Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μανουέλ Βαλλς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μανουέλ Βαλλς
Ο Μανουέλ Βαλλς τον Μάιο του 2015
21ος Πρωθυπουργός της Γαλλίας
Περίοδος
1 Απριλίου 2014 – 5 Δεκεμβρίου 2016
ΠρόεδροςΦρανσουά Ολλάντ
ΠροκάτοχοςΖαν-Μαρκ Αιρώ
ΔιάδοχοςΜπερνάρ Καζνέβ
Υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας
41ος Υπουργός Εσωτερικών της 5ης Δημοκρατίας
Περίοδος
16 Μαΐου 2012 – 31 Μαρτίου 2014
ΠρόεδροςΦρανσουά Ολλάντ
ΠρωθυπουργόςΖαν-Μαρκ Αιρώ
ΠροκάτοχοςΚλοντ Γκεάν
Δήμαρχος του Εβρί
Περίοδος
18 Μαρτίου 2001 – 24 Μαΐου 2012
ΠροκάτοχοςΚριστιάν Ολιβιέ
ΔιάδοχοςΦρανσίς Σουάτ
Βουλευτής για την 1η περιφέρεια της Εσόν
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
19 Ιουνίου 2002
ΠροκάτοχοςΖακ Γκαϊάρ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση13 Αυγούστου 1962 (1962-08-13) (62 ετών), Βαρκελώνη, Καταλωνία, Ισπανία
ΕθνότηταΚαταλανική
ΥπηκοότηταΓάλλος
Πολιτικό κόμμαΣοσιαλιστικό Κόμμα
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Παντεόν-Σορμπόν
ΕπάγγελμαΣύμβουλος Επικοινωνίας
ΘρήσκευμαΡωμαιοκαθολικισμός
Ιστοσελίδαhttp://www.valls.fr/
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Μανουέλ Κάρλος Βαλλς[1] (Manuel Carlos Valls), γεννημένος στις 13 Αυγούστου 1962 στη Βαρκελώνη της Καταλωνίας, είναι Γάλλος πολιτικός, Πρωθυπουργός της χώρας από το 2014 έως το 2016. Μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS), υπήρξε δήμαρχος του Εβρύ από το 2001 έως το 2012 και βουλευτής της πρώτης περιφέρειας της Εσόν από το 2002. Ειδικός σύμβουλος στο πλευρό του Σοσιαλιστή υποψηφίου Φρανσουά Ολλάντ στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 2012, στις 16 Μαΐου του 2012 ορίζεται Υπουργός Εσωτερικών εντός της κυβέρνησης Ζαν-Μαρκ Αιρώ. Τον Απρίλιο του 2014 διορίζεται πρωθυπουργός μετά την παραίτηση του Ζαν-Μαρκ Αιρώ.

Η κυβέρνηση του Μανουέλ Βαλλς παραιτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2014 και σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση.[2][3][4]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καταγωγή, σπουδές και οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννημένος στη Βαρκελώνη το 1962[5], ο Μανουέλ Βαλλς αποτελεί μια από τις σπάνιες περιπτώσεις πολιτικών, μαζί με τον Λιονέλ Λυκά, την Εβά Ζολύ ή τον Ζαν-Βενσάν Πλασέ, που να έχουν πάρει τη γαλλική υπηκοότητα μέσω πολιτογράφησης, το 1982 — δεν διαθέτει διπλή εθνικότητα, καθώς αυτή η επιλογή δεν υπήρχε ακόμα εκείνη την εποχή[6].

Είναι γιος του Τσάβι Βαλλς (Xavi(er) Valls), Καταλανού ζωγράφου (1923-2006)[7][8], και της Λουϊζάντζελα Γκαλφέτι, με καταγωγή από την Ιταλική Ελβετία, αδερφής του αρχιτέκτονα Αουρέλιο Γκαλφέτι[9][10]. Ο παππούς του, αρχισυντάκτης μιας ρεπουμπλικανικής και καθολικής εφημερίδας, έκρυψε ιερείς κυνηγημένους από τους τροτσκιστές και αναρχικούς[5]. Ένας ξάδερφος του πατέρα του, ο Μανουέλ Βαλλς ι Γορίνα, συνέθεσε τον ύμνο της Μπαρτσελόνα, της οποίας δηλώνει ένθερμος οπαδός[11].

Τετράγλωσσος καθώς γνωρίζει να μιλά τα γαλλικά, τα καταλανικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά[12], γνωρίζει στο πανεπιστήμιο τη Ναταλί Σουλιέ, την οποία νυμφεύεται το 1987, και με την οποία έχει τέσσερα παιδιά. Χωρισμένος, είναι παντρεμένος από την 1η Ιουλίου 2010[13] με τη βιολονίστα Αν Γκραβουέν, πρώτο βραβείο βιολιού και μουσικής δωματίου του Ωδείου του Παρισιού.[14][15]

Ξεκίνημα στην πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1980, σε ηλικία 17 ετών, προσχωρεί στο Σοσιαλιστικό Κόμμα για να υποστηρίξει τον Μισέλ Ροκάρ. Εισέρχεται στους ροκαρδιανούς κύκλους της δεύτερης αριστεράς, που αντιστέκονται εντός του PS στον Φρανσουά Μιτεράν. Στη διάρκεια των σπουδών ιστορίας του στο université Paris 1 Panthéon-Sorbonne (centre Tolbiac)[16], προσχωρεί στο φοιτητικό συνδικάτο UNEF-ID και γίνεται σύμβουλος του Μισέλ Ροκάρ επί των φοιτητικών υποθέσεων. Καθώς δεν είναι ακόμη Γάλλος το 1981[17], δεν δύναται να ψηφίσει κατά τις Γαλλικές προεδρικές εκλογές 1981.

Στα τέλη του 1980, συναντά στο πανεπιστήμιο άλλους δύο ροκαρδιανούς, με τους οποίους συνδέεται με φιλία: τον Αλάν Μπαουέρ, που αργότερα γίνεται ο νονός του δεύτερου γιου του, και τον Στεφάν Φουκ[18][19][20].

Από το 1983 μέχρι το 1986, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ρομπέρ Σαπουί, βουλευτή της Αρντές. Το 1988, διαδέχεται τον Ανρί Καμινσκά ως επικεφαλής του PS του Αρζαντέιγ-Μπεζόν αφότου εκλέχτηκε σε ηλικία 24 ετών στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Ιλ-ντε-Φρανς, του οποίου γίνεται πρώτος αντιπρόεδρος το 1998.

Από το 1991 ως το 1993, είναι αναπληρωτής υπουργικός εκπρόσωπος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1992 της Αλμπερβίλ. Στη συνέχεια γίνεται εθνικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος σε θέματα επικοινωνίας και πρώτος γραμματέας της ομοσπονδίας του Βαλ-ντ'Ουάζ, ενώ στη συνέχεια του ανατίθεται η θέση του υπεύθυνου επικοινωνίας και τύπου στο πολιτικό γραφείο του Λιονέλ Ζοσπέν, Πρωθυπουργού, από το 1997 ως το 2002.

Στις βουλευτικές εκλογές του 1997, αποτυγχάνει στον πρώτο γύρο στην περιφέρεια του Αρζαντέιγ (πέμπτη περιφέρεια του Βαλ-ντ'Ουάζ).

Η εγκαθίδρυση στο Εβρύ και τα πρώτα βήματα στην «εθνική πολιτική σκηνή»

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μανουέλ Βαλλς εκλέχτηκε δήμαρχος του Εβρύ (Εσόν) τον Μάρτιο του 2001, και στη συνέχεια βουλευτής στην Première circonscription de l'Essonne (1η περιφέρεια της Εσόν) στις 16 Ιουνίου 2002, για τη 12η κοινοβουλευτική θητεία (2002-2007). Επανεκλέγεται στις βουλευτικές εκλογές του 2007 με ποσοστό 60,12% των ψήφων. Διακρίνεται τότε για το κάλεσμα του για την επανίδρυση του PS και την αλλαγή του ονόματός του.

Το 2007, απορρίπτει πρόταση του Νικολά Σαρκοζί, νεοεκλεγέντος προέδρου της Δημοκρατίας, να συμμετάσχει στην κυβέρνηση του Φιγιόν ως ένα « άνοιγμα » προς τους Σοσιαλιστές[21].

Επανεκλέχτηκε δήμαρχος του Εβρύ το 2008 με ποσοστό 70,28% των ψήφων, αλλά με αποχή που άγγιζε τα 2/3 του εκλογικού πληθυσμού.

Η ζωή εντός του Σοσιαλιστικού Κόμματος : συγκρούσεις αλλά πίστη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μανουέλ Βαλλς το 2009.

Το 2005, στα πλαίσια του γαλλικού δημοψηφίσματος σχετικά με τη θέσπιση Ευρωπαϊκού Συντάγματος, υπερασπίζεται το « όχι ». Αλλά λίγο πριν το εσωτερικό δημοψήφισμα εντός του PS την 1η Δεκεμβρίου 2004, όπου το « ναι » επικρατεί με ποσοστό 59 %επί των ψήφων, συμμετέχει, « από συμμόρφωση προς τους εσωτερικούς κανονισμούς του κόμματος », στην εκστρατεία του PS υπέρ του « ναι »[22]. Ψηφίζει με άλλους εκλεγέντες της αριστεράς « υπέρ » της μεταρρύθμισης του άρθρου 15 του συντάγματος δίνοντας έτσι τη δυνατότητα επικύρωσης του Συνθήκης της Λισσαβώνας (2007) στη διάρκεια του Κογκρέσου του Γαλλικού Κοινοβουλίου στις 4 Φεβρουαρίου 2008[23].

Στις 25 Νοεμβρίου 2008, συνεχίζοντας τις ενστάσεις επί των αποτελεσμάτων που είχαν υποθεί στο Συνέδριο της Ρενς του PS όπου υποστήριξε τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, απαιτεί την έρευνα των δικαστικών αρχών σχετικά με τις υποψίες εκλογικής νοθείας στις ομοσπονδίες του Βορρά και της Σεν-Μαριτίμ φύλλα προσκείμενες στη Μαρτίν Ωμπρύ[24][25]. Πάντως, επανερχόμενος στις 10 Σεπτεμβρίου 2009 σ' αυτή την υπόθεση, μετά τη δημοσίευση του "Hold up, arnaques et trahisons", μιας έρευνας δύο δημοσιογράφων, θεωρεί πως πρέπει να υπάρξει « αλλαγή σελίδας »[26].

Στις 14 Ιουλίου 2009, η πρώτη γραμματέας του κόμματος Μαρτίν Ωμπρύ δημοσιοποιεί μια ανοιχτή επιστολή[27] στον Μανουέλ Βαλλς στις στήλες της εφημερίδας Le Parisien στην οποία του γράφει : «Αν οι θέσεις που εκφράζεις αντικατοπτρίζουν βαθιά τις σκέψεις σου, τότε θα πρέπει να αναλάβεις πλήρως την ευθύνη και να εγκαταλείψεις το Σοσιαλιστικό Κόμμα»[28] ». Αρκετές προσωπικότητες του PS όπως ο Ζεράρ Κολόμπ, ο Ζαν-Νοέλ Γκερινί και ο Ζαν-Πιέρ Μινιάρ υποστηρίζουν τον Μανουέλ Βαλλς απέναντι στη Μαρτίν Ωμπρύ[29]. Της απαντά στις 16 Ιουλίου[30] πως δεν επιθυμεί να αποχωρήσει από το κόμμα και σημειώνει πως « πάντοτε σεβάστηκε, όσο κι αν μπορούσε να του κοστίσει », την επιλογή των μελών και τους εκλογικούς νόμους της κοινοβουλευτικής του ομάδας της οποίας είναι επίσης ένας εκ των ηγετών[31][32].

Στις 2 Ιανουαρίου 2011, ο Μανουέλ Βαλλς δηλώνει πως επιθυμεί να «ξεκλειδώσει τις 35 ώρες», δημιουργώντας για μια ακόμη φορά αναταραχή εντός του Σοσιαλιστικού Κόμματος[33].

Προεκλογική εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές του 2012

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 13 Ιουνίου 2009, ο Μανουέλ Βαλλς ανακοινώνει την πρόθεσή του να κατεβεί υποψήφιος στον σοσιαλιστικό προκριματικό γύρο του 2011 ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2012[34]. Στις 30 Ιουνίου 2009 δημιουργεί την ομάδα «Η Αριστερά έχει ανάγκη αισιοδοξίας» (À gauche besoin d'optimisme), «δικαστικό και οικονομικό στήριγμα» για την κάθοδό του στον σοσιαλιστικό προκριματικό γύρο ενόψει των προεδρικών εκλογών[35]. Στις 7 Ιοθυνίου 2011, επιβεβαιώνει την υποψηφιότητά του για τον σοσιαλιστικό προκριματικό γύρο[36].

Το βράδυ του πρώτου γύρου, στις 9 Οκτωβρίου 2011, ο Μανουέλ Βαλλς λαμβάνει το 6% των ψήφων, μόλις πίσω από τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, και αποκλείεται με αυτό τον τρόπο από τον πρώτο γύρο του σοσιαλιστικού προκριματικού. Το βράδυ της ήττας του δηλώνει τη στήριξή του στον Φρανσουά Ολλάντ για τον δεύτερο γύρο.

Ο Φρανσουά Ολλάντ τον ονομάζει διευθυντή επικοινωνίας για την προεκλογική του καμπάνια ενόψει των εκλογών του 2012. Σε αυτή τη θέση-κλειδί, οργανώνει την εκστρατεία του σοσιαλιστή υποψηφίου και τον απομακρύνει από τα φώτα της δημοσιότητας, με την εντατική του παρουσία στο πλευρό του υποψηφίου να του αποφέρει το παρατσούκλι «Kommandantur»[37].

Υπουργός Εσωτερικών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 16 Μαΐου 2012, χρίζεται Υπουργός Εσωτερικών εντός της κυβέρνησης Ζαν-Μαρκ Αιρώ.

Πολιτική ιδεολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατηγοριοποιημένος γενικά στη «δεξιά πτέρυγα»[5] του Σοσιαλιστικού Κόμματος, διακρίνεται στον πολιτισμό και την προσέγγιση της γερμανικής και σκανδιναβικής σοσιαλδημοκρατίας. Ο ίδιος έχει, κατά το παρελθόν, αυτοχαρακτηριστεί ως «μπλαιριστής»[38] ή "κλιντονιστής[39]", ή ακόμη « συνεχιστής των Πιέρ Μεντές Φρανς, Μισέλ Ροκάρ και Λιονέλ Ζοσπέν » (σοσιαλιστικός προκριματικός του 2011).

Υποστηρίζει έναν πολιτικό διάλογο «οικονομικά ρεαλιστικό και απογυμνωμένο από δημαγωγία». Διακρίνεται κυρίως από πολλούς συντρόφους του εντός του PS πάνω στην ατομική του υπευθυνότητα[40] (« Η νέα ελπίδα της οποίας πρέπει να είναι φορέας η αριστερά, είναι αυτή της αυτοπραγμάτωσης του ατόμου: να δοθεί η δυνατότητα στον καθένα να γίνει αυτό που είναι[41] ») ή η "άρνηση της βοήθειας[5]".

Θεωρώντας τον εαυτό του « περισσότερο ρεφορμιστή παρά επαναστάτη », επιθυμεί « να συμφιλιώσει την αριστερά με τη φιλελεύθερη ιδεολογία »[42].

Οικονομική Πολιτική και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανάμεσα στις οικονομικές μεταρρυθμίσεις που επιθυμεί, είναι κυρίως θετικός στη θέσπιση του « κοινωνικού ΦΠΑ », που στοχεύει κυρίως στην αύξηση του ΦΠΑ σε έναν αριθμό καταναλωτικών αγαθών γνωστών ως « μη πρώτης ανάγκης » ως αντάλλαγμα μιας φοροελάφρυνσης στον μισθολογικό τομέα (« Μια φορολογική πολιτική θα πρέπει να περάσει από μια αύξηση του ΦΠΑ. Είναι ο ΦΠΑ-ασφάλειας ή κοινωνικός που προτείνω »[43].)

Ζητεί επίσης την επιμήκυνση της περιόδου εισφορών για να ρυθμιστεί η ηλικία συνταξιοδότησης και "η ευθυγράμμιση των ειδικών συνταξιοδοτικών συστημάτων στο γενικότερο σύστημα[44]."

Το 2010, τάχθηκε υπέρ του ελέγχου των εθνικών προϋπολογισμών από την Κομισιόν, κρίνοντάς το « αναμφισβήτητα » αναγκαίο. « Στον σύγχρονο κόσμο όπως αυτός είναι, που έχει ανάγκη μεγάλων συνόλων, χρειαζόμαστε περαιτέρω ενοποίηση των οικονομικών πολιτικών μας, περισσότερη συνεννόηση, αυτό ισχύει για τη νομισματικό τομέα, ισχύει για τον τομέα του προϋπολογισμού και ισχύει για τον φορολογικό τομέα » δηλώνει[45].

Διεθνή Θέματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ερωτηθής τον Ιούλιο του 2011 σχετικά με τη συμμετοχή του σε μια συνάντηση της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, επιβεβαίωσε πως προσκλήθηκε στην Ουάσινγκτον δυο χρόνια νωρίτερα, θεωρώντας πάντως πως αυτή η λέσχη ήταν ακόμη πολύ « ατλαντική » και πως έπρεπε να κάνει το άνοιγμα προς τον υπόλοιπο κόσμο. Παρομοίως, κρίνει πως « θα έπρεπε να υπάρχουν επίσης μεγάλες οργανώσεις της αριστεράς, πολιτικές, κοινωνικές », σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο[46].

Κοινωνικά Θέματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετανάστευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Pour en finir avec le vieux socialisme... et être enfin de gauche, δηλώνει θετικός στις « quotas » μετανάστευσης, εγκρίνει την επιμήκυνση της συνταξιοδοτικής εισφοράς στα 41 έτη με την προϋπόθεση να υπάρχει μια αποχώρηση « à la carte », σύμφωνα με το πόσο επίπονη είναι μια σταδιοδρομία, αναπολεί τις « fatwas ενάντια στα μεταλλαγμένα » και τις αντιπυρηνικές[47].

Δημόσια Ασφάλεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκλεγμένος σε μια πόλη που γνωρίζει προβλήματα ασφαλείας, είναι οπαδός μιας σταθερής πολιτικής και είναι υπέρ της ύπαρξης δημοτικής αστυνομίας, που σε περιπτωσεις ανάγκης θα φέρει οπλισμό (σοσιαλιστικός προκριματικός του 2011). Στιγματίζει αντίθετα αυτό που αποκαλεί « την πολιτική των αριθμών » της κυβέρνησης Φιγιόν.

Κοσμικότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο La Laïcité en face, απαιτεί αναθεώρηση του νόμου του 1905 σχετικά με τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους αναφέροντας πως « κανείς δεν επιθυμεί να τον αγγίξει, αλλά παρακάμπτεται σε μόνιμη βάση. Ο καθένας ψάχνει ένα άλλοθι για να πετύχει τους στόχους του. […] Η χώρα μας λοιπόν είναι αδύνατο να γλιτώσει την αναθεώρηση ακόμη κι αν δεν πρόκειται για μια αναθεώρηση με Α. Ο νόμος μάλιστα έχει πολλές φορές τροποποιηθεί από την στιγμήπου υιοθετήθηκε. Η Δημοκρατία θα μπορούσε έτσι να βρει μια συμβολική στιγμή για να δώσει μια νέα αναπνοή στην κοσμικότητα. Πρέπει να υπάρξει μια κοινωνική αναθεώρηση της εφαρμογής της κοσμικότητας που να περάσει από κοινοβουλευτική συζήτηση. Ορίστε ένας καλός τρόπος να ξαναμπεί το κοσμικό ιδανικό στην καρδιά της γαλλικής κοινωνίας και να γίνει μια αξία που θα μπορεί να μοιράζεται »[48].

Το 2002, αντιτίθεται στο μαγαζί Franprix του Εβρύ που πουλά αποκλειστικά προϊόντα χαλλάλ[22].

Ο Μανουέλ Βαλλς, που υπήρξε Μασόνος και μέλος της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, δηλώνει πως είναι ανενεργός εδώ και πολύ καιρό και πως έχει αποχωρήσει[49][50].

Κάνναβη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 12 Οκτωβρίου 2009, ο Μανουέλ Βαλλς δηλώνει « τελείως αντίθετος » με την πρόταση αποποινικοποίησης ή νομιμοποίησης της κάνναβης που έκανε ο Ντανιέλ Βαγιάν ο οποίος στόχευε μεταξύ άλλων να στερήσει τους εμπόρους από μια πηγή εσόδων, με τον Βαλλς να επικαλείται τον κίνδυνο απώλειας των αναφορών, του τέλους των απαγορεύσεων, και πως « τα ναρκωτικά, […] πηγή της υπόγειας οικονομίας, δεν μπορούν έχουν αυτό τον τρόπο χειρισμού »[51].

Πολιτικές Στρατηγικές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το καλοκαίρι του 2011, ανακοινώνει πως « άνδρες και γυναίκες όπως οι Ντομινίκ ντε Βιλπέν, Φρανσουά Μπαϊρού ή Κορίν Λεπάζ, για να μην αναφερθώ μόνο σ'αυτούς, μπορούν να αποτελέσουν μέρος, εφόσον το επιθυμούν, μιας ευρείας πλειοψηφίας ».

Λεπτομέρειες αναφορικά με τα καθήκοντά του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε τοπικό επίπεδο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 17/03/1986 - 22/03/1992 : Περιφερειακός Σύμβουλος της Ιλ-ντε-Φρανς
  • 11/03/1989 - 18/06/1995 : 12ος αναπληρωτής του δημάρχου του Αρζαντέιγ
  • 18/06/1995 - 31/12/1998 : 2ος αναπληρωτής του δημάρχου του Αρζαντέιγ
  • 23/03/1992 - 15/03/1998 : Περιφερειακός Σύμβουλος της Ιλ-ντε-Φρανς
  • 24/03/1998 - 27/06/2002 : 1ος αντιπρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Ιλ-ντε-Φρανς
  • 20/06/2002 - 18/11/2002 : Περιφερειακός Σύμβουλος της Ιλ-ντε-Φρανς
  • από τις 18/03/2001 : δήμαρχος του Εβρύ
  • από τις 07/04/2008 : πρόεδρος του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Εβρύ Κεντρική Εσόν

Σε εθνικό επίπεδο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο σοσιαλιστικό κόμμα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1993 - 1994 και 1995 - 1997 : εθνικός γραμματέας, υπεύθυνος για θέματα επικοινωνίας
  • 2003 - 2004 : εθνικός γραμματέας, υπεύθυνος για το συντονισμό και την οργάνωση
  • από το 1993 : μέλος του εθνικού γραφείου και του εθνικού συμβουλίου του κόμματος.

Έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Valls, la calma sobria, El Pais, 9 octobre 2011
  2. ↑ «French PM Manuel Valls resigns amid economy row». BBC. 25 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2014. 
  3. ↑ «En direct : le gouvernement de Manuel Valls démissionne». France 24. 25 Αυγούστου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2014. 
  4. ↑ «Πολιτικές δονήσεις στη Γαλλία: Παραιτήθηκε η κυβέρνηση». Ημερησία. 25 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2014. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 « L'homme qui veut être le Sarko de la gauche » Αρχειοθετήθηκε 2012-06-30 at Archive.is, Le Point, no1820, 2 Αυγούστου 2007, σσ. 24-27.
  6. ↑ Valls : « Je refuse que les thèmes de Marine Le Pen s’imposent dans le débat », Rosalie Lucas, Le Parisien, 3 juin 2011.
  7. ↑ Biographie de Xavier Valls Αρχειοθετήθηκε 2015-05-03 στο Wayback Machine. Sur le site claude-bernard.com
  8. ↑ (Ισπανικά) Ana María Preckler, Historia del arte universal de los siglos XIX y XX, Editorial Complutense, 2003, tome II, p. 509 ISBN 8474917077.
  9. ↑ Manuel Valls, contra los arcaismos socialistas, Una temporada en el infierno, 26 juillet 2009
  10. ↑ « Manuel Valls, socialiste français, fils de Luisangela Αρχειοθετήθηκε 2019-09-12 στο Wayback Machine. », Swissinfo, 14 juillet 2008.
  11. ↑ Magazine So Foot, édition n°89 du 9 septembre 2011.
  12. ↑ Ce qu'il faut savoir de Manuel Valls Αρχειοθετήθηκε 2012-05-28 στο Wayback Machine., Le JDD.fr, 16 mai 2012.
  13. ↑ « Manuel Valls va se marier en juillet », Le Nouvel Observateur, 10 janvier 2010.
  14. ↑ « La table de chevet de... Manuel Valls », Les Échos, Ν°60, 15 février 2008, p. 50.
  15. ↑ « Manuel Valls ouvre les fenêtres de la musique » Αρχειοθετήθηκε 2010-05-16 στο Wayback Machine., Radio classique, 16 mai 2008.
  16. ↑ « Manuel Valls, la relève », linternaute.com.
  17. ↑ « Le 10 mai 1981 vu par les principaux prétendants socialistes », La Dépêche, 3 mai 2011
  18. ↑ Passeur, Bertrand Fraysse, Challenges, 29 novembre 2007.
  19. ↑ Alain Bauer Αρχειοθετήθηκε 2013-06-25 στο Wayback Machine., Gaël Tchakaloff, Le Nouvel économiste, numéro 1292, 4-10 mars 2005.
  20. ↑ Ο εθνικιστής συγγραφέας Alain Bauer, Emmanuel Ratier, Faits & documents, numéro 98, 15-30 octobre 2000, περιγράφει τη σχέση ανάμεσα στους δύο άνδρες σε ένα προσανατολιζόμενο πορτραίτο, επισημαίνοντας την κοινή τους συμμετοχή στη στοά « L'infini maçonnique » και τη χρησιμοποίηση της Ναταλί Σουλιέ, πρώην συζύγου του Μανουέλ Βαλλς, ως γραμματέως της AB Associates, εταιρίας ασφαλών επικοινωνιών ιδρυμένης από τον Αλάν Μπαουέρ, από το 1994 μέχρι το 1997.
  21. ↑ Stéphane Alliès, Vidéo du refus de la proposition de Nicolas Sarkozy, mediapart.fr du 22 avril 2009.
  22. ↑ 22,0 22,1 « Les habits neufs de Manuel Valls », L'Express, 30 août 2007.
  23. ↑ Congrès du Parlement Séance du lundi 4 février 2008 Sur le site assemblee-nationale.fr
  24. ↑ Aubry et Royal évoquent la « transformation » du PS, Le Figaro, 25 novembre 2008.
  25. ↑ Cohabitation en vue au PS... Αρχειοθετήθηκε 2013-10-05 στο Wayback Machine., Maud Pierron, Le Journal du dimanche, 25 novembre 2008.
  26. ↑ Livre sur le PS: « il faut tourner la page », estime Manuel Valls Αρχειοθετήθηκε 2013-10-04 στο Wayback Machine., AFP, Le Point, 10 septembre 2009.
  27. ↑ Texte de la lettre de Martine Aubry à Manuel Valls Sur le site leparisien.fr
  28. ↑ « Le PS tire à boulets rouges contre Manuel Valls »[νεκρός σύνδεσμος], Le Nouvel Observateur, 15 juillet 2009. Ο βοηθός της Μαρτίν Ωμπρύ, Κλοντ Μπαρτολόν, δηλώνει τότε πως η αρχηγός του PS είπε « με δυνατή φωνή αυτό που σκέφτονται αρκετά μέλη του κόμματος ».
  29. ↑ « Plusieurs personnalités du PS soutiennent Manuel Valls face à Martine Aubry », Le Monde, 16 juillet 2009.
  30. ↑ « Valls à Aubry : “Ta conception du parti est très datée” », Nouvelobs.com, 15 juillet 2009.
  31. ↑ « Manuel Valls réaffirme sa volonté de rester au PS »[νεκρός σύνδεσμος], Le Nouvel Observateur, 16 juillet 2009.
  32. ↑ Ζαν-Πιερ Τιολέ,« PS : Valls Aubry, le duo de trop » Αρχειοθετήθηκε 2013-10-04 στο Wayback Machine., France Soir, 17 juillet 2009.
  33. ↑ Hélène Favier, « Valls veut “déverrouiller les 35 heures” », Europe 1, 2 janvier 2011.
  34. ↑ « Manuel Valls candidat à des primaires socialistes » Αρχειοθετήθηκε 2013-10-12 at Archive.is, Le Nouvel Observateur, 16 juin 2009.
  35. ↑ « Primaires : Valls cherche déjà ses parrainages », Le Figaro, 19 juillet 2010.
  36. ↑ « Manuel Valls, le candidat permanent »[νεκρός σύνδεσμος], France-Soir, 7 juin 2011.
  37. ↑ Sylvain Courage, « Manuel Valls, le premier violon de François Hollande », nouvelobs.com, 20 avril 2012.
  38. ↑ Le Canard enchainé, 5 septembre 2007.
  39. ↑ Manuel Valls, Pour en finir avec le vieux socialisme... et être enfin de gauche !, éditions Robert Laffont
  40. ↑ « Manuel Valls : il faut rompre “avec la magie du verbe” », Le Monde, 27 mars 2010.
  41. ↑ « Retraites : Valls appelle à un “pacte national” » Αρχειοθετήθηκε 2012-06-04 at Archive.is, nouvelobs.com, 13 avril 2010.
  42. ↑ « Manuel Valls se verrait bien candidat en 2012 » Αρχειοθετήθηκε 2008-08-21 στο Wayback Machine., Libération, 24 avril 2008.
  43. ↑ Valls rêve d'une « majorité » élargie à Villepin et Bayrou, Le Monde, 25 juillet 2011
  44. ↑ « “Il faudra aligner les régimes spéciaux sur le régime général”, admet Manuel Valls » Αρχειοθετήθηκε 2007-12-04 στο Wayback Machine., La Tribune, 10 septembre 2007.
  45. ↑ « UE : Manuel Valls favorable à un contrôle des budgets nationaux par Bruxelles », AFP, 16 mai 2010.
  46. ↑ Valls se sent « plus à gauche que ceux qui le clament sur Rue89 », Mathieu Deslandes, Rue89, 5 juillet 2011.
  47. ↑ Michel Urvoy, « Valls, le social-réaliste qui secoue le PS », Ouest-France, 6 mai 2008.
  48. ↑ Bernadette Sauvaget, « La loi de 1905, en toute modestie Αρχειοθετήθηκε 2009-07-19 στο Wayback Machine. », Réforme, N° 3154, 12 août 2005.
  49. ↑ « En ordre de bataille » Αρχειοθετήθηκε 2008-09-06 στο Wayback Machine., Libération, 1.
  50. ↑ Jacques Trentesaux, « Le système Valls. La petite république vallsienne », L'Express, 23 août 2007.
  51. ↑ « Cannabis : Valls en “désaccord total” avec la proposition de Vaillant »[νεκρός σύνδεσμος], nouvelobs.com, 12 octobre 2009.


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μανουέλ_Βαλλς&oldid=10574932"