1][2][3][4] was een Amerikaanse tenor/sopraan-jazzsaxofonist, arrangeur en componist.
Carrière
[bewerken | brontekst bewerken]Foster studeerde aan de Wilberforce University en begon in 1949 met aldaar aanwezige muzikanten als Wardell Gray en Elvin Jones te spelen. Na zijn militaire diensttijd ging hij in 1953 naar het orkest van Count Basie, waarin hij tenorsaxofoon speelde. Bovendien arrangeerde hij voor Basie en componeerde hij stukken als Shiny Stockings, Blues Backstage en Down for the Count. Hij speelde ook in sessies buiten de band met onder andere Thelonious Monk in 1954. In 1961 werkte hij mee aan het album Homecoming! van Elmo Hopes. Na zijn afscheid bij Count Basie in 1964 componeerde hij onder andere voor Sarah Vaughan en Frank Sinatra. Van 1970 tot 1972 speelde hij met Elvin Jones, Van 1972 tot 1975 met het orkest Thad Jones/Mel Lewis. Hij formeerde ook eigen bands, waaronder een kwintet met Frank Wess in 1983 en de bigbands Living Color en The Loud Minority[5], waarmee hij in Europa en Japan toerde. In 1985 toerde hij in Europa met het kwintet van Jimmy Smith. Van 1986 tot 1995 werd hij de opvolger van Thad Jones als leider van de Basie-bigband. Daarna blies hij The Loud Minority-bigband weer nieuw leven in met de pianist Danny Mixton.
Onderscheidingen
[bewerken | brontekst bewerken]In 2002 kreeg hij de Jazz Masters Fellowship van de NEA-stichting.
Privéleven en overlijden
[bewerken | brontekst bewerken]Frank Foster overleed op 26 juli 2011 in Chesapeake aan de gevolgen van nierfalen.
Discografie
[bewerken | brontekst bewerken]- 1953: Here Comes Frank Foster (Blue Note Records)
- 1965: Fearless Frank Foster (Prestige Records)
- 1968: Manhattan Fever (Blue Note Records)
- 1971: The Loud Minority (Mainstream Records)
- 1977/1978: Shiny Stockings (Denon)
- 1982: The House That Love Built (SteepleChase Records)
- 1983: Two for the Blues (Pablo Records)
- 1984: Frankly Speaking (Concord Records)
- 1996: Leo Rising (Arabesque Records)
- 1998: Swing (live) (Challenge Records)
- 2003: We Do It Diff’rent (live) (Mapleshade Records)
- 2007: Well Water (Piadrum Records)
- ↑ (en) Frank Foster. Discogs. Gearchiveerd op 24 januari 2022. Geraadpleegd op 16-01-2022.
- ↑ (en) Frank Foster. Musician Biographies (5 juni 2021). Gearchiveerd op 18 januari 2022. Geraadpleegd op 16-01-2022.
- ↑ (en) Frank Foster age, hometown, biography. Last.fm. Gearchiveerd op 10 juli 2023. Geraadpleegd op 16-01-2022.
- ↑ (en) All About Jazz, Frank Foster music @ All About Jazz. All About Jazz Musicians. Gearchiveerd op 16 januari 2022. Geraadpleegd op 16-01-2022.
- ↑ (en) Frank Foster And The Loud Minority. Discogs. Gearchiveerd op 21 januari 2022. Geraadpleegd op 16-01-2022.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Frank Foster (Jazzmusiker) op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.