ساده

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /سادِ/

صفت

ساده

1. آسان، راحت. عادی، معمولی. صاف، هموار. بی‌چین و گره.
2. بدون نقش و نگار مانند پارچه ساده و یکرنگ. کنایه از آدم بی‌حال و غش، پاک، خال.
3. (مجاز): زودبار، خوش‌باور. ساد‌لوح، ابلهه، نادان.
4. بسیط، بدون ترکیب؛ پسری که هنوز ریش درنیاورده؛ بدون زینت و زیور؛ لغزان، لغزنده؛ تراشیده، سترده.

صفت

1. جیزی که از یک جزء تشکیل‌شده‌باشد.

صفت مفعولی

1. ساییده شده.

قید

1. ایستاده، مخففِ ستاده.

زبان دیگر

ریشه لغت

• عربی

اسم

1. جمع سائد (ساید)؛ سادات.
2. فرزندان رسول اکرم و ائمه اطهار، مهتران.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن