voegen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvu.ɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: voe‧gen
• Rhymes: -uɣən

Etymology 1

From Middle Dutch voegen, from Old Dutch fuogen, from Proto-West Germanic *fōgijan, from Proto-Germanic *fōgijaną.

Cognate with German fügen.

Verb

voegen

1. (transitive) to place, to put
2. (transitive) to add
3. (transitive) to grout
4. (transitive) to fit, to suit

   Dat voegt je niet.

   That doesn't suit you.

5. (reflexive) to submit, to comply

Conjugation

Conjugation of voegen (weak)
infinitive	voegen
past singular	voegde
past participle	gevoegd
infinitive	voegen
gerund	voegen n
	present tense	past tense
1st person singular	voeg	voegde
2nd person sing. (jij)	voegt, voeg2	voegde
2nd person sing. (u)	voegt	voegde
2nd person sing. (gij)	voegt	voegde
3rd person singular	voegt	voegde
plural	voegen	voegden
subjunctive sing.1	voege	voegde
subjunctive plur.1	voegen	voegden
imperative sing.	voeg
imperative plur.1	voegt
participles	voegend	gevoegd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanvoegen
• bijvoegen
• invoegen
• samenvoegen
• toevoegen
• vervoegen
• voegsel
• voegwoord

 

Descendants

• Negerhollands: vueg

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

voegen

1. plural of voeg

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch fuogen, from Proto-Germanic *fōgijaną.

Verb

voegen

1. to join, to unite
2. to fit, to adjust/align oneself [with āne ‘with’]
3. to fit, to have the right size
4. to fit, to suit, to behoove

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

• Dutch: voegen
  • Afrikaans: voeg
• Limburgish: voge

Further reading

• “voeghen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “voegen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN