Migne Patrologia Latina Tomus 20
PauMed.AdvCoe 20 Paulinus Mediolanensis370-418 Parisiis J. P. Migne 1845 early modern edition, no apparatus this file was encoded in TEI xml for the University of Zurich's Corpus Corporum project (www.mlat.uzh.ch) by Ph. Roelli in 2013 Classical Latin orthography latin
Adversus Coelestium
1. Beatitudinis tuae justitiam obsecro, domine Zosime papa venerabilis. Numquam fides vera turbatur, et maxime in Ecclesia apostolica, in qua pravae fidei doctores ut deprehenduntur facile, ita veraciter puniuntur: ut moriatur in illis, si corrigant, quod male conceperant et deterius pepererant; et in illis vera sit fides, quam Apostoli docuerunt et Romana cum omnibus catholicae fidei doctoribus tenet Ecclesia. Quod si, ut caeteri auctores haereseos, qui jam dudum ab apostolica sede vel a patribus judicati, et extra sinum matris catholicae Ecclesiae effecti, perpetua morte perierunt, etiam hi qui nunc deprehensi sunt, vel deprehenduntur, in perfidia sua permanent, spiritali gladio quo interimantur, tradantur: ut nunc Pelagius Coelestiusque, qui a beatae memoriae praecessore tuae beatitudinis papa Innocentio, si rectam respuant fidem et in sua perversa doctrina perdurent, damnati sunt.
2. Cujus sententiam secuta Beatitudo tua, Coelestio, cum a sede apostolica audiretur, inter caetera praecepit his verbis: Damnas ergo illa omnia, quae in libello Paulini continentur? hoc est de Quaestionibus. Et in alio loco: Cognovisti quales litteras dederit sedes apostolica ad fratres et coepiscopos Africanae provinciae? Et adjectum est: Damnas illa omnia quae damnavimus, et tenes quae tenemus? Et iterum: Illa omnia damnas quae jactata sunt de nomine tuo? Et iterum: Vel ea quae in libello suo exposuit Paulinus? Et cum me diceret posse, ex iis quae illi objecta sunt, haereticum approbari: sancto repletus Spiritu, apostolica auctoritate respuisti et repressisti insanientis et calumniantis verba, hujusmodi proferendo sententiam, qua ipse catholicus approbarer; illum, si sanari vellet, curares; quae hujusmodi est: Nolo nos circuitu ducas; damnas ea omnia quae tibi objecta a Paulino, sive per famam jactata sunt? Cui non sufficit ista sententia? Quis hanc tam salubrem, tam amplectibilem, tam piam respueret alius, nisi qui a fide devius est? Et ille, qui superius professus fuerat, se quaecumque illi objecta fuerant, si contra fidem judicares, esse damnaturum, audit, Damna; et non solum non damnat, sed ad injuriam tantae sedis contendit. Unde jam non ignorat Ecclesia Romana reum suum, qui tam audaci spiritu ausus est contradicere, et non damnare quae Beatitudo tua damnari decrevit. 3. Ego tamen Deo et Christo Domino gratias ago, quod Ecclesiae suae causam ita agi voluit, ut sedes apostolica, a qua oportuit ore duorum suorum pontificum haeresim condemnari, ea damnanda praeceperit, quae a me Coelestio fuerant objecta: cujus ego non damnationem, sed correctionem semper optavi et opto; cui nunc jam non mecum, sed cum universa Dei Ecclesia, causa est, sicut data ad Beatitudinem tuam Afrorum episcoporum scripta testantur; cum contra apostolicam sententiam venire nititur negando originale peccatum, quod in omnes homines pertransiit, et usque ad finem mundi tenet haereditatem Adae illius, qui primus peccavit: quod in infantibus nisi per sacramentum Baptismi dimittatur, vitam aeternam et regnum aeternum habere non possunt. Contra quae etiam magister suus litigat Pelagius, qui illa ipsa damnavit in judicio orientali, quae iste in sedis apostolicae coetu conatur astruere. Habet adversum se etiam veteres Ecclesiarum doctores catholicos plurimos, orientales et occidentales, meridianae partis atque septentrionalis, qui in libris suis illum de originali peccato, si sanari desiderat, possunt docere. Habet beatum Cyprianum martyrem, beatum Ambrosium confessorem, Gregorium Nazianzenum, beatum papam Innocentium. Habet etiam qui in corpore sibi colluctentur, si tamen se tanto certamini habilem judicat; aut certe quos sequi debeat, si vult magis recta discere, quam prava docere. Habet, quod primum est, beatitudinem tuam, cujus illum oportuerat obedire sententiae, cum audiret, Damna. Habet postremo ipsos lactentes, quibus misereri debeat, si sibi non vult; quibus, ut verbis Martyris utar, non propria, sed aliena dimittuntur peccata. 4. Unde oro beatum apostolatum tuum, ut hunc meum libellum suscipi jubeas, quo gratiam referam tantae sedi, et sententiis justissimis pro parte mea latis: quem idcirco direxi, quia me, licet sermone, Basiliscus subdiaconus a tua beatitudine cum Gestis sedis apostolicae directis Carthagine convenit quarto nonas Novembris die, ut adessem ad apostolicam sedem et tuae judicio sanctitatis, ad quam me fugisse suggestum est, nec defuturum fore promittere, si adversum me, et non pro me, fuisset lata sententia. Ubi tunc ideo nihil agere potui, quia is qui ad sedem apostolicam provocaverat defuit: quem oportuerat utique merita suae appellationis astruere, maxime cum nihil agente appellatore, secundum etiam humanas leges, superior est semper ille qui vicit. Quid enim jam mea intererat, ut etiam apud vestram reverentiam pravae ejus doctrinae astipulator exsisterem: de quo congaudere possem, si damnatis iis quae illi a me objecta fuerant, sic et apostolicae sedis judicium roboraret, ut meruisset absolvi; nec prius se ordinari, quam purgari, pateretur. 5. Sed vulpecula fraudibus fuit semper studens: ingenium suum mutare nescit. Non se credidit posse deprehendi: quoniam confidentiam semper in foveis habuit, in quibus demersum caput conscientiae suae nititur occultare. Quod jam diutius latere non potuit, sed manifestius publicatum, spiritali per tuam beatitudinem gladio resecatur: ne amplius ferinis dentibus grex Domini secetur in partes, quem pastor bonus sollicita et pervigili cautela custodis. Hunc autem libellum direxi beatitudini tuae per Marcellinum subdiaconum ecclesiae Carthaginiensis. Dat. VI idus Novembris.