Argazki-film

Argazki-film
	photo equipment (en) , datuak biltzeko gailua, transmitted electron detector (en) , camera parts & accessory (en) eta plastic foil (en)
	Irudi gehiago

Argazki-filma, film fotografikoa^[1] edo argazki-pelikula eszena bisualak grabatzeko plastikozko xafla bat da. Plastikoa bereziki tratatu da argiarekiko sentikorra izateko. Irudia plastikoan grabatzen da plastikoa argiaren eraginpean dagoenean. Filma argitik babesten duten ontzi txikietan (kutxa) gordetzen da. Argazki-film arrunt batek 40 argazki eduki ditzake.

Behin irudi guztiak grabatuta, filmak tratamendu kimiko berezi bat jasan behar du. Horri argazkien errebelatzea deitzen zaio. Tratamendu horrek irudiak ikusgai jartzen ditu, eta agerian dagoen filma ez da argiarekiko sentikorra. ^[2]

Film mota desberdinak daude. Batzuek beste batzuek baino argi gehiago eskatzen dute. Batzuk zuri-beltzak dira soilik; ez dute kolorerik erregistratzen. Argi infragorria graba dezaketen film bereziak ere badaude. Argazki-filma 1880ko hamarkadan asmatu zen eta lehengo plaka lehorreko sistema ordezkatu zuen.

Filmak ere tamaina ezberdinekoak dira. 35 milimetroko filma, gehien erabiltzen den neurria, metalezko latetan edo ontzietan etortzen da, baina badira beste kameraren filmak paperezko bilgarrietan edo orri bakarrean datozenak.

Erabilerak

Filma behin bakarrik erabil daiteke. Horren ondoren, ezin da berriro erabili (ustekabean berriro erabiltzen bada, esposizio anizkoitza izeneko filma sortzen da). Erabiltzen ez denean, filma argitik estali behar da, bestela distira duten argiak grabatuko ditu. Horrela alferrik izango da pelikula bat grabatzea. Filma karrete edo bobina izeneko lata batean dator argi izpietatik estaltzeko.

Filmak argi kopuru egokia behar du argazki bat egiteko. Irudia argiegia edo ilunegia bada, ez da behar bezala grabatuko. Filmak zenbat eta denbora gehiago grabatzen jarraitu, orduan eta argi gehiago lortuko du. Argazkian ateratzen dena argia bada, azkarrago grabatuko da. Ilunagoa bada, filmak denbora gehiago beharko du grabatzeko.

Irudia grabatzeko denbora gutxiago behar duten filmei "azkarrago" deitzen zaie. Filmen abiadura desberdinak ISO zenbaki batekin markatzen dira. Zenbat eta zenbaki handiagoa izan, orduan eta azkarragoak dira filmak. Filmek fokuratutako argietatik soilik egin dezakete argazki bat. Argia fokuratzeko lenterik ez badago, pelikula argia soilik jasotzean zurituko da. 100eko ordez 200 ISO maila duen film bat erabiltzen bada, denboraren erdia baino ez du beharko eszena bereko argazki bat grabatzeko.

ISO zenbakien adibideak ISO 50, ISO 100, IS0 200, ISO 400, ISO 800 eta ISO 1600 dira. ISO zenbakiari batzuetan ''ASA zenbakia'' edo ''filmaren abiadura'' deitzen zaio. ISO zenbakia baxua denean, adibidez ISO 50, filmak denbora asko behar du argazkia grabatzeko. Film geldoa deitzen zaio horri. Horrek esan nahi du pertsiana denbora luzez zabalik egon behar duela. ISO zenbakia altua denean, ISO 800 adibidez, argazkia oso denbora laburrean egiten da. Film azkarra da hau. Horrek esan nahi du pertsiana azkar ireki eta itxi behar dela.

Argazki-filma asmatu aurretik, argazkigintzak beirazko plaka lehorrak erabiltzen zituen. XXI. mendean, kamera gehienek ez dute argazki-pelikularik erabiltzen. ^[3]

Erreferentziak

↑ Euskalterm: [Hipermerkatuetako Produktuak Hiztegia] [2009] eta [Hiztegi terminologikoa] [2012]
↑ Anchell, Steve 2008. The Darkroom Cookbook p.103-105. Elsevier, Oxford. ISBN 978-0-240-81055-3
↑ Rogers, David 2007. The Chemistry of Photography: from classical to digital technologies. Cambridge, UK: The Royal Society of Chemistry. ISBN 978-0-85404-273-9

Kanpo estekak

Datuak: Q6293
Multimedia: Photographic films / Q6293

[1] Euskalterm: [Hipermerkatuetako Produktuak Hiztegia] [2009] eta [Hiztegi terminologikoa] [2012]

[2] Anchell, Steve 2008. The Darkroom Cookbook p.103-105. Elsevier, Oxford. ISBN 978-0-240-81055-3

[3] Rogers, David 2007. The Chemistry of Photography: from classical to digital technologies. Cambridge, UK: The Royal Society of Chemistry. ISBN 978-0-85404-273-9

[1]

[2]

[3]