vereor

Latine

Appellatio

• /ˈve.re.or/

Verbum deponens

vĕr|ĕor, -ērī, -ĭtus sum

1. Timere, metuere.

Coniugatio

Verbum finitum

Thema	Deponens
ver-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	vereor	verear		verēbar	verērer	verēbor
II. sing.	verēris	vereāris	verēre!	verēbāris	verērēris	verēberis	verētor!
III. sing.	verētur	vereātur		verēbātur	verērētur	verēbitur	verētor!
I. plur.	verēmur	vereāmur		verēbāmur	verērēmur	verēbimur
II. plur.	verēminī	vereāminī	verēminī!	verēbāminī	verērēminī	verēbiminī	—
III. plur.	verentur	vereantur		verēbantur	verērentur	verēbuntur	verentor!

Thema	Deponens
verit-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	veritus, -a, -um sum	veritus, -a, -um sim	veritus, -a, -um eram	veritus, -a, -um essem	veritus, -a, -um erō
II. sing.	veritus, -a, -um es	veritus, -a, -um sīs	veritus, -a, -um erās	veritus, -a, -um essēs	veritus, -a, -um eris
III. sing.	veritus, -a, -um est	veritus, -a, -um sit	veritus, -a, -um erat	veritus, -a, -um esset	veritus, -a, -um erit
I. plur.	veritī, -ae, -a sumus	veritī, -ae, -a sīmus	veritī, -ae, -a erāmus	veritī, -ae, -a essēmus	veritī, -ae, -a erimus
II. plur.	veritī, -ae, -a estis	veritī, -ae, -a sītis	veritī, -ae, -a erātis	veritī, -ae, -a essētis	veritī, -ae, -a eritis
III. plur.	veritī, -ae, -a sunt	veritī, -ae, -a sint	veritī, -ae, -a erant	veritī, -ae, -a essent	veritī, -ae, -a erunt

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Dep.	verērī	veritum, -am, -um esse	veritūrum, -am, -um esse	verēns	veritus, -a, -um	veritūrus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
verendī		verendus, -a, -um			veritum	veritū