Ժան Լորեն

Ժան Լորեն; ֆր.՝ Jean Lorrain
Ծննդյան անուն	ֆր.՝ Paul-Alexandre-Martin Duval
Ծնվել է	օգոստոսի 9, 1855[…]
Ծննդավայր	Ֆեկան
Վախճանվել է	հունիսի 30, 1906[…] (50 տարեկան)
Վախճանի վայր	Փարիզ, Ֆրանսիա
Գրական անուն	Raitif de la Bretonne և Daniel de Kerlor
Մասնագիտություն	բանաստեղծ, գրող, լիբրետիստ, դրամատուրգ և լրագրող
Լեզու	ֆրանսերեն
Քաղաքացիություն	Ֆրանսիա
	Jean Lorrain Վիքիպահեստում

Ժան Լորեն (ֆր.՝ Jean Lorrain, իսկական անունը` Պոլ Ալեքսանդր Մարտեն Դյուվալ ֆր.՝ Paul Alexandre Martin Duval, օգոստոսի 9, 1855(1855-08-09)^[1]^[2]^[3]^[…], Ֆեկան - հունիսի 30, 1906(1906-06-30)^[1]^[2]^[3]^[…], Փարիզ, Ֆրանսիա), սիմվոլիստական դպրոցի ֆրանսիացի գրող և վիպասան։

Կենսագրություն

Իրավաբանություն է սովորել, բայց ուսումը կիսատ է թողել։ Ստացել է ճանաչված բանաստեղծուհի Ժյուդիտ Գոթիեի` Թեոֆիլ Գոթիեի դստեր օժանդակությունը։ 1870-ական թվականների կեսերից սկսեց երևալ Փարիզի գրական դերասանական շրջաններում, այդ թվում Սև կատու կաբարեում, որտեղ նրա ընկերները դարձան Ժան Մորեասը, Մորիս Ռոլլինան, Ժան Ռիշպենը և մյուսները։ Բնակվում էր Մոնմարտրում, ծանոթացավ Էդմոն դե Գոնկուրի և Սառա Բեռնարի հետ, որի համար մի քանի պիես գրեց։ Դենդիզմի ոլորտում մրցակցում էր արիստոկրատ Ռոբեր դե Մոնտեսքյուի հետ (բայց անհաջող)` հաճախակի հայտնվելով տարբեր աղմկոտ վիճաբանությունների կենտրոնում, բայց հաճույքով էր գնում դրանց։ Վեպերից մեկում անպատվաբեր կերպով է ներկայացնում Մոպասանին (մանուկ ժամանակ նրանք ընկերներ էին) և հազիվ խուսափեց նրա հետ մենամարտից, բայց մասնակցեց Պրուստի հետ մենամարտին, ջախջախիչ գրախոսական հրապարակելով նրա Զվարճություններ և օրեր, գրքի վերաբերյալ։ 1880-ական թվականներին ծանոթանում է Ժորիս Կառլ Գյուիսմանսի, Բարբե դ Օրևիլի, Լեոն Բուլայի հետ, 1890-ականներին մերձեցավ Լիանա դե Պուժիի հետ, որը նրան ձոնում է Անորսալին (1898) վեպը։ Գրում է մի քանի երգեր Իվետա Գիլբերի համար։ Օգտագործում էր թմրադեղեր (եթեր), հայտնի էր համասեռական կապերով (կենսագիրը Լորենին կոչում էր Սոդոմի ավետաբեր Փարիզում դարի վերջին)։ Մի քանի անգամ վիրահատվել է աղիքային խոցի պատճառով։ Անբուժելի դարձած սրտային հիվանդությունը, թմրամոլությունը և սիֆիլիսը դարձան նրա վաղաժամ մահվան պատճառը։

Եղել է Գոնկուրյան ակադեմիայի անդամ (1896)։

Ստեղծագործություն

Լորենը եղել է տիպիկ դեկադենտ, նրա գրչին են պատկանում բանաստեղծությունների, նովելների, պիեսների և վեպերի մի քանի ժողովածուներ, որոնցից ամենաճանաչվածը «Աստարտա (Պարոն դե Ֆոքս)»-ն է (1901)։ Ակտիվորեն զբաղվում էր լրագրությամբ, վարում էր թատերական ժամանակագրություն, հրատարակում էր ճամփորդական հուշեր, դառնալով ժամանակի ամենաբարձր վարձատրվող լրագրողներից մեկը։ Մահից հետո երկար ժամանակ մոռացվել էր, սակայն վերջին տասնամյակում նրա կերպարի և գրքերի հանդեպ հետաքրքրությունը ֆրանսիայում և արտասահմանում նորից աճեց։ 1996 թվականից Ֆյոկենում գործում է Ժան Լորենի բարեկամների ընկերությունը։

Ընտրյալ գործեր

La forêt bleue (1883, բանաստեղծություն)
Sonyeuse (1891, վեպ)
L’ombre ardente (1897, բանաստեղծություն)
Histoires des masques (1900, վեպ)
Monsieur de Phocas (1901, վեպ)

Գրականություն

Gaubert E. Jean Lorrain. Paris: E. Sansot & cie, 1905
Kyria P. Jean Lorrain. Paris: Seghers, 1973.
Jullian Ph. Jean Lorrain ou Le satiricon 1900. Paris: Fayard, 1974.
Santos J. L'art du récit court chez Jean Lorrain. Paris: Nizet, 1995.
Winn Ph. Sexualités décadentes chez Jean Lorrain: le héros fin de sexe. Amsterdam; Atlanta: Rodopi, 1997
Anthonay Th. d'. Jean Lorrain: miroir de la Belle Époque. Paris: Fayard, 2005.

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Internet Speculative Fiction Database — 1995.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 NooSFere (ֆր.) — 1999.
↑ ^4,0 ^4,1 Չեխիայի ազգային գրադարանի կատալոգ

Արտաքին հղումներ

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ժան Լորեն» հոդվածին։

[_f05e00aa2c203818-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.

[_84aa976323b4b296-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Internet Speculative Fiction Database — 1995.

[_90426bf7bcf1c1bf-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 NooSFere (ֆր.) — 1999.

[_b32f92d899ddc5e5-4] 4,0 ^4,1 Չեխիայի ազգային գրադարանի կատալոգ

[1]

[2]

[3]

[4]