Ντομένικο Μοροζίνι
| Ντομένικο Μοροζίνι | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Domenico Morosini (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 1080[1] Βενετία |
| Θάνατος | 1156[2] ή Φεβρουάριος 1156 |
| Τόπος ταφής | Santa Croce |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διπλωμάτης πολιτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δόγης της Βενετίας (1148–1156) |
| Θυρεός | |
 | |
Ο Ντομένικο Μοροζίνι (Ιταλικά : Domenico Morosini, πέθανε το 1156) ήταν ο 37ος Δόγης της Βενετίας (1148 - 1156) Σαν μέλος της οικογένειας Μοροζίνι συμφιλίωσε τις δυο αντίπαλες ομάδες που είχαν διαιρέσει στα δυο τους πατρίκιους της Βενετίας ανοίγοντας τον δρόμο για την ευημερία της πόλης. Οι εμφύλιες συγκρούσεις είχαν στοιχίσει στη Δημοκρατία της Βενετίας απώλεια εδαφών και κατάρρευση των εμπορικών τους δραστηριοτήτων. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Ντομένικο Μοροζίνι δεν είναι γνωστά όπως δεν είναι γνωστό και το έτος που γεννήθηκε λόγω μεγάλης έλλειψης σε καταγραφές και πηγές, οι δραστηριότητες της οικογένειας ήταν άγνωστες.[3] Η μεγάλη έλλειψη πληροφοριών για το δουκάτο τα προηγούμενα χρόνια οφείλεται στις ελάχιστες κατακτήσεις και τον ασήμαντο πολιτικό ρόλο στη Δυτική Ευρωπαϊκή σκηνή, οι ιστορικοί της εποχής αδιαφόρησαν να καταγράψουν πληροφορίες για την πόλη. Το μόνο γνωστό για τον Ντομένικο ήταν ότι παντρεύτηκε μια γυναίκα με το όνομα Σοφία που σύμφωνα με τον θρύλο ήταν δούλη από την Ανατολή.[4]
Οικογένεια Μοροζίνι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Μοροζίνι αναδείχτηκαν στα τέλη του 10ου αιώνα, με την υποστήριξη του Όθων Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξουδετέρωσαν την αντίπαλη πολιτική οικογένεια των Καλοπρίνι.[5] Ο Ντομένικο Μοροζίνι έφερε την οικογένεια στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ζωής της Βενετίας, οι απόγονοι του θα έχουν με τη σειρά τους μεγάλη συμβολή στην ευημερία και τη δόξα της πόλης. Ο ναύαρχος Ρουτζιέρο Μοροζίνι θα νικήσει τη Δημοκρατία της Γένοβας (1298) και ο Φραντσέσκο Μοροζίνι με μια σειρά από μεγάλες νίκες απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία θα την εμποδίσει να εξαπλωθεί δυτικά.[6] Ο Ντομένικο ανέλαβε την εξουσία την εποχή που οι σχέσεις της Βενετίας με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τους Νορμανδούς είχαν χειροτερεύσει επικίνδυνα.[7]
Πόλεμοι με το Βυζάντιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με τον θάνατο του αυτοκράτορα Αλέξιου Α΄ Κομνηνός (1118) ο διάδοχος του Ιωάννης Β΄ Κομνηνός αρνήθηκε να επικυρώσει το Χρυσόβουλο του 1082 με τη Βενετία που της έδινε τεράστια εμπορικά προνόμια στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.[8] Τα Βενετσιάνικα πλοία ήταν ελεύθερα από δασμούς σε όλα τα ταξίδια τους στην αυτοκρατορία.[9] Ένα περιστατικό στο οποίο ένα μέλος της αυτοκρατορικής οικογένειας έπεσε στην παγίδα από τους Βενετούς έφερε μεγάλη σύγκρουση μεταξύ τους, αυτό στοίχισε έντονα στους Βυζαντινούς επειδή το ναυτικό τους ήταν πλήρως εξαρτημένο από τα Βενετσιάνικα πλοία.[10] Ύστερα από μια εκδικητική επίθεση στην Κέρκυρα ο Ιωάννης Β΄ εξόρισε όλους τους Βενετούς εμπόρους από την Κωνσταντινούπολη. Οι Βενετοί με 72 πλοία σε νέα αντίποινα λεηλάτησαν τη Ρόδο, Χίο, Σάμο και Λέσβο και κυρίευσαν την Κεφαλονιά στο Ιόνιο Πέλαγος. Οι σχέσεις των Βενετών με τους Νορμανδούς χειροτέρευσαν όταν οι Βενετοί με αρχηγούς του στόλου τους αδελφούς Ναιμέρο και Τζιοβάννι Πολάνι γιους του προηγούμενου δόγη Πιέτρο Πολάνι υποστήριξαν μια Βυζαντινή επέμβαση στο Ακρωτήριο Μαλέας (1149).[11]
Σχέσεις με τον πάπα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η κατάκτηση της Πούλα στην Ίστρια (1148) μια πόλη κλειδί για τον έλεγχο της χερσονήσου ακολούθησε μια διετία εντάσεων, νέα ανακατάκτηση ανάγκασε την Πούλα να ορκιστεί πίστη στη Βενετία και να γίνει κτήση της (1150). Η Πούλα συνδέθηκε για πολλούς αιώνες στη συνέχεια με τη μεγάλη δύναμη και ισχύ της Βενετίας. Η πολιτική του Ντομένικο Μοροζίνι προσανατολίστηκε σε βελτίωση των σχέσεων της πόλης του με την Αγία Έδρα, οι πάπες είχαν αφορίσει τη Βενετία λόγω των καλών σχέσεων που είχαν με τους σχισματικούς τους αντιπάλους στο Βυζάντιο. Ο δόγης πρόσφερε συμβολικά στον πάπα Ευγένιο Γ΄ έναν κλάδο ελιάς δηλώνοντας την ανεξαρτησία της εκκλησίας μέσα στη Δημοκρατία (1152), ο πάπας ακύρωσε τους αφορισμούς και επέτρεψε ελεύθερο εμπόριο σε όλες τις Καθολικές πόλεις με τη Βενετία.[12] Οι σχέσεις βελτιώθηκαν περισσότερο όταν ο επόμενος Πάπας Αναστάσιος Δ΄ παρέδωσε στον δόγη τη διοίκηση του Μάρκε με τον τίτλο "Κυβερνήτης του Μάρκε".[13]
Η συμφιλίωση του Μοροζίνι με τον πάπα είχε θετικές συνέπειες στο εσωτερικό της Βενετίας τερματίζοντας τη μακρόχρονη διαμάχη ανάμεσα στις οικογένειες πατρικίων Δάνδολος και Πολάνι. Ο Ενρίκο Ντάντολο έγινε πατριάρχης του Γκράντο σε μια εποχή εντάσεων ανάμεσα στον δόγη και τον πάπα με αποτέλεσμα οι Πολάνι φανατικοί οπαδοί του πάπα να συγκρουστούν με τους Ντάντολο. Σε μια προσπάθεια να συμφιλιώσει τις δυο οικογένειες ο Ντομένικο Μοροζίνι πρότεινε γάμο ανάμεσα στον Ανδρέα Ντάντολο εγγονό του Ενρίκο με την Πριμέρα Πολάνι, ανιψιά του τελευταίου δόγη.[14] Την περίοδο κυβέρνησης του Ντομένικο Μοροζίνι το καμπαναριό στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου ολοκληρώθηκε.[15]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 1013364872. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Historia ducum venetiorum, edited by H. Simonsfeld, Monumenta Germaniae Historica: Scriptores, 14: 72-89
- ↑ https://archive.org/stream/dogaressasofveni00stal#page/316/mode/2up
- ↑ John the Deacon. Cronaca veneziana. Edited by Giovanni Monticolo, pp. 57-171. Rome: Forzani e C. Tipografi del Senato, 1890.
- ↑ https://www.britannica.com/topic/Morosini-family
- ↑ De Canal, Martin. Les Estoires de Venise: Cronaca veneziana in lingua francese dalle origini al 1275. Edited by Alberto Limentani, Florence: Leo S. Olschki, 1972.
- ↑ Borsari, Silvano. "Il crisobullo di Alessio I per Venezia." Annali dell'Istituto Italiano per gli studi storici 2 (1970), pages 111-31.
- ↑ Trattati con Bisanzio, 992-1198, I. Edited by Marco Pozza and Giorgio Ravegnani. Venice: Il Cardo, 1993.
- ↑ John Julius Norwich, A short history of Byzantium, Penguin, 1998, page 70.
- ↑ Dotson, John E. "Foundations of Venetian Naval Strategy from Pietro II Orseolo to the Battle of Zonchio." Viator: Medieval and Renaissance Studies
- ↑ Boso: Vitae paparum. In Le liber pontificalis, edited by L. Duchesne, 2:351-446. Paris: E. Thorin, 1886-92 and E. de Boccard, 1955.
- ↑ Jansen, P. (2005). Echec et réussite d’une métropolisation en Italie à la fin du Moyen-Age: étude comparée des cas ligure et marchésan.
- ↑ Madden, Thomas F. Enrico Dandolo and the Rise of Venice. New York: Johns Hopkins UP, 2006.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2018.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Barbaro, Marco. Famiglie nobili venete. Österreichische Nationalbibliothek, Vienna, Coll: Fondo ex Foscarini, codex 6155-56.
- Bouwsma, W.J. (1972). De bene instituta re publica. Speculum 47, 540-541.
- Cozzi, G. (1970). Domenico Morosini e il “De bene instituta re publica”,“. Studi veneziani 12, 405—458.
- del Piazzo, M. (1960). Signoria, Dieci di Balìa, Otto di Pratica: Legazioni e Commissarie, missive e responsive (Roma: Ministero dell'interno, Ufficio centrale degli archivi di Stato).
- Jansen, P. (2005). Echec et réussite d’une métropolisation en Italie à la fin du Moyen-Age: étude comparée des cas ligure et marchésan.
- Kohl, B.G. (1993). Venice, A Documentary History, 1450-1630. Sixteenth Century Journal 24, 998-999.
- Law, J.E. (1992). The Venetian Mainland State in the Fifteenth Century. Transactions of the Royal Historical Society 2, 153-174.
- Mallett, M. (1972). De bene instituta re publica. The English Historical Review 87, 404.
- McGinn, B. (1986). Circoli gioachimiti veneziani(1450–1530). Cristianesimo nella Storia. Ricerche Storiche Esegetiche Teologiche Bologna 7, 19-39.
- Molmenti, P. (1880). La storia di Venezia nella vita privata dalle origini alla caduta della repubblica (Roux e Favale).
- Morosini, D. (1865). Lettere del conte... al signor abate Francesco Cancellieri di Roma e di questo a quello intorno ad alcune cifre spettanti all'Accademia de'Lincei e per la seconda volta pubblicate. (Ceneda, G. Longo).
- Sanudo, M. il giovane (1989/2001). Le Vite dei Dogi (Padova: Antenore).
- Stivieri, N. (1870). Storia di Venezia: dalla sua origine fino ai giorni nostri ([Stab. di] C. Coen).
