Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van België 1982

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1982
Circuit de Spa-Francorchamps
Officiële naam G.P. Moto 1982
Land Vlag van België België
Datum 4 juli 1982
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Nederland Jack Middelburg
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Derde Vlag van Italië Franco Uncini
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Australië Graeme McGregor
Derde Vlag van België Didier de Radiguès
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson

De Grand Prix-wegrace van België 1982 was de zevende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1982. De races werden verreden op 4 juli 1982 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège).

Nadat de TT van Assen door regen ernstig verstoord was, gebeurde dat in België niet, maar zaterdag regende het zo hard dat de jury gedwongen was nog op zondagochtend extra trainingen te organiseren. Omdat er slechts vier klassen startten kwam het programma niet in gevaar: dat de 125cc-race pas om 13.00 uur het programma opende was gepland. Honda scoorde voor het eerst sinds 30 september 1967 (Mike Hailwood) een overwinning in de 500cc-klasse. Sanvenero scoorde haar eerste overwinning in de 125cc-klasse. Als het om de controle van het publiek ging wilde het maar niet lukken in België. Terwijl de FIM de toegang voor het publiek in het rennerskwartier al jaren verbood, konden dronken toeschouwers voor 100 francs de monteurs het sleutelen vrijwel onmogelijk maken en tijdens de race voor de vangrail plaatsnemen en bierflessen op de baan gooien.

Jack Middelburg stond op poleposition, die hij bereikt had in de natte zaterdagtraining. Barry Sheene startte echter als snelste, maar al in de eerste ronde stak Middelburg hem weer voorbij en begon aan de tweede ronde met Graeme Crosby, Barry Sheene en Kenny Roberts als achtervolgers. Middelburg kreeg echter last van hangende gasschuiven en verloor steeds meer posities, tot hij het in de twaalfde ronde onverantwoord vond om nog verder te rijden. Roberts nam de leiding over, gevolgd door Crosby en Sheene, met WK-leider Franco Uncini op de vierde plaats. Intussen waren Freddie Spencer en Boet van Dulmen aan een inhaalrace bezig, die in de vierde ronde resulteerde in de tweede plaats van Spencer. Roberts had toen al problemen met zijn banden op de toch al slecht sturende Yamaha. In de negende ronde had Spencer zijn achterstand op Roberts goedgemaakt. De rondjes van 2 minuut 37 waren drie seconden sneller dan in de training en daar konden de te laag gegearde tweetakten niet tegen. De eerste die de geest gaf was de Yamaha van Graeme Crosby, die vastliep. Terwijl Freddie Spencer naar de overwinning reed had Barry Sheene nog genoeg over om weg te lopen van Franco Uncini. Die had last van een aanlopende voorband en nam geen risico's zolang hij maar voor Kenny Roberts kon blijven, want dat was zijn enige concurrent.

Uitslag 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 52"59'67 2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha 53"03'47 4 12
3 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 53"05'94 10
4 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 5 8
5 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 10 6
6 Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda 6 5
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 7 4
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 3
9 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero 2
10 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 8 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam R&D-Honda
12 Vlag van Nieuw-Zeeland Stuart Avant Suzuki
13 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki
14 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero
15 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki
16 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Suzuki
17 Vlag van Italië Loris Reggiani Gallina-Suzuki
18 Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki
20 Vlag van Italië Fabio Biliotti Suzuki
DNF Vlag van Nederland Jack Middelburg HB-Suzuki Carburatie[1] 1
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha Vastloper 3
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 9
DNS Vlag van Italië Virginio Ferrari HB-Suzuki Blessure[2]

Top tien WK-tussenstand 500 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki 73
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 68
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha 58
4 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 37
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 34
6 Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda 23
7 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 19
8 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero 17
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki
10 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 16

In de trainingen in België moest Toni Mang Jacques Cornu voor laten, maar WK-leider Jean-Louis Tournadre moest van de vijfde rij starten en Jean-François Baldé zelfs van de laatste rij. Didier de Radiguès, die in Assen nog een sleutelbeen gebroken had, had zich laten behandelen door dr. Derweduwen en had de vierde trainingstijd. Na de start bestond de kopgroep uit Mang, McGregor en De Radiguès, maar ook in de rest van het veld was het spannend omdat veel kleine groepjes onderling om de posities vochten. Halverwege de race begon Mang weg te lopen, terwijl Cornu aansluiting leek te vinden. Hij viel echter drie ronden voor het einde. Door zijn overwinning nam Mang met één punt verschil de leiding in het wereldkampioenschap over.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 44"40'35 2 15
2 Vlag van Australië Graeme McGregor Waddon Ehrlich-Rotax 44"54'94 3 12
3 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 45"00'09 4 10
4 Vlag van Zwitserland Raymond Freymond MBA 8 8
5 Vlag van Italië Paolo Ferretti MBA 7 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 5
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha 4
8 Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Spondon-Yamaha 9 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 2
10 Vlag van Frankrijk André Gouin Yamaha 1
11 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha
12 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha 10
13 Vlag van Spanje Sito Pons Kobas-Rotax
14 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax
15 Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha Val 1
DNF Vlag van België Jean-Marc Toffolo Rotax 5
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Pernod 6
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Pernod
DNS Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha Blessure[3]

Top tien WK-tussenstand 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 55
2 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 54
3 Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA 31
4 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax 23
5 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 18
6 Vlag van Australië Graeme McGregor Waddon-Rotax 17
7 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 15
8 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 12
Vlag van Brazilië Antonio Neto Yamaha
10 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha 10
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha

Ángel Nieto had weer eens slecht getraind (achtste), maar dat was voor kenners niets nieuws. Het hoorde bij het spelletje dat hij speelde om de strijd nog een beetje spannend te laten lijken. Dat deed hij tijdens de races ook, om op het laatste moment de leiding te nemen en te winnen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij een bescheiden vierde positie in de kopgroep nam, die geleid werd door Ricardo Tormo en verder bestond uit Pier Paolo Bianchi en Eugenio Lazzarini. Na twee ronden begonnen August Auinger en Hans Müller op deze groep in te lopen. Nieto's spel ging echter niet op: tegen het einde begon Tormo pas echt gas te geven en hij won met twee seconden voorsprong op Lazzarini en Bianchi. Nieto werd in de laatste ronde zelfs gepasseerd door Hans Müller, die had gezien dat Nieto problemen had in de bochten, maar op de rechte stukken wel sneller was. Nieto had duidelijk bandenproblemen, maar nam de schuld na de race op zich. Hij verklaarde dat hij gewoon een "off day" had gehad.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 35"16'67 1 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 35"18'41 3 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 35"23'75 2 10
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 4 8
5 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 8 6
6 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 9 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 10 4
8 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero 7 3
9 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel-MBA 2
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 1
11 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA
12 Vlag van Nederland Willem Heykoop Sanvenero 24
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA
14 Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA
15 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 29
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-MBA 5
DNF Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA Val 6
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA Val[4] 13
DNF Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA Val
DNF Vlag van Zweden Lennart Bäckström Onbekend Val[5]

Top tien WK-tussenstand 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 81
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 39
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 37
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero
5 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 36
6 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 34
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 29
8 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero 26
9 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 25
10 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 21
Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA

Rolf Biland/Kurt Waltisperg hadden twee seconden sneller getraind dan Egbert Streuer/Bernard Schnieders en ook in de race waren ze oppermachtig. Ze vochten een tijdje met Alain Michel/Michael Burkhardt, tot de Seymaz van Michel de geest gaf nadat er een steen door de radiateur was geslagen. Vervolgens stuurde Biland de pit in en kwam Streuer aan de leiding. Biland maakte intussen een praatje met zijn monteurs en stuurde de baan weer op, passeerde binnen twee ronden Derek Jones, Jock Taylor en Werner Schwärzel en nog eens twee ronden later ook Egbert Streuer. Zijn grootste concurrent Werner Schwärzel had de strijd om de derde plaats al verloren van Jock Taylor, waardoor Biland zijn voorsprong in het wereldkampioenschap vergrootte.

Uitslag zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 47"33'98 1 15
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 47"51'61 3 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 48"58'40 4 10
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Yamaha 6
6 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Hermann Hahn Busch-Yamaha 5 5
7 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch LCR-Yamaha 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Barker Vlag van Verenigd Koninkrijk John Brushwood Yamaha 1
DNF Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha Koeling 2
DNF Vlag van Zwitserland Gérald Corbaz Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 7
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 8
DNF Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Nederland Martin van 't Klooster LCR-Yamaha Koppeling 10
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha Drijfstang

Top tien WK-tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 45
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 28
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha 24
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 23
5 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 18
6 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 10
7 Vlag van Duitsland Albert Giesemann Vlag van Duitsland Thomas Riedel LCR-Yamaha 7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Yamaha 06
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Yamaha
Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha

Graeme McGregor had tijdens de TT van Man een Waddon aangeboden gekregen van Joe Ehrlich, maar bedankt voor de eer. De machine ging naar Con Law, die er de Junior 250 cc TT mee won, terwijl McGregor met zijn Yamaha uitviel. Toen Richard Schlachter het ook niet meer zag zitten met de Waddon en overstapte op Yamaha hapte McGregor wel toe. Hij kreeg Schlachters machine en werd tweede.

Yamaha problemen

[bewerken | brontekst bewerken]

De Belgische Grand Prix legde nog eens op pijnlijke wijze het probleem voor het Yamaha-fabrieksteam bloot: Kenny Roberts stond er helemaal alleen voor. Er waren wel teams met Yamaha OW 60 semi-fabrieksracers, zoals het Marlboro-team van Giacomo Agostini en het Sonauto-team van de Franse importeur, maar die hadden een half miljoen gulden (230.000 Euro) per stuk betaald voor hun motorfietsen en waren daarom niet bereid steun te verlenen aan Roberts. Boet van Dulmen had een OW 60 gekregen voor de TT van Assen en de Grand Prix van België, maar die motor was zonder reservedelen al aan het eind van zijn krachten. Boet leverde zijn machine dan ook meteen na de race in bij het fabrieksteam en bedankte verder voor de eer. Roberts kon het in zijn eentje ook niet bolwerken: zijn Yamaha OW 61 had een zeer slechte wegligging, vooral als de banden het ook nog eens opgaven.

Yamaha, Suzuki of Cagiva?

[bewerken | brontekst bewerken]

Boet van Dulmen was zonder onderdelen niet gelukkig met zijn Yamaha OW 60. Hij was officieel fabrieksrijder voor Cagiva, maar die machine werd maar niet racerijp. Boet liet na de Belgische GP zijn toekomst afhangen van een gesprek met de Yamaha-racemanager Doyle, maar verwachtte dat hij met zijn privé-Suzuki RG 500 zou gaan rijden of verder zou gaan testen met de Cagiva. In Francochamps verklaarde Jon Ekerold echter dat hij de nieuwe testrijder voor Cagiva was.

Vorige race:
TT Assen 1982
FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1982

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1981
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1983