Sacarina
| Sacarina[1] | |
|---|---|
 | |
 | |
2H-1λ6,2-benzotiazol-1,1,3-triona | |
Outros nomes Sulfimida benzoica | |
| Identificadores | |
| Número CAS | 81-07-2 |
| PubChem | 5143 |
| ChemSpider | 4959 |
| UNII | FST467XS7D |
| KEGG | D01085 |
| ChEBI | CHEBI:32111 |
| ChEMBL | CHEMBL310671 |
| Imaxes 3D Jmol | Image 1 |
| |
| |
| Propiedades | |
| Fórmula molecular | C7H5NO3S |
| Masa molar | 183,18 g mol−1 |
| Aspecto | sólido cristalino branco |
| Densidade | 0,828 g/cm3 |
| Punto de fusión | 2 288–2 297 °C; 4 150–4 167 °F; 2 561–2 570 K |
| Solubilidade en auga | 1 g por 290 mL |
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa. | |
A sacarina é un dos máis antigos edulcorantes. Foi descuberta en 1879 por Ira Remsen e Constantine Fahlberg da Universidade Johns Hopkins. Quimicamente é unha Imida o-sulfobenzoica. Denominada na industria alimentaria coas siglas E 954
Características
[editar | editar a fonte]A sacarina foi sintetizada en 1878, utilizándose como edulcorante desde principios do século XX. Provén do petróleo e do alcatrán de hulla, unha substancia que se deriva do carbón mineral. É de 300 a 500 veces máis doce que a sacarosa. A forma máis utilizada é o sal sódico, xa que a forma ácida é pouco soluble en auga. Ten un resaibo amargo, sobre todo cando se utiliza a concentracións altas, pero este resaibo pode minimizarse mesturándoa con outras substancias. É un edulcorante resistente ó quecemento e ós medios ácidos, polo que é útil en moitos procesos de elaboración de alimentos.
Usos
[editar | editar a fonte]Emprégase como edulcorante non calórico, e en medicina cando está contraindicada a inxesta de azucre. Emprégase na elaboración de iogures, refrescos, produtos para diabéticos, produtos baixos en calorías, e como edulcorante de mesa.
A polémica
[editar | editar a fonte] | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde setembro de 2021.) |
Dende que comezou o seu uso, a sacarina viuse sometida a ataques por razóns de tipo económico, ó provocar co seu uso a diminución do consumo de azucre, así como polo seu posible efecto sobre a saúde dos consumidores. Nos anos setenta varios grupos de investigadores indicaron que doses altas de sacarina (5% do peso total da dieta) eran capaces de inducir a aparición de cancro de vexiga nas ratas.
A sacarina non é mutáxena. O seu efecto na vexiga das ratas prodúcese mediante unha irritación continua deste órgano debido ós cambios na composición global da urina que, entre outros efectos, dan lugar a cambios no pH e a formación de precipitados minerais. O ataque continuo ten como resposta a proliferación celular para reparar os danos, e nalgúns casos esta proliferación queda fóra de control e dá lugar á produción de tumores. É interesante constatar que o efecto de formación de precipitados na urina das ratas se debe en gran parte ou na súa totalidade ó sodio que contén a sacarina, xa que a forma libre ou o sal de calcio non producen este efecto.
A sacarina non é pois carcinóxena por si mesma, senón a través do seu efecto como causante dunha agresión fisicoquímica á vexiga da rata, que induce a proliferación celular. Con concentracións na dieta (as utilizadas realmente polas persoas) nas que non exista absolutamente ningunha posibilidade de que se produza esta agresión á vexiga, o risco non será moi pequeno, senón simplemente nulo. Estudos epidemiolóxicos levados a cabo en USA, Gran Bretaña, Xapón, Dinamarca, en persoas que consumían sacarina dende había moitos anos, non encontraron unha incidencia de cancros máis elevada que na poboación normal.
A sacarina noutros países
[editar | editar a fonte]Porén, o uso da sacarina está prohibido nalgúns países como Canadá. Nos Estados Unidos planeouse a súa prohibición en 1977, pero as campañas das empresas afectadas e dalgunhas asociacións, entre elas as de diabéticos, motivaron que se ditara unha moratoria á prohibición.
A situación da sacarina quedou inestable en Estados Unidos, estando sometida a normas de etiquetado estritas con frases do tipo "Este produto contén sacarina, da que se determinou que produce cancro en animais de laboratorio" e "o uso deste produto pode ser perigoso para a súa saúde".[Cómpre referencia]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Merck Index, 11th Edition, 8282.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- http://www.fao.org/ag/agn/jecfa-additives/specs/Monograph1/additive-380-m1.pdf Arquivado 13 de maio de 2013 en Wayback Machine.
| Control de autoridades |
|
|---|
