eiga

Faroese

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈaiːja]

Etymology 1

From Old Norse eiga, from Proto-Germanic *aigǭ, from the verb *aiganą.

Noun

eiga f (genitive singular eigu, plural eigur)

1. possession, property

Declension

Declension of eiga
f1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	eiga	eigan	eigur	eigurnar
accusative	eigu	eiguna	eigur	eigurnar
dative	eigu	eiguni	eigum	eigunum
genitive	eigu	eigunnar	eiga	eiganna

Synonyms

• ogn, eigindómur

Etymology 2

From Old Norse eiga, from Proto-Germanic *aiganą.

Verb

eiga (third person singular past indicative átti, third person plural past indicative áttu, supine átt)

1. to have
2. to own
3. to beget, give birth to
4. should, ought to

Conjugation

Conjugation of eiga (irregular)
infinitive	eiga
supine	átt
participle	eigandi	?
	present	past
first singular	eigi (ár, á)	átti (á)
second singular	eigur (eigir) (ár, á)	átti (á)
third singular	eigur (eigir) (ár, á)	átti (á)
plural	eiga	áttu
	imperative
singular	eig!
plural	eigið!

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈeiːɣa/

  Rhymes: -eiːɣa

Etymology 1

From Old Norse eiga, from Proto-Germanic *aiganą.

Verb

eiga (preterite-present verb, third-person singular present indicative á, third-person singular past indicative átti, supine átt)

1. (transitive, governs the accusative) to have, to be closely related to

   Ég á skemmtilega konu.

   I have a funny wife.

2. (transitive, governs the accusative) to possess, to own
3. to have to, should

   Hann á að mæta í skólann, sama hvað foreldrar hans segja.

   He's supposed to show up for school, regardless of what his parents say.

4. to be said to be by others

   The Matrix á að vera skemmtileg mynd.

   They say The Matrix is a good movie.

Conjugation

eiga — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að eiga
supine (sagnbót)		átt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		eigandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég á	við eigum	present (nútíð)	ég eigi	við eigum
	þú átt	þið eigið		þú eigir	þið eigið
	hann, hún, það á	þeir, þær, þau eiga		hann, hún, það eigi	þeir, þær, þau eigi
past (þátíð)	ég átti	við áttum	past (þátíð)	ég ætti	við ættum
	þú áttir	þið áttuð		þú ættir	þið ættuð
	hann, hún, það átti	þeir, þær, þau áttu		hann, hún, það ætti	þeir, þær, þau ættu
imperative (boðháttur)	eig (þú)	eigið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	eigðu	eigiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Synonyms

• (possess): vera með
• (have to): vera skylt

Derived terms

Derived terms

• ber er hver að baki, nema sér bróður eigi

  Ég á mikið undir eiginmanni mínum.

• eiga á hættu
• eiga eftir
• eiga eftir að gera
• eiga ekkert með að segja
• eiga fullt í fangi
• eiga fyrir
• eiga gott
• eiga heima
• eiga hjá
• eiga í höggi við
• eiga inni
• eiga inni hjá
• eiga inni peninga
• eiga kollgátuna
• eiga kærasta
• eiga kærustu
• eiga langt í land
• eiga margt ógert
• eiga mikið í
• eiga sér langan aðdraganda
• eiga sér stað
• eiga skammt ólifað
• eiga skilið
• eigast
• eiga til
• eiga undir (to be dependent) (syn.: vera háður)
• eiga vel saman
• eiga við
• eiga yfir höfði sér
• ganga að eigast
• hvað áttu við?

Etymology 2

From Old Norse eiga, from Proto-Germanic *aigǭ, from the verb *aiganą.

Noun

eiga f (genitive singular eigu, nominative plural eigur)

1. a possession

Usage notes

• Often used in plural; eigur (“possessions”).

Japanese

Romanization

eiga

1. Rōmaji transcription of えいが

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

Adjective

eiga

1. feminine singular of eigen

Etymology 2

From Old Norse eiga.

Alternative forms

• eige (e infinitive)

Verb

eiga (present tense eig, past tense eigde or åtte, past participle eigd or eigt or ått, present participle eigande, imperative eig)

1. to own

   Er det du som eig denne klokka?

   Are you the one who owns this watch?

Etymology 3

Alternative forms

• eiget

Noun

eiga f

1. definite feminine singular of eige

References

• “eige” in The Nynorsk Dictionary.

Old Norse

Etymology 1

From Proto-Germanic *aiganą (“to possess, have, own”), from Proto-Indo-European *h₂eh₂óyḱe. Cognate with Old English āgan, Old Saxon ēgan, Old High German eigan, Gothic 𐌰𐌹𐌷𐌰𐌽 (aihan).

Verb

eiga (singular past indicative átti, plural past indicative áttu, past participle áttr)

1. to have, own

Conjugation

Conjugation of eiga (preterite-present)

infinitive	eiga
present participle	eigandi
past participle	átt
indicative	present	past
1st-person singular	á	átta
2nd-person singular	átt	áttir
3rd-person singular	á	átti
1st-person plural	eigum	áttum
2nd-person plural	eiguð	áttuð
3rd-person plural	eigu	áttu
subjunctive	present	past
1st-person singular	eiga	ætta
2nd-person singular	eigir	ættir
3rd-person singular	eigi	ætti
1st-person plural	eigim	ættim
2nd-person plural	eigið	ættið
3rd-person plural	eigi	ætti
imperative	present
2nd-person singular	eig
1st-person plural	eigum
2nd-person plural	eiguð

Descendants

• Icelandic: eiga
• Faroese: eiga
• Norwegian Nynorsk: eiga; (dialectal) ega
• Elfdalian: iegå
• Old Swedish: ǣgha, ēgha
  • Swedish: äga
• Danish: eje
  • Norwegian Bokmål: eie
• Old Gutnish: aiga

References

• “eiga”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

Etymology 2

From Proto-Germanic *aigǭ.

Noun

eiga f

1. possession
2. property

Declension

  Declension of eiga (weak ōn-stem)

feminine	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	eiga	eigan	eigur	eigurnar
accusative	eigu	eiguna	eigur	eigurnar
dative	eigu	eigunni	eigum	eigunum
genitive	eigu	eigunnar	eigna	eignanna

Descendants

• Icelandic: eiga
• Faroese: eiga
• Norwegian Nynorsk: eige f or n, eiga f
• Swedish: äga c
• Danish: eje n
  • Norwegian Bokmål: eie

References

• “eiga”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press